Schrijven als uitlaatklep

Nou daar ging ik dan. Ergens een beetje nerveus, want wat kan je verwachten. De eerste dagopname bij het GGZ. Laten we beginnen met het woord eens te veranderen. Het is een dagbehandeling, geen opname. Opname klinkt alsof je letterlijk opgenomen wordt en niet meer weg mag of kan. Dat is dit zeker niet. Wat het dan wel is? Tsja, daar ben ik eigenlijk nog niet helemaal uit. Ik bedoel ik had er geen wonderen verwacht, eerlijk gezegd dacht ik....groepstherapie, ergens vindt ik dat niet bij mij passen. Enneuh....naja deze dag werd dat eigenlijk ook best wel onderbouwd. Ik kwam in een klein groepje mensen, ik was de enige man. Het eerste uur werd besproken wat ze de dag dat ze het laatst bij de behandeling waren gedaan hadden en wat voor planning ze hadden en hoe dat verlopen was. Het ging veelal over stress betekenis en de problemen waar ze in relatie tot anderen moeite mee hadden. Ik mocht als laatste mij voorstellen en zeggen waarvoor ik er zat. Dus ik heb maar gezegd dat ik wil

Dus, daar zit je dan. Binnenkort tik je de 38 jaar aan. Een leeftijd waarop je toch mag verwachten dat je een redelijke inschatting van jezelf kan maken. Dat je een beetje weet welke kant je leven op gaat, dat je een beetje weet wat je wil en dat je geleerd hebt uit je verleden. Een leeftijd waarop je dingen bereikt zal moeten hebben, dat je een doel hebt gevonden om na te streven, een plek hebt waar je je thuis voelt. Theoretisch gezien ben ik over de helft van mijn geschatte levensverwachting. Dan moet je toch weten wat je wil,wat je kan en gewoon een basis hebben voor de persoon in je? Het zijn vragen, wellicht onderstellingen waar ik geen antwoord op weet of niet weet hoe ik er aan moet voldoen. Ik kijk terug op mijn verleden. Recent en verder weg. Voor mij zie ik een enorme bult puzzelstukjes. Allemaal fragmenten uit mijn leven. Allemaal onderdeel van mij. Ik probeer de puzzel te maken, maar het lijkt wel alsof geen een van de stukjes bij elkaar past. Wat is het plaa

Nou, daar gaan we dan. Schaamte de deur uit gedaan, dat trucje heb ik nog geleerd van mijn UMCG tijd. En dan op naar het GGZ voor (hopelijk) mijn laatste intake voor de dagopname. Tsja wat kan je verwachten he? Ik zou het niet weten, dus laat ik alles maar open. Uiteindelijk hebben zij er voor geleerd en ben ik maar iemand die het zelf ook even niet meer weet. working on it, maar toch....sommige dingen in het leven kan je nou eenmaal niet zelf en alleen doen. Toen ik dat accepteerde was de eerste stap al gezet, van de velen die zullen volgen. Project Ard 3.0 (2.0 was de lichamelijke verbouwing), we gaan dan nu echt beginnen......ergens. Weer een soort hetzelfde verhaal, alleen deze keer toch anders Ik werd uit de wachtkamer gehaald door een mevrouw die met mij (naar bleek) gedurende de komende weken 1 op 1 gesprekken gaat doen met mij om uit te vinden wat ik wil. In de kamer zat nog een psycholoog en we gingen het maar eens hebben over mijn activiteiten. Wat ik doe als hobby e

Een kleine 3 weken geleden heb ik dan eindelijk maar toch besloten een kat als huisdier te nemen. Na veel aandringen van mijn schoonzusje, die al weken op me inpraatte dat een kat in huis in elk geval wat leven in huis bracht en iemand die op me wachtte als ik thuis kwam. Zoals al eerder beschreven werd het niet 1, maar gelijk 2 katten. Een van 1,5 jaar oud en een van 10 maanden. We zijn nu bijna dus 3 weken verder, en eerlijk is eerlijk, het is hartstikke leuk ze te hebben. Ze zijn nog niet volledig gewend, maar ja het zijn asielkatten gered uit Taiwan. Voorgeschiedenis onbekend dus je weet ergens niet wat je in huis haalt. En het huis is ook wel een beetje veranderd. Natuurlijk staat er een krabpaal die zelfs ook nog af en toe gebruikt wordt. In de slaapkamer is er een krabplank aan de kastdeur gemaakt, er staat een kattenbak.....en je vindt daadwerkelijk overal haren. Kortom, stofzuigen is mijn bijna dagelijkse taak. Tsja dat hoort er bij zeg maar. Ook niet erg ergens want ik

Maandag de intake voor de dagopvang van het GGZ. In de begeleidende brief staat al dat het 6 intense weken gaan worden, met het belang van de cliënt voorop om deze te leren hoe ze meer zin in het leven kunnen krijgen. Dat klinkt al raar he, tenminste dat vond ik dan. Maar het klopt ook wel, want zin....die is er al maanden niet meer. Ik sleep me de dagen maar door en alles lijkt zinloos en vooral.....geen enkel gevoel van voldoening. Het is allemaal "vlak", en ik voel me een soort op de zijlijn staan van mijn eigen leven. Weer eens is alles mislukt, weer eens is alles mijn schuld en weer is de klap enorm. En deze keer werkt de klap door, want alle andere weggestopte klappen springen open. En ik ben een soort van gevoelloos iets geworden. Nee dat is niet waar. Ik heb de afgelopen dagen met redelijk wat mensen gepraat, dank voor jullie tijd echt dat waardeer ik enorm! En als ik met mensen ben dan is dat doelloze ook wel weg, dan is die woekerende tornado in mijn hoofd ook w

Bijna iedere dag een blog, en soms wel 2 op een dag! Wat bezielt die man, is hij nu echt zijn verstand verloren? Is het een notoire aandachttrekker die gewoon heel graag schreeuwt en zijn eigen podium creëert? Zoekt hij zo hard bevestiging dat het zich op deze manier uit? Is er echt zoveel onzekerheid? Weet je, misschien si het allemaal waar, misschien ook niet. Ergens weet ik het zelf ook niet. Schrijven is gewoon mijn uitlaatklep. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis hielp het me en nu werkt het ook wel ergens bevrijdend, voor even. En wie het niet wil lezen leest het niet, en wie me hiermee een aandachttrekker vindt, vindt dat maar. Het is mijn blog en ik doe er mee wat ik wil (binnen de grenzen van het fatsoen natuurlijk). Het is voor mij een soort van manier om mijn gedachten te ordenen. En heel vaak, ook nu dus, weet ik zelf niet eens op het scherm komt te staan. Veel verder dan een vage richting en onderwerp kom ik niet, en dan nemen mijn vingers het over en typ ik gewo

Ik merk bij mezelf toch dat ik best wat moeite heb met het feit dat ik aan "de medicatie" gezet ben. Voor mijzelf voelt het ergens als een persoonlijk falen. Iets wat ik in staat moet zijn om zelf te doen, maar niet zelf kan. Gewoon een rare kronkel in mn kop denk ik. Ik bedoel ik heb zelden medicijnen voor wat dan ook gebruikt. Mijn motto is: Uiteindelijk zal mijn lijf het zelf wel oplossen. Dat is natuurlijk al een tegenstrijdigheid op zich, want in geen honderdduizend jaar dat een lijf zelf dingen als FAP oplost. Maar dat was chirurgie, praat ik t goed, met een heel klein beetje medicatie in t ziekenhuis en wat er na. Niks ernstigers dan ontstekingsremmers en antibiotica. Maar nu krijg ik het voor mijn hoofd. En das persoonlijk toch best wel een hele stap. Het "daar waar je eigenlijk niet wil zijn gebied". Stigma En je denkt.....er zit ook echt een stigma op. En wellicht geloof ik dat stigma gewoon teveel. Ik weet het niet....maar het blijft gewoon zo&#

Gisteren werd ik best duf wakker, het slaapmiddel had zijn werk goed gedaan. De andere medicatie had ook best een suffige uitwerking op me. Mijn nachtrust was vreemd, maar goed. Wakker van de wekker, dat was ook al tijden niet gebeurd. Afgelopen nacht was het inslapen toch weer een probleem. Ik weet, het middel heeft een paar weken nodig om te werken, maar toch het koste moeite. Wakker voor de wekker aan, niet heel veel eerder, maar toch. Ontbijten, kattenbak verschonen, douchen en wandelen. Want dat moet. Bewegen is ook wel goed, maar ergens zie ik het als nutteloos tijdverdrijf. Daar sjouw je dan, via de koffiestop op je werk weer naar je huis. 2,5 Uur voorbij en bij schatting 11 kilometer verder. Terug op dezelfde plaats. Waar doe ik dit voor? Het kwartje blijft muurvast op zijn plek liggen. Waar doe ik dit voor? Beetje sjouwen en kijken. "Trainen in het nu door gewoon te kijken en te benoemen voor jezelf wat je ziet", tsja mooie gedachte maar na 3 minuten wordt

Gisteren was het zo ver. Mijn intake voor de dagbehandeling. Met toch ergens wat tegenzin ging ik er naar toe. Pfffff, hoe diep kan een mens zinken dat het tot dit gekomen is? Hoor ik mezelf denken. Tegelijk denk ik, dit is goed, het moet en het moet al heel lang. En net zoals met mijn FAP heb ik hier zo lang mee doorgelopen dat het de hardere oplossing wordt. Tsja, veel leerdoelen, weinig geleerd zullen we maar zeggen. Wéér een intake En daar zit je dan, tegenover me een specialistisch psycholoog met naast hem een psychiatrisch verpleegkundige. Slik. We beginnen bij het gewone verhaal, wat ik ondertussen al 4 keer verteld heb. Vier keer met best wel wat moeite. En iedere keer gaat degene er tegenover dieper op in. Deze man ging tot het bot er op in. De recente problematiek, de periode van mijn ziekte (waar hij al snel bij door had dat daar het probleem niet het grootst was), mijn jeugd, mijn school. Daadwerkelijk alles en op alles doorvragen. Iedere fase van mijn leven, en w

Jawel, weer een heel openhartig stuk over hoe het gaat. Maar hoe gaat het dan? Tsja, heel eerlijk weet ik daar zelf ook het antwoord niet zo op. Ergens denk ik ook omdat ik de interesse in hoe het mij gaat totaal verloren ben de afgelopen tijd. Ik ben, en verder kom ik soms niet. De volledige overkill aan denken en herinneringen die maar blijven vreten hebben me een soort van numb gemaakt. Totaal gevoelloos op sommige momenten, hypergevoelig op de andere momenten. Niet de comforatbly numb van Pink Floyd, meer de andere variant. En is dat erg? Ik denk van wel. Afgelopen weekend werd mij maar weer eens heel erg duidelijk dat mijn emoties soms de overhand krijgen en ik ze domweg niet in de hand hou. Ik moet forceren, en forceren kost energie. En energie heb je niet altijd. En als er dan zomaar ineens steeds de stem komt die zegt: Het is genoeg nu, stop! Dan kost dat ook energie om daar weerstand aan te geven. En ook die energie ebt weg. Heel erg diep, zo diep dat ik ook niet weet

Natuurlijk, ik probeer in het positieve te denken. Tenminste dat is wat ik mezelf vertel, en steeds vaker ook. Maar soms, som lukt het maar niet en komt alles dubbel hard binnen, krijgen dingen geen plek en maal je maar en maal je maar. Nergens vind ik een antwoord, en vragen blijven komen. Zoveel dingen die niet afgesloten zijn, zoveel antwoorden die ik zoek maar nooit zal vinden. En wat zoek ik? Voornamelijk rust in mijn hoofd, zeker nu. Hij maakt overuren en ik hou het niet bij. Niks komt binnen en mijn gedachten worden steeds donkerder en de controle is ver te zoeken. Waarom overkomt mij dit op deze manier? De schuldige vingen gaat al snel naar mezelf, maar de zelf analyse is natuurlijk niet toepasbaar. Je hoofd zit totaal verkeerd dus wat denk je te bereiken. Laat het toch! Het is wat het is, je zult door moeten en er zullen nooit antwoorden komen. Je moet Het ergste is wanneer er dan gezegd wordt tegen je: Ik wil dat je het zo ziet, je moet anders gaan denken dus denk

Ik heb het al van kinds af aan. Of in elk geval zo lang ik mij kan herinneren, en dat komt vrij dicht bij die tijd in de buurt. Constant denken, over alles. Het verleden, de toekomst, het onbekende in of na het leven. Alles passeert in mijn hoofd en alles wordt op honderdduizend manieren uit elkaar getrokken. En heel snel ook, in een paar seconden schieten er meerdere gedachten door mijn kleine koppie heen. Soms goede, soms slechte, maar veel. Een nooit afhoudende stroom van gedachtes die me aanvallen op de meest onverwachte momenten. Herinneringen ook, enorm veel. En in tegenstelling tot wat bij een diep dal hoort zijn het niet de slechte, maar juist de goede die ik overal zie. En die zijn eigenlijk erger dan de slechte. Want naar die goede wil je terug. Dáár was je blij, gelukkig en tevreden, dus daar wil je weer zijn. Maar dat kan dus niet want het ligt achter je, en zal daar altijd blijven liggen. Laat het los! Laat het los, zeg ik dan tegen mezelf. Stop nu, je vergiftigd

Vandaag ben ik lekker de hele dag buiten bezig geweest. Ik ben een buitenmens en nu de zon ook zich meer laat zien, is het geen straf buiten te zijn (waarom ik dat een hele tijd niet gedaan heb is mij ook een raadsel). Lekker bezig op de scoutingclub met het verwijderen van berenklauwen (rot werk), en daarna ons hele eiland gemaaid met de motormaaier. Via Spotify lekker de hele dag naar trash metal luisteren en gewoon bezig en niet al te veel nadenken. Gewoon doen. Roze olifant Natuurlijk werkt dat averechts, als ik mezelf voorneem niet teveel te gaan nadenken. Immers, hoe krijg je iemand aan het denken aan een roze olifant? Precies, zeg hem "denk vooral niet aan een roze olifant". Kortom het voornemen werkte niet helemaal. En terwijl ik zo bezig was in de middag met het lopen achter de grasmaaier en de kantjes zo recht mogelijk te houden, begon dat stemmetje in mijn hoofd toch tegen me te praten. En ik praatte terug. Jawel, ik voelde me een mutliple personality disord

Vandaag was een goede en een slechte dag tegelijk. Ik ben vast niet de enige die zulke dagen heeft, eigenlijk is in elke dag wel wat goeds en wat slechts te vinden, daar waar jij je op richt maakt die dag goed, of slecht. Mijn slechte moment was vanmorgen op mijn werk. Ik had al een slechte nachtrust gehad, veel malen en piekeren, onrustig liggen, zelfs de katten werden gek van me. Ruim anderhalf uur nodig gehad met het opstaan om me weer een beetje mens te voelen en dan op naar het werk. Ik had er wel veel zin in, want het geeft me ritme, het geeft me afleiding, ik ben onder de mensen en ik kan prima met al mijn collega's. Dus het is een goede en bekende plek voor mij waar ik mij ook serieus op mijn plek voel. Maar na 3 uur was ik al weer goed duizelig en onvast op de pootjes, kortom mijn lichaam zei weer; genoeg! En weer voelde ik het niet aankomen, of heb ik er onbewust tegen gevochten. Ik gok dat laatste. Ik wil nog maar één keer tegen mezelf vechten En dan wordt j

Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Na 1 maand denken dat het wel goed komt, gevolgd door 1 maand lang er achter komen dat ik heel veel kan, maar lang niet alles en zeker deze fase niet op mijn manier die ik altijd deed.....had ik mijn intake bij het GGZ. De stap was best groot, aangezien je van een huisartspost psycholoog ineens naar het "grote werk" gaat waan je jezelf toch ergens een beetje "gek". Maar soms moet je gewoon toegeven dat het ook niet langer zo gaat. En ergens was ik ook blij dat ik heen mocht. Al heb ik zelf wel moeten bellen om van de wachtlijst te komen, wat dat betreft is het net het UMCG. Dus ik heen, tsja, en dan? Wat zeg je zo iemand? Wat kan je verwachten? Ze zei helemaal niet heel veel, maar tegelijk wel ik zat bij de psycholoog en ze zei: wat wil je? Dat ik je vraag of dat jij gewoon begint? Ik vroeg haar wat ze al wist en ze zei wat de huisarts globaal doorgegeven had. Dat er heel veel was, en dat ze het vermoeden hadden dat he