Schrijven als uitlaatklep

Het blijft ergens een steeds terugkerend thema, maar ik ben daar vast niet de enige in. Soms voel je gewoon een soort "leegte" in jezelf. Niet dat je het gevoel hebt dat je leven volledig mislukt is, of zelfs daar iets in de buurt van, maar er mist een soort drive. Soms vind je die drive in een ander, soms in een "iets" en soms vind je hem helemaal niet en sta je een beetje doelloos te kijken op datgene wat je jouw leven noemt. Jezelf afvragende "waarom is het ooit zo ver gekomen?". En waarom is dat zo? Heb ik een hekel aan mezelf? Nee, verre van eigenlijk. Zonder arrogant te klinken, ik heb best goede eigenschappen.  Ik ben een lief iemand met hele brede interesses die elke dag maar breder worden, luister graag naar mensen, praat graag met mensen over alles maar vooral over de diepere zaken des levens. Ik heb een positieve inborst die soms ook tegen me werkt helaas, hoor ook van velen dat ik "midden in het leven sta", ik heb veel voor ander

Vandaag was ik, zoals de laatste weken wel vaker voor komt met Rex het bos in. Rex is de friese stabij met een vleugje münsterlander van mijn ouders waar ik erg graag mee mag wandelen. Andersom geldt dat ook gelukkig. Zoals bekend verkeerd mijn leven op het moment een beetje in een onplezierige fase, en dat beetje is de ene dag veel en de andere dag wat minder. Het is ook niet dat ik het echt niet meer zie zitten, ik moet alleen mezelf "even" opnieuw uitvinden en ook in mezelf dat kunnen vinden wat ik elders ook vond samen met iemand. En nee het is niet volledig opnieuw uitvinden ook. Immers de basis is er al. Je "ik" is datgene wat weinig hoeft te veranderen. Die ik ben je al, in die ik vindt je anderen, vindt je gelijkwaardige energie en leer je hoe het is als daar een andere ik bij komt die er wel heel erg goed bij past. Niet volledig hetzelfde, gelukkig want anders had je echt niks om over te praten, maar wel goede energie. Nou die goede energie heb ikzelf n

Soms he, soms dan val je terug. Helaas niet soms, best wel vaak de afgelopen dagen. En ik kan de vinger er maar niet op leggen waar het weg komt. Ik pakte mn werk wat op, heb een heel leuk feestje op scouting gehad, heb wat dingen rondom scouting afgerond en ik dacht “ik kom dr wel”. En dan ineens vanuit het niets breek je zomaar weer. Je mist de persoon waartegen je wil zeggen “kijk, ik maak vooruitgang, ik kom weer tot bloei, ik groei en ontwikkel”. Je weet donders goed dat de enige waar dat echt voor uitmaakt jezelf is. Maar gedachten komen nou eenmaal, en soms hou je ze niet tegen. Natuurlijk is het heel simpel om te zeggen van “het zijn maar gedachten, het is niet jij, laat ze los”. Maar hoe laat je los aan wat heel diep van binnen zit? Het zijn meer dan gedachten, het is ook gevoel en ook heel erg het schuldgevoel dat je de ander niet kon geven wat ze zo graag wilde. Wat ikzelf ook wilde en wat er wel degelijk was ook. Alleen bestond het niet altijd maar alleen in

Willen en kunnen. Twee dingen die los staan van elkaar, maar ook heel erg verbonden zijn. En soms worden we er een beetje gek van. Willen we te veel, kunnen we te weinig, lopen we onszelf voorbij in het niet kunnen en wel willen. Dan is een momentje van bezinning wel eens op zijn plaats, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Maar tegelijk mag je ook nooit de dingen die je echt wil loslaten. Want dat is iets uit jou, dat is puur en dat kan zelfs een drijfveer zijn naar het kunnen. Maar hoe? En waarom mag ik wat ik écht wil niet zomaar loslaten? Nou, probeer het maar eens los te laten, lukt dat zo maar? En als ik het niet los laat, betekend het dan dat ik me vastklamp aan iets onmogelijk? Nee, immers het is iets uit jou, wat jij écht wil. Hoe je het invult is aan jou, het hoeft niet precies op de manier zoals je het eerst bedacht hebt in te vullen, er leiden meer wegen naar Rome immers. We praten niet over opgeven van hoop of vastklampen aan het onmogelijke. Vergeet niet te dro

Vandaag een lange werkdag gemaakt. Ja ik weet het dat is niet altijd het beste wat je kan doen in een burn out. Maar ik had vandaag de vrijheid om zelf mijn werk te bepalen (okay die heb ik best vaak hoor) dus ben ik een hele dag buiten bezig geweest. Ik merk toch dat ik dat erg fijn vindt. Gisteren ben ik een uurtje of 5 bezig geweest met het grasmaaien bij het Scouting gebouw van De Jutters en dat voelde ook goed. Lekker je eigen ding doen en resultaat zien. Hou ik van. Vandaag was mijn zelf opgelegde opdracht om het terrein buiten weer spik en span te krijgen. Dat betekend vuil werk, hogedrukspuit, veel schrobben, veel vegen, veel zweten en gewoon hard werken. Maar dat is wel hetgene waar ik me het beste bij voel. Even hersenloos stampen. Het is zeker niet het mooiste werk en je moet het echt niet elke dag willen doen. Maar soms “moet” het gewoon even. Even knallen. Moe worden, en trots zijn op je resultaat. En 9 uur later was er een blinkend terrein, alle vlaggen verva

Je weet het, je zit in een burn out. En das kut, zo simpel is het ook nog weer eens. Een goede 6 weken geleden begon het met iets wat ze een “zenuwinzinking” noemen. Je denkt stabiel te zijn en veel te kunnen hebben en dan zomaar ineens PATS! Zo labiel als het maar kan en een goede 2,5 week helemaal aan gort. Gecombineerd met wat de mensen die er verstand van hebben een “rouwproces” noemen en zo heb je ineens 3 dingen in een keer te pakken die je leven volledig op de kop zetten. Ja, dat is simpelweg niet leuk en daar kom je ook niet “even” uit. Maar gaandeweg maak je wel stappen. Ook al wil je het eerst helemaal zelf niet zien, want alles is kut en ik voel me kut en nee er bestaat voor nu even niks goed, de wereld is zwart en ik ben dr goed zat van. Je ego schreeuwt het uit en alles is al te veel. De afgelopen 20 jaar komt even op visite langs en je ziet alleen maar alle slechte dingen en geeft overal jezelf de schuld van. Ik ben er verantwoordelijk voor, ik deed het nooit