Stappen maken, stappen zetten
Vandaag zou het de laatste dag groepstherapie zijn.
Er zou wel meer, maar heel veel wat zou is nooit gebeurd. Maar deze is geen erge, voor de verandering.
Vanmorgen hadden we een kleine groep, ik was weer de enige man, en een kleine groep werkt gewoon beter. Bij het rondje "wat heb je gedaan en wat voelde je dr bij" merkte ik dat iedereen wat losser was. Dat resulteerde in betere gesprekken en betere feedback. Ook ik kon mijn verhaal nu makkelijker kwijt want ik had het idee dat ook de groep nu wel luisterde.
Ikzelf had er niet veel aan, maar ik merkte dat de dames het leuk vonden en mijn tips en manier van tegen de dingen zoals ze nu zijn aankijken ook best begrepen.
Ook de groepsleider was onder de indruk, veel leerdoelen behaald. Zeg niet dat t elke dag zo gaat, maar ik heb er een paar gehad en als ik dat kunstje één keer kan.....
Ook was er wat tijd voor humor en luchtigheid en dat vind ik altijd mooi, mag ik graag aan mee doen. Gewoon even van mens tot mens praten met groepsleden en dan zie je ook dat ze veel losser komen dan als het alleen maar van de therapeuten komt. Wellicht dat het niet de bedoeling was, maar het effect was merkbaar. Er werd meer gepraat en meer gelachen. Nice.
Bij het tweede spel, dat een van de leden meegenomen had (en serieus heel tof was, eerlijk is eerlijk), kwam diegene ook echt helemaal los. Gewoon een beetje doen wat ik in mijn explorerleiding tijd ook deed met de kinderen, beetje aansturen, beetje energie geven en dan gewoon reageren, de wisselwerking zoeken.
De groepsleider zei ook, deze kant hebben we nog nooit gezien van haar, ze komt écht los.
Ik kan super genieten van dat soort momenten, dus ik mag zeggen dat ik een leuke ochtend heb gehad. Ik heb er niks geleerd of zo maar voor de eerste keer was het leuk want voor de eerste keer kwamen mensen los na wat met ze te praten. Groepsleider zei later ook nog tegen me, je haakt het niveau vandaag wel heel erg omhoog he, dank je.
Tsja ik deed gewoon wat ik altijd doe, en dat beviel me vandaag goed.
De man had al mijn voorgeschiedenis en verslagen gelezen en was goed op de hoogte. We gingen eens verder in op mij en hoe ik emoties ervaar en hoe ik ze plaats, of juist wegduw.
Ik zei dat ik altijd vecht tegen dingen die ik in me heb. Wegduwen, en harder gaan. Dingen die geen plek hebben, onbeantwoorde vragen, alles wat me doet piekeren en denken duw ik weg, vecht ik weg......totdat de bom barst en ik geen stap harder kan lopen.
En zelfs dan probeer ik nog door te gaan.
"Hoe ver laat jij mensen over jou grens komen?"
Tsja dat ligt aan de persoon denk ik, voor de juiste persoon heb ik geen grenzen. Voor anderen kan ik heel makkelijk een grens houden kom ik achter.
"Denk je dat of weet je dat?"
Ik denk dat, en ik weet t niet eens zeker. Maar ja ik weet wel meer niet zeker nu.
"En hoe ervaar jij emoties?"
Heftig, de juiste persoon die de juiste of precies de verkeerde snaar raakt, ja dat doet enorm veel bij me. Soms overweldigd het me. Ik ga ook vol voor de emotie. Zeker als er wisselwerking is.
"Jou emoties raken je hé"
Ja heel erg, zeker als het tegen alles in gaat waar je in gelooft. Dan knapt er gewoon iets. Nooit ervaren dat het zo diep kan zitten, maar ja het knapt. En ik ben er ook echt een paar maand gewoon letterlijk kapot van geweest. Maar de afgelopen 2 dagen was ik het gewoon spuug en spuugzat. En ik dacht.....kom maar op, laat ze ook maar komen. Ik ben het beu, ik ben moe, ik ben kapot, en ik ben er verdomme helemaal klaar mee dus kom maar en doe het dan ook maar.
"Dat is heel eng hé, en daar moet je heel sterk voor zijn om dat te kunnen doen. Hoe voelde het?"
Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld in mn leven. Maar ik wist tegelijk dat vechten geen zin meer had. En ik ben er ook echt een halve dag goed stuk van geweest, eigenlijk nog steeds. Maar het luchtte ook op. Het is een tijdje stil in mn hoofd, geen tornado.
Ik weet dat hij weer komt, het is er echt nog niet uit, maar toch.....het begin is er.
Ik heb de beste man verteld dat ik er nog nooit van gehoord heb. Het bleek een nieuwe vorm van cognitieve gedragstherapie te zijn die er op gericht is anders naar jezelf en je emoties te kijken. Een manier om te accepteren wat je geen plek kan geven. Het schijnt een soort "mindfulness on steroids" te zijn. Naja wellicht is dat wat overdreven, maar het gaat die kant op en combineert dat met andere technieken (alle zes zijn: cognitieve defusie, oftewel anders leren met je gedachten omgaan. Mindfulness. Acceptatie, niet meer vechten tegen onvermijdelijke zaken. Jezelf as context, leren zien in de context van de omgeving, jezelf niet als het probleem zien. Verhelderen van waarden, leren wat ik echt belangrijk vindt, mijn waarden en waardevolheid vinden. Toewijding, de bereidheid om je gedrag stap voor stap te veranderen in de richting van de waarden waaraan je jezelf verbonden hebt).
Er werd me gevraagd of ik dacht sterk genoeg te zijn nu, want het wordt heftig. We gaan alles bij langs en alles zal een waarde moeten krijgen en een acceptatie. En zeker in het begin gaat heel hard worden. Dus of ik dacht dat ik alle negatieve gedachten over mezelf zover onder controle had dat er geen herhaling van 3 weken geleden gaat komen.
En ik vertelde dat ik in 3 weken tijd heel ver gekomen ben en dat ik daar nu klaar voor ben. Twee maanden geleden zeker niet, maar nu wil ik het, en graag ook.
"Mooi, dan gaan we dinsdag beginnen. Het vereist veel wilskracht, die heb jij ook, enorm veel zelfs. Maar deze keer ga je die totaal anders gebruiken, namelijk om te zorgen dat je niet tegen jezelf gaat vechten. Niet door stampt en niet alle pijn wegdrukt. Voor de komende dagen krijg je van mij 1 opdracht mee: Laat alle emoties maar op je af komen en vecht niet. Probeer de vorm van de afgelopen dagen door te zetten".
Dus dat wordt een heftige opdracht.....maarja, als ik het wil doen, moet ik t goed doen hé.
"Je bent ook best ver voor iemand in deze situatie, je hebt echt enorme sprongen gemaakt de afgelopen weken. Als jij denkt dat ze geen effect hebben, gaan we samen met een psychiater om tafel zitten om het te bespreken. Je komt al zo ver zonder invloed van medicatie en als ook de psychiater geen merkbaar effect kan vinden is het wellicht beter er mee te stoppen. Maak gewoon de pillen die je hebt op, voor die tijd heb ik wel een afspraak geregeld voor je".
En dat klonk als muziek in mijn oren, want naast dat ik geen effect voel behalve af en toe wat bijwerkingen.....ik ben gewoon niet zo dol op medicatie.
Er zou wel meer, maar heel veel wat zou is nooit gebeurd. Maar deze is geen erge, voor de verandering.
Vanmorgen hadden we een kleine groep, ik was weer de enige man, en een kleine groep werkt gewoon beter. Bij het rondje "wat heb je gedaan en wat voelde je dr bij" merkte ik dat iedereen wat losser was. Dat resulteerde in betere gesprekken en betere feedback. Ook ik kon mijn verhaal nu makkelijker kwijt want ik had het idee dat ook de groep nu wel luisterde.
Ikzelf had er niet veel aan, maar ik merkte dat de dames het leuk vonden en mijn tips en manier van tegen de dingen zoals ze nu zijn aankijken ook best begrepen.
Ook de groepsleider was onder de indruk, veel leerdoelen behaald. Zeg niet dat t elke dag zo gaat, maar ik heb er een paar gehad en als ik dat kunstje één keer kan.....
Ook was er wat tijd voor humor en luchtigheid en dat vind ik altijd mooi, mag ik graag aan mee doen. Gewoon even van mens tot mens praten met groepsleden en dan zie je ook dat ze veel losser komen dan als het alleen maar van de therapeuten komt. Wellicht dat het niet de bedoeling was, maar het effect was merkbaar. Er werd meer gepraat en meer gelachen. Nice.
Spelletjes doen
Tsja, vrijdag, relaxdag. Oftewel wandelen of spelletjes doen. Het was zeikweer dus dat werd spelletjes. Ik deed een poging tot rummicub met 2 meiden, maar het was meer geinen. Verliezen deed ik toch wel, maar daar ging het me niet om. Ik heb gewoon mensen zien lachen die ik 2 weken niet heb zien lachen, dat was wel een mooi gezicht.Bij het tweede spel, dat een van de leden meegenomen had (en serieus heel tof was, eerlijk is eerlijk), kwam diegene ook echt helemaal los. Gewoon een beetje doen wat ik in mijn explorerleiding tijd ook deed met de kinderen, beetje aansturen, beetje energie geven en dan gewoon reageren, de wisselwerking zoeken.
De groepsleider zei ook, deze kant hebben we nog nooit gezien van haar, ze komt écht los.
Ik kan super genieten van dat soort momenten, dus ik mag zeggen dat ik een leuke ochtend heb gehad. Ik heb er niks geleerd of zo maar voor de eerste keer was het leuk want voor de eerste keer kwamen mensen los na wat met ze te praten. Groepsleider zei later ook nog tegen me, je haakt het niveau vandaag wel heel erg omhoog he, dank je.
Tsja ik deed gewoon wat ik altijd doe, en dat beviel me vandaag goed.
Therapie, naja nog niet echt maar wel de start
En daarna eindelijk een gesprek met mijn hoofdbehandelaar. Een gespecialiseerd psycholoog voor mijn soort gevallen. Ik was erg benieuwd, zou het dan eindelijk beginnen.De man had al mijn voorgeschiedenis en verslagen gelezen en was goed op de hoogte. We gingen eens verder in op mij en hoe ik emoties ervaar en hoe ik ze plaats, of juist wegduw.
Ik zei dat ik altijd vecht tegen dingen die ik in me heb. Wegduwen, en harder gaan. Dingen die geen plek hebben, onbeantwoorde vragen, alles wat me doet piekeren en denken duw ik weg, vecht ik weg......totdat de bom barst en ik geen stap harder kan lopen.
En zelfs dan probeer ik nog door te gaan.
"Hoe ver laat jij mensen over jou grens komen?"
Tsja dat ligt aan de persoon denk ik, voor de juiste persoon heb ik geen grenzen. Voor anderen kan ik heel makkelijk een grens houden kom ik achter.
"Denk je dat of weet je dat?"
Ik denk dat, en ik weet t niet eens zeker. Maar ja ik weet wel meer niet zeker nu.
"En hoe ervaar jij emoties?"
Heftig, de juiste persoon die de juiste of precies de verkeerde snaar raakt, ja dat doet enorm veel bij me. Soms overweldigd het me. Ik ga ook vol voor de emotie. Zeker als er wisselwerking is.
"Jou emoties raken je hé"
Ja heel erg, zeker als het tegen alles in gaat waar je in gelooft. Dan knapt er gewoon iets. Nooit ervaren dat het zo diep kan zitten, maar ja het knapt. En ik ben er ook echt een paar maand gewoon letterlijk kapot van geweest. Maar de afgelopen 2 dagen was ik het gewoon spuug en spuugzat. En ik dacht.....kom maar op, laat ze ook maar komen. Ik ben het beu, ik ben moe, ik ben kapot, en ik ben er verdomme helemaal klaar mee dus kom maar en doe het dan ook maar.
"Dat is heel eng hé, en daar moet je heel sterk voor zijn om dat te kunnen doen. Hoe voelde het?"
Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld in mn leven. Maar ik wist tegelijk dat vechten geen zin meer had. En ik ben er ook echt een halve dag goed stuk van geweest, eigenlijk nog steeds. Maar het luchtte ook op. Het is een tijdje stil in mn hoofd, geen tornado.
Ik weet dat hij weer komt, het is er echt nog niet uit, maar toch.....het begin is er.
Acceptance and commitment
"Weet jij wat acceptance en commitment theraphy is?"Ik heb de beste man verteld dat ik er nog nooit van gehoord heb. Het bleek een nieuwe vorm van cognitieve gedragstherapie te zijn die er op gericht is anders naar jezelf en je emoties te kijken. Een manier om te accepteren wat je geen plek kan geven. Het schijnt een soort "mindfulness on steroids" te zijn. Naja wellicht is dat wat overdreven, maar het gaat die kant op en combineert dat met andere technieken (alle zes zijn: cognitieve defusie, oftewel anders leren met je gedachten omgaan. Mindfulness. Acceptatie, niet meer vechten tegen onvermijdelijke zaken. Jezelf as context, leren zien in de context van de omgeving, jezelf niet als het probleem zien. Verhelderen van waarden, leren wat ik echt belangrijk vindt, mijn waarden en waardevolheid vinden. Toewijding, de bereidheid om je gedrag stap voor stap te veranderen in de richting van de waarden waaraan je jezelf verbonden hebt).
Er werd me gevraagd of ik dacht sterk genoeg te zijn nu, want het wordt heftig. We gaan alles bij langs en alles zal een waarde moeten krijgen en een acceptatie. En zeker in het begin gaat heel hard worden. Dus of ik dacht dat ik alle negatieve gedachten over mezelf zover onder controle had dat er geen herhaling van 3 weken geleden gaat komen.
En ik vertelde dat ik in 3 weken tijd heel ver gekomen ben en dat ik daar nu klaar voor ben. Twee maanden geleden zeker niet, maar nu wil ik het, en graag ook.
"Mooi, dan gaan we dinsdag beginnen. Het vereist veel wilskracht, die heb jij ook, enorm veel zelfs. Maar deze keer ga je die totaal anders gebruiken, namelijk om te zorgen dat je niet tegen jezelf gaat vechten. Niet door stampt en niet alle pijn wegdrukt. Voor de komende dagen krijg je van mij 1 opdracht mee: Laat alle emoties maar op je af komen en vecht niet. Probeer de vorm van de afgelopen dagen door te zetten".
Dus dat wordt een heftige opdracht.....maarja, als ik het wil doen, moet ik t goed doen hé.
En die medicatie hé
En de laatste vraag ging over de medicatie. Of ik het idee had dat het werkte. En ik vertelde dat ik geen idee had wat ze zouden moeten doen, maar dat zowel de antidepressiva als het slaapmiddel tot heden geen merkbaar effect hebben."Je bent ook best ver voor iemand in deze situatie, je hebt echt enorme sprongen gemaakt de afgelopen weken. Als jij denkt dat ze geen effect hebben, gaan we samen met een psychiater om tafel zitten om het te bespreken. Je komt al zo ver zonder invloed van medicatie en als ook de psychiater geen merkbaar effect kan vinden is het wellicht beter er mee te stoppen. Maak gewoon de pillen die je hebt op, voor die tijd heb ik wel een afspraak geregeld voor je".
En dat klonk als muziek in mijn oren, want naast dat ik geen effect voel behalve af en toe wat bijwerkingen.....ik ben gewoon niet zo dol op medicatie.
Reacties
Een reactie posten