Schrijven als uitlaatklep

Het was een hele drukke periode afgelopen tijd. En dat is niet erg hoor, ik heb tegelijk ook goed voor mezelf gezorgd en ik merk dat ik daardoor die drukte ook veel beter aan kan. Ik schiet er niet in door, ik neem het niet mee naar huis, of in mijn hoofd. Ik heb er gewoon controle over. Op de momenten dat het druk is, voornamelijk werk, sta ik ook toe dat het dan ook druk is. Dan is het gewoon volle bak er in gaan en niet zeuren. Tegelijk kan ik ook als die volle bak geweest is de knop gelijk omgooien naar standje rust. Ik zit niet meer thuis na de drukte en neem de drukte mee waardoor ik thuis, of waar dan ook, ook in drukte moet zitten anders "voelt het niet goed". Waar ik voorheen mezelf schaamde voor mezelf als ik geen zin had om rust te nemen want in rust maal ik door, kan ik nu schaamteloos na een drukke dag niks doen. Genieten van wat ik gedaan heb en tegelijk de beslissing nemen dat het dan ook wel mooi genoeg geweest is en de rest van wat er van de dag over i

Een tijdje geleden werd ik benaderd door een therapeut of ik er wat voor voelde om mee te werken aan een nieuw programma. Een nieuwe opzet voor mensen en kinderen die om wat voor reden dan ook vast zaten in een "depressie". En ik gebruik bewust aanhalingstekens want het gaat over het hele spectrum heen, depressie vind ik persoonlijk meer een verzamelterm waar heel veel dingen onder vallen waar geen betere termen voor zijn. Komt natuurlijk ook uit de eigen ervaring. Ik kreeg dat stempel ook opgedrukt ooit, niet dat het een  niet passend begrip was, maar het was ook wel een beetje kort door de bocht. Ik heb zelf natuurlijk de nodige dingen meegemaakt bij therapeuten, en het grappige is dat we er al snel achter kwamen dat het niet een echte burn out noch een echte depressie was. En ook ik heb de foute diagnose perikelen meegemaakt. Genoeg over geschreven ook. Vooral de groepstherapie vond ik maar een vreemd iets. Niet dat ik denk dat groepen niet werken, de mens is een kud

Weet je, de laatste maanden gaat het eigenlijk verrekte prima. Niks bijzonders, maar gewoon lekker zijn gangetje om er maar eens een mooie dooddoener in te gooien. Maar daar is helemaal niks mis mee. Okay ik heb een periode ietsjes teveel gewerkt, maar ik herkende het, erkende het en heb tegenmaatregelen genomen en kwam er achter: Zo kan het dus ook! Natuurlijk, werk zal er altijd blijven en of ik nu wil of niet, het zal altijd een groot deel van mn leven uitmaken. Ook dat is niet erg, en het zal nooit het belangrijkste deel van mijn leven worden. Vooral in de vrije tijd kom ik weer helemaal tot bloei. Hobby's komen weer goed tot bloei bijvoorbeeld. Het BBQen wat toch echt een heel tijd op een laag pitje gestaan heeft is weer volledig aanwezig en deze keer op een veel hoger niveau dan ooit tevoren. Wie weet moet ik er ooit een keer meer mee gaan doen dan "uitgegroeide hobby" denk ik soms. Maar tot die tijd is dit ook niet verkeerd, ik geniet er immers van en dat

Ik moet een beetje en idee hebben wat ik wil, niet precies, een beetje een richting. Ik pak wat ik nodig denk te hebben en weeg dat losjes af, het gaat nu niet om grammen, het gaat om gevoel en wat ik met mijn opgedane kennis door de jaren heen doe. Misschien pak ik er nog wat bij waar ik eerst niet aan dacht, maar nu geeft mijn instinct aan dat het wel een goed idee is. Luister altijd naar je instinct, je gevoel, je hart, het komt ergens weg en het komt met een reden. Luister. Als de eerste stap genomen is, neem dan eerst de tijd om die stap te laten inwerken. Haast je niet, met haast bereik je veelal het tegenovergestelde van wat je wil. Neem de tijd, voor deze stap en iedere stap die je hierna wil maken. Tijd, het belangrijkste ingrediënt van het hele proces, en tijd heeft geen betrekking op minuten of uren, tijd is gewoon wanneer ik voel dat het zover is. Wanneer de volgende stap kan of wanneer het klaar is. Vertrouw op jezelf. Ook voor de volgende stap moet ik tijd ne