Schrijven als uitlaatklep

 Ik werk al 22 jaar voor hetzelfde bedrijf, nee wacht ik werk al 22 jaar op dezelfde lokatie. Het bedrijf is een keer overgenomen. Ik begon als uitzendkracht bij Shell, dat werd Gulf en sinds een paar jaar zijn we BP (maar vallen we nog steeds onder het moederbedrijf van Gulf).  Toen ik klaar was met mijn SPW-SD opleiding, praktijkschool, ben ik naar de HBO SJD gegaan. Maar dat was geen succes, ik en HBO opleidingen liggen elkaar niet. Zeker in die tijd, ik wist meer van de stof dan de docenten. Ik had 3 jaar in het veld gewerkt en met die ervaring kon ik in 2 zinnen hele "praktijkopdrachten" aan gort maken omdat de vraagstelling niet klopte, of omdat de instanties die genoemd werden simpelweg niet deden wat mijn docent zei wat ze deden. Ik kreeg vaak terug: Ja dan doe je maar even alsof. Nee even alsof doen daar red je het niet mee. Kortom mijn motivatie was ver te zoeken.  Had ik er meer uit kunnen halen? Ik denk van wel, was ik gelukkiger geworden? Geen idee, ik volgde mij

  Gisteren had ik eindelijk mijn gastroscopische ingreep en controle. Vanwege de corona is dat 4,5 maand uitgesteld. En dat merkte ik best wel, ieder jaar rondom de periode dat het moet gebeuren merk ik gewoon dat ik steeds minder en minderenergie heb en me eigenlijk gewoon ziek voel. Mijn darmen (alle twee) werken niet zoals het moet en dat vreet gewoon energie en dat werkt weer door op de persoon die er omheen zit, namelijk ik. Wat ze doen is eigenlijk heel simpel, het is echt geen enorm zware ingreep op zichzelf. Ik lig onder sedatie op een tafel (zo noemen ze het bed van de ingreep nou eenmaal), er gaan meerdere scopes in me om de boel te bekijken en om poliepen weg te halen. Bij de eerste scope ben ik altijd wel een beetje “bij”, prettig is het niet maar het is ook wel interessant om jezelf eens van binnen te zien. Dat geeft mij ook een beeld van wat ik nou precies heb. Gisteren was het een korte scopie. Ik kreeg fase 1 best goed mee en ik kon ook wel zien dat er meer zat