Schrijven als uitlaatklep

 Voordat ik benzine verkopen full time ging doen, werkte ik in de hulpverlening. Uiteraard liggen deze 2 gebieden vrij dicht bij elkaar dus logische keuze. Ik kwam er toevallig in, ik wist als kind al nooit echt wat ik wilde worden behalve mezelf, en nu ik 41 ben, zit ik ongeveer nog steeds op dat niveau. En ik heb daar vrede mee gesloten hoor, ik vind werk maar werk en daarbuiten ligt voor mij het echte leven waarin ik mezelf ontplooi, leer en groei. Mijn drive ligt gewoon meer in zijn wie ik ben, dan mezelf in een werkpositie zien te krijgen die wat meer status heeft. Ik belandde op de SPW, wilde activiteitenbegeleider worden en kwam er achter dat ik dat in feite al was, dus wat valt er dan nog te leren? Er was een nieuwe tak bij gekomen, sociaal dienstverlener en dat klonk wel leuk. Ergens tussen een juridisch dienstverlener en sociaal werker in. De opleiding werd niet druk bezocht en om de boel wat in leven te houden werdt heteen praktijkopleiding. Kortom, 4 dagen werken in het vel

Soms gaat het heel snel, en helaas als je mij bent gaat het soms zo snel dat ik het zelf niet helemaal bij houd. Nog geen 2 weken geleden bevond mijn lijf zich in de opperbeste conditie ooit, en ik was zo trots als een aap met zeven piemels. Vanmorgen, not so good. Eigenlijk al een paar dagen, sinds mijn laatste nachtdienstserie moet ik heel eerlijk bekennen, is het gewoon harken en pushen om wat gedaan te krijgen. Maar ik ben gewend dat het niet altijd makkelijk gaat, en dan besteed je er gewoon nét te weinig aandacht aan. Tsja en dan gaan dingen gewoon heel snel. Signalen gemist Ik heb gewoon kats de signalen gemist, wellicht onbewust. Ik had hele leuke dingen in het vooruitzicht en die wilde ik doen ook. Maar de warmte en mijn lijf gaan niet goed samen als ik er niet goed op let, en ik ben veel te diep gegaan met inspanningen. Te hard ergens voor gaan, teveel doen en niet goed letten op inname van de juiste stoffen. En ik denk dat iedere ileostomadrager daar wel een beetje over mee

 "Weet je zeker dat je dit weer wil proberen?" Dat waren de woorden van mijn arts die mij al jaren behandeld. En ja, de vorige keer was geen feestje. Dat was toch wel een serieuze zaak geworden. Iets serieuzer dan ik zelf doorhad moet ik achteraf zeggen. Ik heb het over conditie opdoen, gewicht kwijtraken en eigenlijk gewoon weer een actieve levensstijl oppakken. De laatste keer dat ik dat probeerde eindigde het in een mineur, en met een lijf dat er erger aan toe was dan er voor. Ik had mij meer op krachtsport gericht, en heel erg op afvallen door voeding, en het ging heel goed. Door de hogere testosteron waarden die mijn lichaam nu eenmaal heeft sinds er in gesneden is ging spiergroei heel snel. Maar uiteraard ging ik over de limiet van mijn lichaam. Immers door alle interne littekens kan ik maar tot een bepaald gewicht gaan. Maar.......waar is de lol als er geen stijgende lijn gehandhaafd kan worden? Dus ik ging over iedere limiet en verloor veel te nel gewicht. Dat vond mi