Schrijven als uitlaatklep

Het zit er weer bijna op. Twee weken vakantie. Twee hele weken. De laatste keer dat ik twee weken vakantie, echte vakantie, genomen heb kan ik me niet eens meer voor de geest halen. Zo lang ik bij de pomp werk in elk geval niet. En daar werk ik al bijna 20 jaar. Mijn vakanties waren vaak voor een scoutingkamp als leiding, of voor klussen aan mijn huis (wat wel heel leuk is maar ook wel stressvol), en voor de rest nam ik eigenlijk nooit vrij voor "mezelf". Ja herstelperiodes na ingrepen, of de burn-out annex depressie ZW. Maar daar kan ik niet van zeggen dat ze aanvoelen als een vakantie, die "vrije tijd" had ik liever niet gehad. En nu voor het eerst dus twee hele weken vrij, en eigenlijk in het thema van MIJ. Jawel met hoofdletters. Wat ga ik doen, voor mij, waar haal ik rust uit, waar voel ik me goed bij en wat doe ik als er letterlijk helemaal niks moet en hoeft. Een enorme uitdaging En geloof me, voor mij is dat juist een hele uitdaging. Tijd inplannen

En daar zat ik. 30 Jaar oud, tot 1,5 jaar geleden wist ik amper wat een poliep was. De ziekte FAP had ik nog nooit van gehoord toen, en het feit dat ik een ongeneeslijke ziekte had was nog nooit bij me opgekomen. Ondertussen was ik heel wat onderzoeken verder, had ik behoorlijke kennis van alles wat met darmen, pouchen, stoma´s en alles wat daar mee te maken had. Ik had een zware operatie gehad. Mijn dikke darm was verwijderd. Er was een tijdelijk stoma aangelegd. En ik had iets wat een pouch heet. Een soort opvangzakje voor ontlasting uit de darmen dat gemaakt is van een stuk dunne darm en aangesloten is op mijn rectum. Zodat ik, straks, als alles genezen is van binnen, op een normale manier kan ontlasten en niet afhankelijk ben van een stoma. Er zijn 2 chirurgenteams een dikke 10 uur mee bezig geweest om dit aan te leggen bij mij. Mijn lichaam was vanbinnen goed aangetast door de FAP. En iets wat normaal een standaard procedure is was uitgelopen op een intensieve en zware operatie

Vandaag was weer een PMT dag. Zoals ik wel vaker gezegd heb, PMT kan ik iedereen aanraden. Ik ga er dus altijd heel enthousiast heen en het stelt me nooit teleur. Vandaag gingen we verder borduren op de vorige sessie. Belasting en belastbaarheid en wat goed voelt en wat niet. En Joop weet dat altijd heel mooi te doen met hele simpele activiteiten en spellen. "Ik heb hier 4 ballen vast, dit voelt nog wel te doen maar veel meer kan ik niet vasthouden zonder er veel moeite voor te doen". Joop staat voor me met 4 basketbal achtige ballen in zijn armen. "Ik wil graag dat jij probeert zoveel mogelijk ballen vast te houden waarbij jij vooral let op wat goed voelt voor jou. Het is geen wedstrijdje, het gaat er om hoeveel jij aankan zonder dat je over je grenzen gaat." Ik ga staan en wil de ballen aannemen. "Waarom sta je op uit de stoel? Als je zit is dat vast comfortabeler en ik heb je niet gevraagd te gaan staan." Maar Joop, als ik zit en de stoel oo

Gewoon een gevoel wat ik al een aantal dagen heb, iets wat soms op de voorgrond, soms op de achtergrond speelt. Het klopt niet. Wat dat "Het" is zou ik niet weten, het is gewoon een gevoel dat er iets niet klopt. En dat iets hoeft niet eens met mij te maken te hebben maar kan net zo goed te maken hebben met iemand om wie ik geef of om de een of andere manier aan verbonden ben. Het is er gewoon en het wil mijn hoofd maar niet uit. En dat is best raar. Nou ga ik geen verhalen houden over helderziendheid, mentale projecties en connecties of alles wat daar mee te maken heeft. Ik ben wellicht te nuchter daarvoor of heb er simpelweg geen mening over, als het dat is voor iemand zal het dat voor iemand zijn. Zo simpel denk ik dan ook wel weer. Maar ik denk wel dat iedereen wel eens een soort van voorgevoel heeft gehad, of ze nou uitgekomen zijn of niet. Meestal komen ze uit, want komen ze niet uit dan vergeten we ze weer heb ik me laten vertellen. Klinkt ergens wel logisch. H