Schrijven als uitlaatklep

Van simpele woorden Tot delen van verdriet Of soms even vragen Hoe jij dat nou ziet Van een late goedemorgen Een app vol kopzorgen De zin van het leven Of niets te beleven Van delen tot alles Tot delen van niets Of gewoon een berichtje “ik zit op mn fiets” De dromen en wensen Van 2 vreemde mensen Gingen ver over grenzen ……en ach ook al rijmt het niet Het enige wat ik wil zeggen: Je bent hier nog steeds bij me Ook al ben je er niet Van het beste tot het slechtste Van het uiterste tot het heel dichtbij Je betekend meer dan de wereld voor mij En ik gaf je mn beste maar daarna veel van mn slechtste En verschoot wellicht de kans op het beste van mij En wie weet vergeef je het En hopelijk beleef je het Een kans om jou te zeggen wat het meende voor mij Nu stilletjes huilen, En boos zijn en druilen Verdrietig in een hoekje waar niemand me ziet Dit is niet de man die jij zo goed kent Ja wel een beetje, maar er is nog

Voor het eerst in jaren, voel ik me alleen. Waarom? Die vraag dreunt door mijn hoofd   en ik krijg het er niet uit. Waarom is iets wat het mooiste was wat er was, geëindigd in een mineur die zijn weerga niet kent. Niet alleen voor mij, ik denk voor beiden. Er was altijd een ooit, zelfs toen ik een tijd geleden, volgens mij een maand, vroeg van kom je nog een keer langs. Kreeg ik het antwoord ik kan je nu nog niet geven wat je wil. En de vlam van hoop werd weer een volledig vuur in mij. Lieverd, ik denk aan je zei je me ook. En een lieverd wilde ik zijn want dat zit in mij. Ik heb eigenlijk nooit geweten wie ik was, totdat jij me maakte wie ik ben, want met jou was ik iemand. En we vulden elkaar aan op alle plekken. De situatie, de afstand, de….alles….alles zat ons tegen en heeft uiteindelijk van 2 mensen die zielsveel van elkaar houden, 2 mensen die nog evenveel van elkaar houden maar die gevoelens iets anders in elkaar losmaakte gemaakt. En nooit hebben we echt gepr