Karaktertrek, maar of het een goede of slechte is?

 Voordat ik benzine verkopen full time ging doen, werkte ik in de hulpverlening. Uiteraard liggen deze 2 gebieden vrij dicht bij elkaar dus logische keuze.

Ik kwam er toevallig in, ik wist als kind al nooit echt wat ik wilde worden behalve mezelf, en nu ik 41 ben, zit ik ongeveer nog steeds op dat niveau. En ik heb daar vrede mee gesloten hoor, ik vind werk maar werk en daarbuiten ligt voor mij het echte leven waarin ik mezelf ontplooi, leer en groei. Mijn drive ligt gewoon meer in zijn wie ik ben, dan mezelf in een werkpositie zien te krijgen die wat meer status heeft.

Ik belandde op de SPW, wilde activiteitenbegeleider worden en kwam er achter dat ik dat in feite al was, dus wat valt er dan nog te leren? Er was een nieuwe tak bij gekomen, sociaal dienstverlener en dat klonk wel leuk. Ergens tussen een juridisch dienstverlener en sociaal werker in.

De opleiding werd niet druk bezocht en om de boel wat in leven te houden werdt heteen praktijkopleiding.

Kortom, 4 dagen werken in het veld, 1 dag school.

Beste keuze ooit om dat zo te doen achteraf.

Ik had gesolliciteerd bij een stichting in mijn thuisplaats, werd verbazingwekkend genoeg aangenomen en kon gelijk beginnen.

Ik was begin 20, recalcitrant, koppiger dan nu, en ook wel beghoorlijk arrogant.

Ik wist dat ik het kon, ik wist dat ik de beste kandidaad voor ze was, ik kon lullen als Brugman, en die functie is van mij en ik ga verdomme geen nee accepteren!

In het veld dan maar

En zoals het dan ook hoort, werd ik gelijk losgelaten in het veld. Niks opbouw, niks uitleg, jij denkt dat je goed bent? Laat maar zien hier komt echte werk meneer de Vries en eens kijken hoe groot je bek dan nog is. Een aanpak die bij mij altijd goed werkt, subtiel is mij onbekend

Na wat kleine dingetjes die ik snel oppakte, bleek ook dat ik echt feeking had voor dit werk. Ik voelde mensen goed aan, ik snapte de juridische kant, en ik vloog door mijn schoolwerk heen en had bijna in een half jaar de hele leerstof voor 3 jaar al gedaan.

En ik was hongerig, ik heb ervaren wat het is, nu wil ik meer! En als jij het me niet geeft, goddomme dat ik het wel pak!

Had ik al gezegd dat ik heel arrogant was?

Bij het werk hoorde ook de wkelijkse interdiscipinaire vergadering over de cliënten, maatschappelijk werk, randgroepjongerenwerk en mijn afdeling tezamen.

En dat was een hel om mee te maken.

Daar zat ik dan, tussen een stel mensen dat elkaar niet veel ruimte gaf, op persoonlijk niveau amper een binding had, de helft was uitgeblust of in een halve burnout, en de vergadrin sleepte maar door en iedereen wilde zijn punt maken.

Na een paar maanden was ik daar wel klaar mee.

Hier zat ik dan en ik gaf letterlijk alles wat ik had aan dit vak, nul terughoudingen, geen voorwaarden, altijd vol gas en vol voor de zaak gaan........en daar zat ik tussen mensen die mij het vak moeten leren maar zelf amper een cliëntbespreking kunnen doen?

Dus ik deed wat er dan gebeurt als ik onrecht merk, ik ging vol op de pijnplek, haalde de bulldozer uit de garage, zette hem vol gas en ging er frontaal op.

En dat had wel effect kan ik zeggen.

Een broekkie die daar veteranen even gaat vertellen dat dit gewoon ronduit kut was, dat we niks opschoten, iedereen maar bezig was met zijn eigengelijk, het uren lullen in de ruimte was, en dat als dit dan blijkbaar hun manier van vergaderen is dan zal IK godverdomme de volgende vergadering wel voorzitten en de boel strak houden want ik was er helemaal klaar mee!

Mijn hoofd stage begeleider stond op, de rest was zichtbaar aangedaan, en begon te klappen.

In al zijn jaren had hij het nog niet meegemaakt dat een jonkie even de oude garde het vuur aan de schenen legde en een aardbeving door de zaal liet gaan.

Okay meneer de Vries, zei hij toen. Jij hebt nu wel heel hard zitten roepen, maar nu moet je ook leveren.

Jij GAAT ook vanaf n u voorzitten, en ik, ik zal het je verdomde moeilijk maken, kijken waar je vban gemaakt bent jongen want kje gaat nu een oorlogsgebied in.

Hij was een geweldige man, zoveel van geleerd en hij voelde mij ook precies goed aan. Het had geen zin om mij en flutterige kut opdracht te geven die ik met 2 vingers in de neus kon doen, dat werd ellende en er kwam een resultaat uit wat ronduit slecht zal zijn.

Mij activeer je juist door de lat zes stappen hoger te leggen dan noodzakelijk is en dan zeggen: okay jij wil, hier, doe het maar.

En dán heb je mij, dan ben ik een pitbull die niet loslaat.

Voor mijn opleiding hoefde ik geen stagewerkstuk maken, maar daar kwam ik  niet mee weg. Ik kreeg een opdracht die letterlijk HBO niveau was: Maak maar een sociele kaart van alles wat jij doet, minimaak 60 pagina's met bronvermelding, bijlages en praktijkvoorbeelden.

2 jaar werk, 120 pagina's verder, en de SD gebruikte hem zelfs als lesmateriaal. Ik was de leerling die zijn eigen lesboek schreef.

Vergaderen

Ik heb na dat moment altijd de vergederingen voorgezeten, en mijn begeleider maakte het mij altijd moeilijk. Soms ging ik op mn bek, soms won ik, soms verloor ik, maar ik gaf nooit op of deed minder inzet, want ik zal verdomme wel eens laten zien waar ik van gemnaakt ben.

Na het eerste jaar stage werd de subsidie voor mijn andere begeleider ingetrokken. Wij waren met zn tweetjes de afdeling, en ik was niet een ingezworen hulpverlener.

Mijn hoodstagebegeleider kwam naar me toe en zei: Nu zij wegvalt, kunnen we niet zomaar de afdeling wegdoen, de hulpvraag is enorm. Ik ga regelen dat jij er iemand bij krijgt om de boel op papier af te dichten, maar dat betekent dus ook dat diegene alleen maar op papier aanwezig is.

Jij gaat nu de kar trekken, jij bent nu letterlijk de afdeling en alles wat jullie met zijn tweeën deden ga jij  nu alleen doen, inclusief alle huisbezoeken en juridische dingen. 400 cliëntcontacten per kwartaal. Ik ben je aanspreekpunt en ik ben ook degene die jou n u zegt dat ik vind dat jij dit kan.

En zo kwam het dat ik het laatste jaar van mijn opleiding, letterlijk mijn eigen afdeling had, en dat was een goed gevoel, ik was trots op mijn werk, en had bevestigd gekregen: ik kan dit.

Later werd er gekeken of er een subsidiepost gevonden kon worden om mij in dienst te nemen, helaas is dat nooit gelukt, en het had vast een hele andere draai aan mn leven gegeven.

De karaktertrek

En wat is nu die karaktertrek die ik heb, die zowel goed als slecht kan zijn?

Als ik ergens voor ga, dan ga ik ergens voor. Volledig, en geef ik mezelf volledig bloot, ga ik geen terughouding doen en verlies ik ook mezelf in sommige gevallen uit het oog. Ik ben een brok emotie, ik geef alles wat in me zit en je krijgt de meest rauwe en pure versie van mij te zien die er dan is, en subtiel ben ik niet.

Deze instelling, wanneer die geactiveerd heeft, heeft me de beste dingen in mn leven gebracht, maar is ook een grote valkuil waar ik soms weer vol op in loop. Met de beste bedoelingen hoor, ik niemand inclusief mezelf wat aandoen.

Maar het is wel een trek, die nu 20 jaar later er nog steeds is. En ik ben er ergens ook trots op, dat ik mezelf zo kan geven, het nadeel is alleen, het kost me ook een stuk mezelf en dat verlies ik nog wel eens uit het oog.

Maar veel eerlijker dan dat wordt het niet, ik ben er nog steeds blij mee, ongeacht dat het niet altijd resultaten brengt, het brengt wel het beste wat ik kan geven: mij