Uitlaatklep

Dingen vallen soms weg, en over het algemeen gaat dat óf ongemerkt óf als een donderslag bij heldere hemel.

De donderslag geeft je een shock effect, rouwen, het ongemerkte das al even ingewikkeld.

Ik bemerk zelf dat ik geen uitlaatklep meer heb, of had, wellicht heb ik er toch een maar daar later meer over.

Waar ik vroeger “midden in het leven” stond, sta ik er nu een beetje naast.

Ik zat in een band, was veel met scouting bezig, had veel vrienden en elke dag was er wel wat te doen.

En veel van dat is gewoon weggeëbd, de muziek was over en ik heb daarna nooit meer een andere band gezocht, scouting werd door ziekte eerst niet en het is er nu wel maar ik bemerk daar niet meer mezelf in kwijt te kunnen nu, en vriendschappen verwaterden en tsja, ik werkte veel.

Als ik heel eerlijk ben was er nog maar 1 ding waar ik écht gelukkig van werdt en écht mezelf in kwijt kon en écht kon groeien en dat was mijn relatie.

Maar is dat wel zo goed, dat je alleen maar gelukkig kan zijn als je met een ander bent. Okay het is degene waar je je hart aan gegeven hebt en zielsveel van houdt, maar kan een relatie varen op 2 mensen die alleen maar gelukkig zijn als ze samen zijn en alles daaromheen niet gelukkig is?

Ik zal het gelijk beantwoorden, nee, dat werkt dus niet voor de lange duur blijkt.

En wat als dat dus zomaar ineens wegvalt?

Tsja dan komt dus dat enorme gat, de rouw, en in mijn geval dus ook een oprakeling van heel veel dingen in het verleden die nooit een plek gekregen hebben. Burn out en depressie zijn het gevolg.

En dan bedenk ik me, wat is dan mijn uitlaatklep? Waar kan ik wél mezelf in verliezen op een goede manier? Waardoor ik niet angstvallig vast hoef te houden aan dingen als een relatie, maar, stel dat het ooit weer zo ver komt....daar gewoon gelukkig in zijn náást gelukkig in jezelf zijn.

Ja dingen klinken heel simpel he, maar doe ze maar eens. Dat werkt ook niet altijd.

Zeker in mijn hoofd niet want, zoals bekend, groot schuld en verantwoordelijkheidsgevoel waardoor ik blind en vol passie me op dat ene stort wat me wel goed doet voelen en de rest vergeet.

Hoe bouw ik weer vriendschappen op? Hoe ga ik dingen weer leuk vinden en vooral waar kan ik mijn passie in kwijt. Zodat de nare dingen handelbaar zijn?

Muziek blijft een ding, echt, maar of ik ooit weer ga spelen? Als ik weer wat verder ben kan ik wellicht eens kijken naar een punkrock bandje ofzo die een bassist of zanger zoekt, metal mag natuurlijk ook.

Koken is ook een ding, maar koken voor jezelf is niet leuk. Echt niet. Maarja ik woon alleen dus  wellicht eens mensen te eten vragen? Maar wie dan? En zitten ze daar wel op te wachten? Ik ben toch helemaal niet leuk?

Koken voor groepen geeft me ook een kick, heb voor een bruiloft van een vriendin gekookt en dat was erg gaaf om te doen. En een BBQ voor bijna 200 mensen regelen (van a tot z) voor het lustrum van scouting was ook echt supertof. Okay 2 weken werk iedere dag, maar dat is dan niet erg.

Ik bemerk gewoon dat ik heel veel waarde hecht aan dingen delen, als ik wat gaafs op de bbq gooi denk ik echt van, dit moeten meer mensen eens proeven. Ja ik weet dat ik moet leren voor mezelf te leven, maar iets voor iemand kunnen doen of betekenen dat doet me ook wat.

Schrijven, dat doe ik al jaren. Begonnen met songteksten, toen gedichten en later kortere en langere verhalen. Veelal gedachtenspinsels, wensen, droombeelden, absurdisme of mijn botte kijk op de wereld. Simpele boer he.

Momenteel schrijf ik vooral dit soort dingen, om mijn hoofd ook een beetje leeg te krijgen. Soms werkt het, soms niet. Ja het meeste komt online. Niet om aandacht te vragen maar ergens hoop je dat een ander het leest en er wellicht ook wat mee kan en er wat van herkent. Wellicht helpt het iemand.

Fietsen, lichamelijke beweging, dat schijnt te helpen. Ik poog dat al jaren “vast” te doen maar het schiet er vaak bij in.

Ik liet de agelopen 7 maanden ook alles schieten voor de relatie want daar voelde ik me gelukkig in, zag de ander ook gelukkig zijn dus waarom zou ik dan nog dingen alleen voor mij doen?

Ja kromme redenatie he, hoe kan je jezelf en tegelijk een ander daarmee opzadelen? Het ging gewoon automatisch, van beide kanten er volop in.

Kortom heel veel vragen in wat ik allemaal verkeerd deed.

Maar nu dus ook op zoek naar uitlaatkleppen, dingen om weer mee op te krabbelen en eindelijk weer wat doen puur en alleen voor mij, maar wel met anderen ofzo. Iets in die geest gaat t worden.

Nieuwe dingen eens proberen. Zo lees ik mindfulness en ook al werkt het op het moment niet vanwege de rouwfase, ik zie daar wel dingen in. Ik leer open te staan.

En gister ben ik gewoon met een oud explorer van me naar een tweedehandswinkel in Assen geweest, en ik was nooit zo van dat soort dingen.....naja vond t wel gaaf maar deed t gewoon niet.....en t was gewoon echt leuk om daar es te kijken. Toffe wandkaart en een ouderwetse globe verder. Als dit aanslaat staat straks mijn hele huis vol zooi. Wel gaaf dus.

Een goede vriendin van me viel het ook op. Ze zei, okay waar je nu in zit is echt kut, maar wat jij niet ziet is hoe veel jij gegroeid bent de afgelopen 5 jaar. Je bent mentaal echt veranderd, staat open voor dingen en houdt veel minder vast aan je mening en geeft ruimte. Je bent er misschien nog niet maar je bent gegroeid, je komt er wel.

Ik zie dat inderdaad nog niet, wellicht klopt het wellicht niet.

Nu eerst maar eens bezig met weer opbouwen en zoeken naar dingen. De dagen duren lang zo en ook daar moet ik doorheen.

Al dat moeten ook, ik wil echt te snel he?