Schrijven als uitlaatklep

Zoals sommigen wel weten ben ik 12 december geopereerd in het UMCG aan mijn darmen (verwijdering dikkedarm en endeldarm, aanleg tijdelijk stoma en pouch), en ben ik ondertussen alweer redelijk op weg naar het moment dat het allemaal nog goed was. 6 Weken na de ingreep begon ik alweer rustig aan met werken en mn sociale leventje op te pakken, en als we dit schrijven heb ik mn eerste 2 weken op 100% er alweer op zitten op t werk. Klinkt allemaal goed, maar soms moet je wel even inhouden en eens proberen zo objecjectief mogelijk te kijken hoe het nu écht gaat. En soms is dat het zwaarste van het hele revalidatieproces. Afgelopen week heb ik mijn eerste 3 nachtdiensten gedraaid, en dan kom je er toch weer even achter dat je lichaam totaal anders reageerd op alles dan voor de ingreep. Eerlijk toegegeven is dat natuurlijk volkomen logisch, maar dat erkennen is toch niet zo simpel als t lijkt. Ik ben kortom helemaal gesloopt en vandaag is t geen dag om veel te ondernemen. Jammer? Wel

De Recessie gaat door lees ik net op een webpagina. Het nieuwe kabinet bezuinigd de centen uit alles wat los en vast zit, iedereen is aan de bedelstaf en we gaan allemaal naar de voedselbank. Voor mij persoonlijk valt het eigenlijk best wel mee moet ik bekennen, ondanks mijn (laatste maand) ziektewetloon (80%) typ ik dit op mijn nieuwe minilaptop, ligt naats mij een hagelnieuwe Samsung Galaxy S en heb ik nog steeds een auto voor de deur (die overigens net afgetankt is). De luxe producten gaan gewoon door dus, maar volgens mij zit m  de kneep in de dagelijkse boodschappen. Ik was altijd een groot fan van de producten van de Aldi en de Lidl, geen gezeik met 100 merken van hetzelfde product, een redelijk assortiment en een gunstige prijs. Sinds we een kleine 1,5 jaar lang horen dat we het o zo slecht hebben, maken de zgn. prijsvechters er een sport van om overal maar te verkondigen dat ze zo geodkoop zijn en dat het zoveel geld oplevert om bij hun boodschappen te doen. Resultaat? Me