Schrijven, omdat het moet

Bijna iedere dag een blog, en soms wel 2 op een dag!
Wat bezielt die man, is hij nu echt zijn verstand verloren? Is het een notoire aandachttrekker die gewoon heel graag schreeuwt en zijn eigen podium creëert? Zoekt hij zo hard bevestiging dat het zich op deze manier uit? Is er echt zoveel onzekerheid?

Weet je, misschien si het allemaal waar, misschien ook niet. Ergens weet ik het zelf ook niet. Schrijven is gewoon mijn uitlaatklep. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis hielp het me en nu werkt het ook wel ergens bevrijdend, voor even.
En wie het niet wil lezen leest het niet, en wie me hiermee een aandachttrekker vindt, vindt dat maar. Het is mijn blog en ik doe er mee wat ik wil (binnen de grenzen van het fatsoen natuurlijk).

Het is voor mij een soort van manier om mijn gedachten te ordenen. En heel vaak, ook nu dus, weet ik zelf niet eens op het scherm komt te staan. Veel verder dan een vage richting en onderwerp kom ik niet, en dan nemen mijn vingers het over en typ ik gewoon.
Soms lees ik terug en denk ik.....hmmmm, dat gaat best ver, maar het klopt wel. En soms denk en voel ik helemaal niks bij wat ik typ. Het gebeurt gewoon, automatisch.

Ooit schrijf ik een boek

Dat is wat ik mij al sinds mijn 17e vertel. Ooit schrijf ik een boek. Waarover weet ik niet, wat voor genre ook niet, en wanneer al helemaal niet. Nou heb ik tijdens mijn stage wel een echt boek geschreven, maar dat was een informatief boek over sociale wetgeving in de Gemeente Veendam.
Okay technisch gezien is het een boek, maar ik tel m niet mee. Gewoon iets uit mij.

Sinds mijn 17e schrijf ik ook al veel korte verhalen, gedichten en hersenspinsels. Jammer genoeg zijn ze allemaal verloren geraakt. Op een diskette (kent u het nog?) beland en ik weet niet waar terechtgekomen.

Ik was zelfs zo arrogant dat ik voor mijn mondeling examen Nederlands mijn eigen gedichten mee nam bij het deel gedichten analyse. Mijn toenmalige docente was onder de indruk en zei dat ik wel talent had, dat er nog veel geleerd moest worden maar dat het talent er zeker was.
Ik heb er verder nooit echt veel mee gedaan eerlijk gezegd.
Ik dacht: "wie leest nu wat ik schrijf, en hoe wordt je überhaupt schrijver?". Ik vond mezelf niet goed genoeg. Daarnaast.....dat schrijven, waarover dan? Zo spannend is mijn leven ook weer niet, en dat ik nou goed ben in thrillers of fantasy dat kan ik ook niet zeggen. Ik lees het, maar zie het mezelf niet schrijven. Ik ben meer van de korte verhalen met een diepere boodschap, of de andere kant, gewoon volledige gekte. Volgens een vriendin van me moet ik kinderboeken gaan schrijven.

Misschien schrijf ik hem nu wel

Aan de andere kant, misschien ben ik hem nu wel aan het schrijven. Het is dan geen boek in boekvorm, maar het is toch zeker al weer veel schrijfwerk de afgelopen maanden. Het helpt me gewoon, ik vindt het veilig en fijn mijn gedachten op een scherm te zien verschijnen en ze dan te kunnen analyseren. Jawel gaan we weer. Ik typ trouwens belachelijk langzaam en echt met 2 vinger. Al jaren, en ik zie dat ook niet zo snel veranderen denk ik. Als ik affiniteit met meerdere vingers typen zou hebben, had ik mezelf dat al 20 jaar geleden aangeleerd.

Heel veel schrijvers uit de "klassieke periode van de Nederlandse literatuur" hebben trouwens mentale problemen gehad. Dus op dat punt scoor ik al redelijk goed. Maar ook de drank en drugs deden goed mee. Drank heb ik zeker mijn aandeel van gehad, drugs is aan mij niet besteed.
Ik hou niet van dingen die met mijn hoofd rommelen.

En daar gaan we weer

En laat dat nou precies zijn wat er gaat gebeuren. Binnenkort gaan mensen met mijn hoofd bezig. Die is namelijk stuk, hij functioneert nog wel hoor, maar niet naar behoren. Er zit heel veel in mijn hoofd, teveel. Er zit alleen 1 ding niet in, en dat is Ik. Wat natuurlijk heel raar is aangezien ik dit vanuit mijn ik schrijf. Kijk hij is er ook wel hoor. De persoon, met al zijn goede en slechte eigenschappen. Maar hij is zichzelf een beetje kwijt. Heeft teveel gegeven en de puf is er gewoon uit. "Het" wil niet meer. En ik zou niet weten wat dat "Het" is. Wellicht is dat nog wel het ergste.

En zo zit ik dan weer dit te typen en denk ik......dit wordt gewoon mijn boek. Mijn verslag van mijn denken, van mijn zoektocht naar "Het" en de zin van het leven voor iemand als mij. Over wat er in mij zit wat niet klopt, terwijl er tegelijk heel veel wel klopt aan mij. Het is een beetje een raar idee. Denken over denken.

Weer een intake

Komende maandag heb ik de intake voor de dagbehandeling. Jawel, weer een intake. De mevrouw aan de lijn vertelde mij dat we samen op zoek gaan naar een manier waarop ik weer leer zin te geven aan mijn leven en wat ik leuk vindt. In hoe ik anders kan denken en wat ik daarvoor nodig heb.
Ik vertelde haar dat dat allemaal dingen waren waar ik geen antwoord op kon geven.
Ze vertelde me dat dat vanzelf we komt.

Ondertussen weet ik wel weer een ding die ik leuk vindt. En dat is dit schrijven. Nee leuk is het verkeerde woord. Het is een uitlaatklep, het laat me even mijn innerlijke verwarring en alle vragen zonder antwoord niet voelen.

Het is schrijven, maar dan ook ergens schrijven omdat het moet.