Meer met minder

 Ik werk al 22 jaar voor hetzelfde bedrijf, nee wacht ik werk al 22 jaar op dezelfde lokatie. Het bedrijf is een keer overgenomen.

Ik begon als uitzendkracht bij Shell, dat werd Gulf en sinds een paar jaar zijn we BP (maar vallen we nog steeds onder het moederbedrijf van Gulf). 

Toen ik klaar was met mijn SPW-SD opleiding, praktijkschool, ben ik naar de HBO SJD gegaan. Maar dat was geen succes, ik en HBO opleidingen liggen elkaar niet. Zeker in die tijd, ik wist meer van de stof dan de docenten. Ik had 3 jaar in het veld gewerkt en met die ervaring kon ik in 2 zinnen hele "praktijkopdrachten" aan gort maken omdat de vraagstelling niet klopte, of omdat de instanties die genoemd werden simpelweg niet deden wat mijn docent zei wat ze deden.

Ik kreeg vaak terug: Ja dan doe je maar even alsof. Nee even alsof doen daar red je het niet mee.

Kortom mijn motivatie was ver te zoeken. 

Had ik er meer uit kunnen halen? Ik denk van wel, was ik gelukkiger geworden? Geen idee, ik volgde mijn gevoel en zei ik stop want dit is gewoon helemaal niks voor mij.

Op de Shell kwamen uren vrij, ik nam die uren over, en ik werkte 28 uur per week. Ik dacht eerst: net zo lang tot ik wat beters vindt. Het was geen vetpot, maar ik maakte er het beste van, ik was nog jong en deed vanalles er naast en bij en de vrijheid was echt wel goed.

Later werden het 32 uur, en uiteindelijk is het 37 uur geworden. Een raar getal, maar dat verhaal bespaar ik je even.

Hard voor gevochten

En die 37 uur kwamen niet vanzelf, ik heb daar hard voor moeten vechten en werken, ik heb mijn poot stijf gehouden, met de vuist op tafel gemept en geen krimp toegegeven. Dus ik was er trots op, toch gelukt.

Ik heb in al die jaren ook wel dingen naast de pomp gedaan, maar dat "iets beters" heb ik nooit gevonden, of wellicht ook nooit aangedurft. Chronisch ziek en een vast contract is gewoon wel een kostbaar goed, dat chronisch ziek kom ik later op terug.

En iets leukers?

Weet je, anderen mogen vinden van mijn werk wat ze vinden, dat het een baan van niks is, simpel, te weinig betaald voor wat het doet (okay voor t geld sta je er niet), en dat ik wel veel beter kan krijgen.

Maar ik doe dit werk 22 jaar, en ik ben er wat mee vergroeid, ik hou van mijn werk. 

De sfeer is goed, fijne collega's, leuke klanten en geen dag hetzelfde. Uitdaging is ook wat je er zelf van maakt, en ik maak ze wel.

Dus de vraag of ik ooit wat anders ga doen? Ik denk niet volledig, wellicht iets er naast, maar dat zie ik allemaal wel.

Burn-out verschijnselen, wéér!

En toen kreeg ik in januari weer burn-out klachten. Die eigenlijk al vanaf september liepen. Gewoon te vaak moe, te weinig fut, geen zin en geen perspectief, alles voelde leeg aan en ik kon gewoon niet de energie opbrengen om wat te doen.

Psychologen er bij, moeilijk moeiijk, ik wil zo graag maar ik kan maar niet.

En vorige week bleek ook wel waarom, wéér problemen in het lijf. Een routine behandeling die 5 manden uitgesteld was bracht aan het licht dat het duodenum vol poliepen zat, en ja dat vreet ook energie.

Geen wonder dat ik niet tot rust kwam.

En wat doe ik als ik moet vechten voor energie? Ik ga vol gas, hoe harder het wordt hoe meer ik geef.

Dat is niet slim.

Dus nu is een behandelplan, en het komt echt allemaal wel weer goed hoor.

Maar tegelijk moet ik ook wel erkennen, en dat is heel zwaar voor mij, dat ik wellicht ook niet meer geschikt ben om die 37 uur in wisselende diensten te draaien. En een werkrooster puur om mij heen bouwen, ja das mooi praten maar zo werkt de wereld ook niet.

Dus in een goed gesprek met de werkgever, heb ik besloten om 1 dag in te leveren. Per maand.

Nu zou je kunnen zeggen, dat is toch weinig inleveren. Of je kan zeggen: maar de werkgever is toch verplicht jou 37 uur te geven en dan moeten zij maar wat verzinnen.

Je zou heel veel kunnen zeggen, maar dat maakt weinig uit want ik ben degene die het zegt voor mij.

En dat is ook moeilijk voor mij, om een egoïstisch naar mezelf te kijken, nog steeds niet mega egoïstisch maar toch wat meer dan ik altijd deed.

Ik ben er namelijk van overtuigd dat die ene dag, die ook op een prima moment in de maandcyclus valt, mij veel meer ruimte geeft, meer rust en ook meer tijd om mij te zijn.

Ja ik vind mijn werk leuk, maar ik ben mijn werk niet. Ik heb een ziekte, maar ik ben mijn ziekte niet. Ik ben veel meer, en als ik dat allemaal naast werken wil doen, blijft er vreemd genoeg veel minder mij over.

Dus ik heb 8 uren ingeleverd en ik ga naar 35 upw toe. en dat is een grote stap voor mij, want ik heb eindelijk eens toegegeven.

Ik ben echt niet elke dag ziek, ik heb veel meer goede dan slechte dagen. Maar ik ga ook niet meer met een stalen gezicht zeggen dat het allemaal niks is, dat het wel mee valt en dat ik alles kan doen wat ik wil.

Die tijd is voorbij, dat heeft me genoeg gekost.

En naast de fysiek versus werk klachten waren er ook echt wel andere dingen die meespeelden. Van relatieperikelen die me ook veel gekost hebben, de corona dingen, zingeving vinden in dingen, echt het was er allemaal hoor. Maar de hoofdzaak was gewoon dat ik fysiek niet meer genoeg bij kwam en dat werkte door in al die andere dingen.

Geen aderlating

Ik hoorde ook mensen zeggen: Mocht je wel op het punt komen dat je afgekeurd wordt dan gaat je uitkering ook uit van die 35 uur he. Ja dat weet ik, maar dat is een later. Want als alles lichamelijk écht fout gaat, dan is een uitkering wel het laatste waar ik me zorgen over maak. Als alles écht goed fout gaat dan ga ik die 100 jaar niet halen.

En ik leef nu, ik leef niet later. Waarom zou ik alles maar opzij zetten, of weg leggen of wat dan ook met het excuus: Dat is voor later. Later ben ik oud en heb ik veel minder energie, ik leef nu en ik kan maar beter zorgen dat nu leuk is, dan heb ik later wat om op terug te kijken.

Het is echt geen financiële aderlating, het scheelt me nog geen 100 euro netto. Dat overleef ik wel. Daarnaast zeg ik al tijden tegen mezelf dat ik wel wat minder "luxe" mag leven. 

Ik ben aan het minimaliseren op allerlei gebieden, voornamelijk de zgn carbon footprint. Ik mag ook wel eens kijken naar mijn andere uitgaven. Niet dat ik op water en brood ga leven, of dat ik de BBQ weg doe, maar er is niks mis met eens 2x nadenken of het nou nodig is een fles luxe wijn bij een gemiddelde maaltijd open te trekken, waarom er 6 flessen whisky in de kast staan en waaro m er zeker 3x per week een vrij luxe maaltijd op tafel staat.

Dat is allemaal wel fijn, maar dat hoeft allemaal niet.

En dat wordt ook niet gelijk zwaar minderen, maar gewoon wat bewustere keuzes maken dat is helemaal niet erg, dat is juist heel goed.

En ik denk dat het nu ook wel eens tijd wordt om daar echt wat mee te gaan doen, immers, ik heb al heel wat toegegeven de laastte weken, en dat voelt goed en geeft rust en energie.