Schrijven als uitlaatklep

Zoals velen weten heb ik sinds een half jaar 2 katten. Natuurlijk weten dat veel want ik post veel foto's en filmpjes van ze her en der op de sociale media. Ik ben namelijk dol op mijn 2 katten, met al hun eigenaardigheden. Wezens met een verleden Mijn katten zijn niet de standaard katten. Het zijn wezens met een verleden, een behoorlijk heftig verleden ook. Ze zijn hun leven begonnen als straatkat in Taiwan, en straatkatten daar hebben het niet makkelijk. Ze worden verjaagd, belaagd, mishandeld en weggeschopt. Mijn katten zijn gered en via een asiel bij mij terecht gekomen. Ik wist helemaal niks van hun verleden, en eerlijk gezegd, had ik het geweten dan had het me nog niks uitgemaakt. Ik koos hun uit, zij mij. Zo simpel is het. Liefde op het eerste gezicht, in dit geval tussen een mens en een dier. De oudste kat (Wonky) is een beetje de beschermengel van de jongste kat (Ushi). En ze zijn onafscheidelijk en doen alles samen. Want in hun verleden hadden ze elkaar nodig om

Vandaag was het weer tijd voor een knipbeurt. Mijn baard moet eigenlijk om de 3 á 4 weken bijgewerkt worden. Iets wat ik zelf niet kan en wat ik uitbesteed aan een barbier. Jawel überhipster, ik ga om de zoveel tijd naar een barbier. Ik hou namelijk van het dragen van een baard. Waar het weg komt weet ik niet. Sinds ik mij moet scheren heb ik altijd wel iets van gezichtsbeharing gehad. Zo ergens tussen mijn 14e en 15e levensjaar is dat begonnen. Komt het omdat mijn vader ook een baard heeft? ik heb hem 1x zonder baard gezien en dat was echt wel even schrikken! (mijn moeder heeft hem ook maar 1 keer zonder baard gezien, dezelfde ene keer). Of komt het ergens anders weg? Ik weet het niet. Ik heb jarenlang een sik gehad, kin beharing zo je wil. Jarenlang een ringbaard, en ook redelijk vaak een gewone baard. Heel zelden heb ik het eens afgeschoren en iedere keer voelde het gewoon "niet mij" dus het zat er vaak erg snel weer op. Sinds een paar jaar heb ik een volle baard en

Het valt niet te ontkennen dat ik ongeveer een half jaar geleden "geknapt" ben. Teveel tegelijk en veel dingen die ik maar niet kon snappen en sommigen wellicht nog steeds niet, of wellicht zelfs wel nooit. Het is voor mij persoonlijk het ergste gevoel wat ik tot heden meegemaakt heb, eerlijk is eerlijk. En de eerste weken, tot maanden van die tijd blijven voor mij vaag als ik er op terugkijk. Enige wat ik zeker weet is dat ik niet mezelf was en ook niet kon doen wat ik wilde doen. Ik was fysiek en mentaal op, volledig afgebrand en leeg. De stap die je dan moet maken is de moeilijkste, hulp zoeken. Want vastzitten is iets wat me overkomen is en ik heb begeleiding nodig om er uit te komen. Immers, kon ik het zelf, deed ik het zelf wel. En zo ben ik een traject ingegaan bij het GGZ (Lentis). Via de POH bij de huisarts, naar een reguliere intake, waarna ik nog een keer goed knapte en het de ambulante zorg werd. We waren ondertussen al dik 2 maanden verder en er was eigenl

Ik heb het geluk dat ik oom ben. Een oom van 2 hele lieve eigenwijze kereltjes. De eens i 4 jaar oud, de andere 2, en ik hou van ze alsof het mijn eigen kinderen zijn. Ik mag heel graag bij ze zijn en met ze spelen en praten. De "kinderwijsheden" horen waar ik als volwassen man soms nog best wel wat van kan leren. Natuurlijk, soms hebben ook zij hun dag niet, en als ze moe zijn is er soms niks mee aan te gaan en alles verkeerd. Maar wie kent dat niet? Ik hou geen klap minder van ze. Voor mijn neefjes ben ik een soort superheld. Ik heb geen cape, geen raar pakje of "special powers". Mijn special power is dat ik hun oom ben. Bij mij mag bijna alles, soms meer als van papa of mama want ik kan net even meer afstand nemen tussen opvoeden en lol maken. Ik kan me prima in hun verplaatsen en zie in de vreemde lego bouwwerken ook wat zij er in zien. Maar dat zullen ouders vast ook hebben. Maar toch doet het soms een beetje zeer als ik met ze speel en praat. Een dub

Vandaag werd ik wakker met heel veel verdriet gedachten die malen als je herinneringen ziet Somerheid troef en het voelt echt heel naar Ik dacht "hey ik ben er" Maar dat is gedeeltelijk waar Minuten duren uren en mijn hoofd werkt niet mee ik wil vandaag doorkomen, maar hoe? geen idee Teleurstelling, angst, gekweld en verdriet Ik wil heel graag huilen  Maar het lukt even niet Eerste voelde het vrij zijn toch best wel heel goed maar toch is het vreemd wat "eenzaamheid" doet Niet dat ik me alleen voel, er zijn mensen die "praten" Maar ergens in mij voel ik me verlaten Door de hoop en de wil, door de passie en vuur waar ik zo hard voor werkte iedere dag, elk uur Het leek onder handbereik, ik kon het haast voelen is dit nou wat ze met een terugval bedoelen? Een stemmetje in mij zegt dat ik het verkeerd ziet Ik wil heel graag huilen Maar het lukt even niet Teveel gegeven en teveel gewend aan dat gevoel "h

We hebben ze allemaal wel. Dingen waarvan je zegt "dat zal ik nooit doen", om er op een gegeven moment achter te komen dat je het eigenlijk wel eens wilt proberen, of simpelweg doet. Het kunnen hele kleine dingen zijn, of hele grote, het maakt even niks uit het principe blijft hetzelfde. Vandaag heb ik een actie gedaan die in die categorie valt. Ik schaam me er eigenlijk niet eens meer voor ik heb me er overheen gezet. Ik heb.....jawel, broeken gekocht bij de Primark. Ik heb niks met kleding kopen Ik heb echt helemaal niks met kleding kopen. Ik draag ook al jaren dezelfde stijl kleding en ik zal dat ook nog jaren blijven doen. Ik voel me dr goed bij en dat is alles wat voor mij telt, mijn kleding is altijd een soort van 1997. En mijn kleding gaat lang mee, naja ik draag het lang. T shirts van concerten uit 2002 zijn eerder regel dan uitzondering. Maar gisteren zag ik dat mijn spijkerbroeken toch echt doorgesleten waren. Nou is dat tegenwoordig heel hip, maar niet ie

Eigenlijk loopt alles wel weer een beetje. Nee het is verre van perfect, maar perfect is ook niet wat ik wil. Er is veel meer rust, in mijn hoofd en in mijn dagelijkse dingen. Ik ken mijn grenzen en ik hou me er grotendeels aan. Soms een keer er over heen gewoon om even "uit de comfort zone" te stappen. Niet meer zoals ik altijd deed er alleen maar overheen en dan crashen. Binnenkort begin ik weer met diensten van 8 uur, op onregelmatige basis, want dat is nou eenmaal het werk dat ik doe. En ik ben goed in het werk dat ik doe, wellicht wat arrogant om te zeggen, maar het is wel zo. Maar er zijn  natuurlijk ook de dingen waar ik nog wat moeite mee heb. En dat is de uitdaging die ik nu aan ga. Vrije tijd Een van mijn grootste uitdagingen is vrije tijd goed doorkomen. Klinkt wellicht heel erg vreemd hé, we houden allemaal van vrije tijd en geen verplichtingen en gewoon, naja , vrij zijn. Ik zelf merk gewoon dat ik daar moeite mee heb, of had, we komen er nu achter.

Gisteren had ik een vrije dag, iets wat ik de laatste tijd wel vaak heb en ook wel iets waar ik tegenwoordig wel wat mee kan. En ik heb de dag eens gebruikt om na te denken, want er was best wat om over na te denken. Zelfs voor een impulsief iemand als ik. Het is tijd voor de volgende stap, zo simpel is het eigenlijk. Ik heb nu ongeveer een half jaar in de ziektewet gezeten, en eerlijk toegeven, dat was ook nodig. De eerste weken heb ik niet of nauwelijks gewerkt, maar al snel zat ik toch weer op 20 uur per week (en soms wat meer). En nog eerlijker gezegd, van die eerste weken weet ik weinig meer. Ja het was een diep donker dal waar ik doorheen ging, ik ben de laatste die dat zal ontkennen. Maar ik ben er doorheen gekomen, en ook nog relatief snel. Ik heb niet echt het idee dat ik "mezelf heel erg tegengekomen ben", of dat ik volledig in een burn-out of depressie zat aangezien ik nog wel heel veel deed en kon. Het was gewoon die grote optelsom van alles en te weinig

Snel, het is iets wat bij mij hoort. Terwijl ik heel erg van rust hou en eigenlijk ook best wel een rustig leventje heb, is snel toch ook iets wat bij mij hoort op een bepaalde manier. En snelheid is soms goed, soms ook weer niet. Dat is iets wat ik nu wel weet. Het is een vat tegenstrijdigheden en dat ben ik best wel. Wellicht is elk mens dat wel op bepaalde punten. Snelheid in de dingen die ik oppak, de manier waarop ik mezelf dingen aanleer (koken, BBQ-en, worst maken, gitaar spelen, klussen, ik ben op al die punten autodidact). Snelheid in mijn werk, snelheid in mijn denken, zelfs de snelheid in hoe dingen gingen in mijn relatie. Maar dat is allemaal wel de "goede" snelheid, gewoon de manier waarop dingen gaan, ze gebeuren voor een reden. Valkuil Maar soms is de snelheid ook een valkuil, zeker in dingen als revalidatie en ook wel werk. Dan ben ik teveel met het eindresultaat bezig en vergeet ik waar ik zelf sta in het hele verhaaltje. Ik cijfer mezelf weg, knal v

Ik ben geen kok, ik zal het nooit worden en het is niet mijn ambitie om het te worden. Maar wat ik wel heel graag doe is werken met smaak, goede producten en mijn visie op hoe iets zou moeten smaken. Mensen nieuwe dingen laten proberen en je eigen draai geven aan dingen. Van niets iets maken, creativiteit en liefde en aandacht geven aan dat waar je mee bezig bent. Vrijdag was het zo ver, mijn grootste uitdaging tot nu toe. Vrienden gingen trouwen, volledig in scoutingstijl. Maanden van tevoren hadden ze mij gevraagd of ik voor hun een BBQ wilde doen dan. En niet gewoon grillen, nee echt een BBQ. Dat wat ik doe, grote stukken vlees langzaam garen. en natuurlijk wilde ik dat. Ze hadden wel een richtlijn, maar ik kreeg de volledige vrije hand in wat ik wilde serveren. En vrijdag was het zo ver. Supermooi terrein De feestlocatie was het scouting terrein in Dwingeloo. En je kon zien dat er goed veel werk verzet was. Het was een kruising tussen een sprookje en een scoutingkamp. Ge