Het kan wél: Hoe ik een kilometervreter werd

 "Weet je zeker dat je dit weer wil proberen?"

Dat waren de woorden van mijn arts die mij al jaren behandeld.

En ja, de vorige keer was geen feestje. Dat was toch wel een serieuze zaak geworden. Iets serieuzer dan ik zelf doorhad moet ik achteraf zeggen.

Ik heb het over conditie opdoen, gewicht kwijtraken en eigenlijk gewoon weer een actieve levensstijl oppakken. De laatste keer dat ik dat probeerde eindigde het in een mineur, en met een lijf dat er erger aan toe was dan er voor.

Ik had mij meer op krachtsport gericht, en heel erg op afvallen door voeding, en het ging heel goed. Door de hogere testosteron waarden die mijn lichaam nu eenmaal heeft sinds er in gesneden is ging spiergroei heel snel. Maar uiteraard ging ik over de limiet van mijn lichaam. Immers door alle interne littekens kan ik maar tot een bepaald gewicht gaan. Maar.......waar is de lol als er geen stijgende lijn gehandhaafd kan worden?

Dus ik ging over iedere limiet en verloor veel te nel gewicht. Dat vond mijn lijf niet leuk, en er was best wel wat schade her en der. Kortom: rust en aankomen.

Aankomen lukte, rust ook wel een soort van.

Fysio

Na een intensief fysiotherapie traject leerde ik uiteindelijk beter mijn bekkenbodem te gebruiken en had ik voor het eerst in jaren enigszins controle over de spieren daar.

Fast forward naar januari 2020. Ik was letterlijk helemaal klaar met mijn lijf. Ik was serieus te zwaar met 85 kilo, ik had een conditie van niks, vutloos, lusteloos, het voelde bijna aan alsof mijn lichaam bezig was opgeven. En ik kon nog steeds mezelf maar moeilijk motiveren, wat als ik weer de fout in ga?

Ik besloot dat ik simpel moest beginnen, de fiets naar het werk pakken en niet meer de auto. Het werk is 5 km fietsen, dat deed ik in 23 minuten. Maar het was een begin.

Ik had wel eerder geprobeerd meer te fietsen, maar daar haalde ik constant mijn lijf mee naar de kloten, simpelweg omdat ik die bekkenbodem niet onder controle had.

Nu was dat anders, nu wist ik wat mijn spieren deden en wat ik moest doen.

Het fietsen werd al snel wat meer, ik maakte van de terugweg 15 km, ik reed de 5k heen steeds sneller ook. 15 werd 25,35,45......en toen dacht ik: nu wil ik meer! De kilo's gingen ook al minder, ik woog 79 kilo en dat was voor het eerst sinds tijden onder de 80. Met mijn 170 cm is dat nog steeds heel veel.....maar een begin

Tijd om eens de mensen die er verstand van hebben te consulteren, want ik had mijn oog laten vallen op een MTX cross hybrid bike en wilde een stapje serieuzer gaan.

We weten het simpelweg niet, maar pas wel op

Dat was in het kort waar het op neer kwam. Er zijn niet zoveel mensen met FAP door Mutyh gen mutatie, nog minder met een beschadigde bekkenbodem en dan laat ik de tumoren die keurig in rust zijn hoor, er nog even buiten.

Tsja of het slim is, dat was vrij snel duidelijk vanuit hun oogpunt: Nee

Maar volledig afraden gebeurde ook niet.

Ik wist het gewoon, ik ga dit doen, nee ik MOET dit doen.

Dus kocht ik de beoogde fiets en begon ik met ritten van tussen de 35 en 65 km. Mijn eerste 65 weet ik nog goed, maart, zeiknat door de regen. De eerste 80 was een mijlpaal, ik nam ook serieuze maatregelen vooraf, plande stops in, ik was er bewust van dat dit toch wel een ding was wat heel erg de grens van mijn kunnen op zocht.

Maar daarna ging het snel, de eerste 100 km rit was er al snel, mijn "korte trainingsritjes" zijn rond de 60 km, en de eerste 180 km is ook al gereden. De 200 is de volgende mijlpaal die ik wil halen.

En ik geniet volop, ik ben er achter gekomen dat ik onverharde paden (gravel) het mooiste vind, ritten door bossen en over heidevelden (soms letterlijk).

Het asfalt is leuk voor de snelheid, maar mijn fiets is niet gebouwd voor snelheid, wel voor omverharde ondergrond. 

Resultaten die verbazen

En nu ik een goed half jaar steeds fanatieker ben, zijn de reultaten dusdanig dat ook de arts en voedingsdeskundige er verstelt van staan. Mijn bloeddruk is keurig, was altijd te hoog, mijn rusthartslag is 68, was 90, ik heb nog nooit zulke goede bloedbeelden gehad, de doorbloeding in mijn bekkenbodem is supergoed.

Mijn gewicht is momenteel 67 kilo, 16% lichaamsvet, het zijn getallen die eigenlijk veel te laag zouden moeten zijn. Maar mijn lichaam reageert er prima op, het is alsof alles juist beter werkt. Ondanks dat het eerst was: blijf minimaal 75 kg wegen, want als er wat mis gaat dna is het zo weg en heb je heel veel last er van.

Maar dat lijf loopt als een trein nu, ik eet veel meer dan eerst, en écht niet allemaal even gezond hoor, mijn snurken is stukken minder, mijn ademhaling is beter, het is allemaal win-win

Het enige punt wat we nu hebben is: waar hou ik op, hoever ga ik verder dan dit? Ik hoef echt geen sexgod met een sixpack te zijn, sterker nog ik begin meer een wielrenner uiterlijk te krijgen, minder bovenlijf, meer in de benen en kont.

En ook, hoe kunnen we resultaten als dit ook haalbaar maken voor lotgenoten die ook een beter functionerend lijf willen hebben?

Natuurlijk heb ik geluk gehad in mijn geval, ondanks alle schade, heb ik op zich een prima werkend lijf.

Maar hier moet iets mee te doen zijn voor mensen met soortgelijke problemen, en naja, daar gaan we dus nu naar kijken.

Mijn arts moet ondertussen ook bekennen dat het gewoon wél kan, wellicht is het niet voor iedereen weggelegd.

Maar ik zeg al jaren tegen mijn arts dat ik de 100 ga halen, ik zei ook tegen diezelfde arst dat ik voor 70 kg ging en een verbeterde conditie.

Ondertussen heeft ze me maar verteld dat er niets meer is waarmee ik haar nog kan verbazen, dus die 100 zal ook wel komen dan.

"Je bent immers zo'n stijfkop, dat als jij een doel voor ogen hebt, dan ga je er keihard voor en is er niks of niemand die je tegen kan houden als een manier gevonden hebt, ik denk dat zelfs doodgaan na je 100e daar onder valt nu"