Liberale opvoeding

Ik heb het geluk dat ik vrij “liberaal” ben opgevoed. Pas nu ik er op terugkijk weet ik wat voor geluk ik heb gehad daarin.

Natuurlijk waren er regels thuis, waren er dingen die je absoluut niet mocht doen (maar zelfs die waren niet altijd vast). Maar dat waren eerder gewone fatsoensnormen dan aparte dingen.

En goed fatsoen hebben mijn ouders mij ook altijd bijgebracht, en daar ben ik ze nog steeds heel dankbaar voor.

Ik was wellicht ook niet de meest makkelijke vroeger. Recalcitrant, impulsief en zette me op mijn eigen manier af tegen “de normale standaard”. Gewoon een puber, maar dan eentje met wat extra pk. En veel daarvan is gebleven hoor, maar op een andere manier dan wel. Al loop ik tegenwoordig weer rond met mn oorbellen in, leren armbanden en ketting om en heb er voor het gemak maar een wenkbrauwpiercing bij gedaan, want, tsja waarom niet? Ik vind t cool dus ik doe t gewoon.

Mijn ouders hebben me altijd gesteund, ongeacht wat ik deed. Natuurlijk hebben ze ook wel eens gezegd van “zou je dat nou wel doen?”, maar als ik zei, ja dat doe ik, dan was er altijd steun.

En ik was ook nooit echt van het vragen of ik iets mocht, veelal dacht ik er nooit over na. Ik was, en ben nog steeds, impulsief en volg gewoon mijn gevoel. Het werd altijd geaccepteerd. Soms met een gefronste wenkbrauw, maar er werd nooit moeilijk gedaan.

Voorbeelden zijn legio.

Toen ik 16 was vroeg een vriend of ik zin had om mee te gaan naar Lowlands, in 1996 was het anders 16 zijn dan nu denk ik, toen was een lang weekend weg naar een rockfestival (wat het toen nog was) echt wel iets wat je even moest afspreken. Mijn vriend had het dus met zijn ouders er over gehad en uiteindelijk mocht hij.

Mijn manier was wat anders. Ik kocht gewoon het kaartje, legde het pontificaal in de keuken neer, en toen mam mij vroeg “wat is dat?” zei ik gewoon, “ow dat is het kaartje voor Lowlands, Jerryt en ik gaan heen”. Ow, nou okay dan, doe je wel voorzichtig? En we kregen zelfs een tent mee (hij hoeft niet mee terug hoor) die nog net in de rugzak vol halve liter blikken bier paste.

Ze vertrouwden er op dat ik geen “hele rare dingen” ging doen, een vertrouwen dat ik nooit gechaad heb overigens.

Mijn verhuizing naar Groningen was er ook zo een. Een toenmalige bandgenoot zijn ouders hadden daar een huis gekocht en daar gingen ze kamers in verhuren. Of ik er ook wilde wonen?  Natuurlijk wilde ik dat wel. Dus dezelfde middag deelde ik maar mee dat ik dat ging doen. Nooit echt overlegd, het kwam me aanwaaien en ik dacht dat het wel tijd was.

Ze hebben me keurig meegeholpen met mijn kamer verven en inrichten en verhuizen.

Mijn eerste tatoeage was ook zoiets, ik wist dat ze het eigenlijk nisk vonden, maar ik had niks gezegd en zat s avonds demonstratief met blote armen in de woonkamer. Ow dus een tattoo? Ja een tattoo. Okay. (oorbellen gingen ook zo, maar dat was sociaal iets geaccepteerder denk ik toen).

Mijn studie stoppen, ook zoiets, MBO detailhandel was niks, ik wilde dr uit. Prima dat snapten ze. Na mijn HAVO viel HBO-V mij zwaar tegen. Ik trok het niet. Prima, enige wat de regel was dat ik niet nutteloos thuis ging zitten maar wel ging kijken naar een studie voor het jaar er op en werk ging zoeken. Prima toch? Ik leerde dat keuzes ook verantwoordelijkheden mee brachten.

Ook toen ik mijn studie HBO SJD stopte begrepen ze het.

Het was impulsief ergens, de studie trok me gewoon niet en ik kon meer uren werken op de plek waar ik nog steeds werk. Is dat wat je wil? Ja dat is wat ik wil. Okay, nou dan moet je het doen.

Heel tekenend was ook de steun die ik kreeg in de relatie met mijn eerste echte vriendinnetje. Haar ouders mochten mij niet (weet nog steeds niet precies waarom maar wil ik ook niet weten), en zij kreeg na een jaar met mij de keuze opgelegd: Of je stopt met hem, of je gaat het huis uit.

Ik vertelde dit aan mijn vader, en het eerste wat hij zei is: Waar 4 eten kunnen ook 5 eten, dus als jullie dit willen is ze hier welkom. Zo maar, geen schrikreactie maar steun en begrip. Okay hij zei er ook bij: ik wil geen schreeuwende ouders van haar over de vloer hier en gedoe daaromheen. Maar als ze wil mag ze hier komen.

De relatie strandde trouwens heel snel daarna, en gelukkig is het er nooit van gekomen, maar als het moest kon het. En dat is gewoon fijn om te weten dat je zelfs daarin de steun van je ouders hebt.

Toen ik 2,5 jaar geleden in een redelijk onmogelijke relatie zat, hebben ze me ook altijd gesteund. Als dit is wat jullie willen dan staan wij achter je jongen, hoe moeilijk het ook zou kunnen worden.

Ook die relatie liep stuk, ze zagen het wellicht al aankomen maar ze hebben het nooit aangesneden. Nooit gezegd van dit moet je niet doen. Ze hebben altijd vertrouwen er in dat wat ik doe, hoe raar het soms ook mag zijn, ik doe met de juiste overtuiging en gevoel en het daarom doe.

Ook nu ik in een wat mindere periode zit (al is die al heel veel beter dan 3 weken geleden) kan ik altijd bij ze terecht. Een paar dagen in het ouderlijk huis. Nooit vragen, nooit zeggen dat ik iets anders moet aanpakken, gewoon luisteren als ik praat en me steunen en helpen. Nooit eisen stellen, nooit wijzen, altijd eerlijk en open en onbevooroordeeld. Vroeger al, en nu ook.

Hoe moeilijk ik het ze soms ook maakte, ik geloof echt wel dat er wat slapeloze nachten geweest zin door mijn acties. Ik ga immers altijd anders dan “normaal” en zal dat ook altijd blijven doen.

Maar ik ben ze heel erg dankbaar voor wat ze mij allemaal geleerd hebben en voor de altijd onvoorwaardelijke steun. En pas nu krijg ik dat soort dingen écht door.

Ik merkte ook dat ik die waardes meenam met hoe ik met de kinderen van mijn relaties om ging, en dat werkte ook altijd goed. Goed voorbeeld gehad hé.

En tsja, daar zit je dan bij je ouders he. Toch ergens weer die recalcitrante puber want, tsja toch eindelijk die wenkbrauwpiercing gedaan. En ik weet dat ze er een hekel aan hebben.

Maar ze hebben er niks over gezegd of het afgewezen.

Waarschijnlijk zullen ze wel gedacht hebben......sommige dingen veranderen ook nooit hé