Schrijven als uitlaatklep

Laatst had ik het met wat mensen over welke muziek we vroeger luisterden. Gewoon wat mensen die langzaam op weg zijn naar het midden tussen de 30 en 40 jaar oud en op de een of andere manier zo nu en dan over 'toen" praatten. Je kent het wel. De een was van de Doe Maar, de ander van de opkomende rap, New Wave was erg in, uiteraard kwam de Wham! voorbij, zeg maar een beetje de jaren 1980. Wat ook opviel is dat ze allemaal zeiden "maar ik luister het nu eigenlijk nooit meer' en verder gingen met welke modernere muziek er in het cd rek, danwel de mp3 collectie zat. Bijna allemaal, ik niet. Ik moet zeggen dat muziek mij niet heel veel deed, luisterde een beetje radio maar was nergens fan van ofzo. Ik had mijn ding niet gevonden. Totdat ik van een vriendje een cassettebandje (jawel!) van Iron Maiden leende, 1986 gok ik zo. Het legendarische album "Live after Death". En BAM! de vonk sloeg over! Heavy metal had mij gevonden en ik haar. Het was lief

Soms krijg ik de vraag wel eens waarom ik bepaalde dingen doe. En dan met name de dingen die een beetje afwijken van het "normale". Het bedenken van iets kan leuk zijn, het uitvoeren kan nog veel leuker zijn. Maar daar houdt het voor de meesten op, het bedenken. "Ow het was een grapje", "het schoot zo mijn mond uit". Ja bij mij soms ook, en meestal klinkt het ook als een idioot plan.......alleen bij mij werkt dat als een rode lap op een stier. Onmogelijk? Alleen al het uitspreken van dat woord is een beperking die je jezelf net hebt opgelegd. Vooraf zeggen dat iets niet kan dát is onmogelijk, gewoon doen en zien. En als je op je plaat gaat heet dat een leermoment. Ga ook niet steeds stil staan bij die filosofische vragen als "heeft het wel nut" of "wat schiet je er mee op", je bent dan aan de lopende band bezig jezelf te beperken. Ik weet niet of jij dat leuk vindt, maar ik heb tegen wil en dank een paar kleine be

Het is niet het leukste onderwerp om over te praten, en zeker niet iets voor bij het avondeten. Maar wel een nuttig iets om even in je achterhoofd te houden, om het zo maar te beginnen. Waar ik naar toe wil gaan is iets wat mij is overkomen, en waar ik niet de enige in ben. Niet de eerste en zeker niet de laatste. Het begon bij mij een aantal jaren geleden, de precieze datum weet ik niet, maar laten we voor het gemak eens zeggen een jaartje of 9 geleden. Ik merkte dat ik steeds meer last kreeg van mijn ontlasting en van mijn darmen. Jawel ik heb het over poepen, het wordt niet heel smakelijk dus kan je daar niet tegen, ben je gewaarschuwd. Mijn ontlasting werd steeds onregelmatiger, pijnlijker en er zat ook bloed en weefsel bij. Niet iedere keer en soms was het erger en soms niet. Het ging ook wel eens een hele tijd goed, en dan waren er weer wat mindere perioden. Op zich was het nog wel uit te houden vond ik zelf. Zal wel wat verkeerds gegeten hebben ofzo. Het erg