Bij de muren omhoog vliegen, niet de katten, maar ikzelf.

Vechten, het is iets wat ik altijd gedaan heb als dingen niet zo gingen als ik wilde. Ik heb me altijd afgezet van gevoelens van pijn, eenzaamheid en ongeluk door te doen. Een streven naar nut, iedere keer jezelf willen bewijzen en nooit toegeven of nog erger opgeven. Vasthouden aan wat je weet en volledig er voor gaan in volle overtuiging. Ten koste van meestal mezelf, maar dat niet zo (kunnen of durven?) te zien.

en dat hou je verrekte lang vol. Ik heb een jaartje of 12 rondgelopen met darmen vol poliepen die me moe, pijn en ellende gaven maar ik heb het nooit geaccepteerd of er aan toe gegeven. Of een ander het laten zien dat ik er mee zat. Tot het te laat was en ik wel moest.
En dan beland je ineens thuis op de bank en kan je niet heel veel meer en maak je jezelf knetter en knettergek.

Na verloop van tijd komt er dan die operatie en ineens heb je iets om vol gas voor te gaan. Herstel! Mijn leven weer terug! Dus je gaat vechten, in volle vaart er tegenaan en je bereikt resultaten waar zelfs de doktoren toen versteld van stonden. "Waar haal je de energie vandaan?" hoorde ik vaak. Ik weet het op de dag van vandaag nog steeds zelf niet. Hij was er gewoon, de immense drive om mezelf maar te bewijzen, te sturen en te verplichten het beter te doen.

En die drive heb ik in alles en ik weet gewoon niet waar hij weg komt, hij is er en ergens is het goed dat hij er is als de situatie het toelaat en verlangd. Maar als de situatie er niet is, werkt hij alleen maar kats en kats tegen je in.

Help, ik kan niet alleen zijn

En dan zit je dus zomaar thuis, alleen en moet je je leven evalueren. Want wat is de inhoud er nou echt van? Wie ben ik? Wat vind ik leuk? Waar krijg ik een goed gevoel bij en waar raak ik mezelf in kwijt en krijg ik energie.
En het stomme antwoord is, ik krijg geen energie van mezelf. Sterker nog ik heb dat volgens mij nooit gekund. Ik had altijd iets nodig. Werk, een relatie, dingen doen voor scouting. Gewoon doen met en voor een ander, daar haal ik rust en energie uit. Dan ben ik ook echt mezelf en rustiger en voel ik me goed.
Maar zet me thuis alleen neer met niks te doen en dan wordt ik schreeuwend gek. Ik kom tot de harde conclusie dat ik nooit voor mezelf geleefd heb en dat ik dat ook helemaal niet leuk vindt om te doen.
Simpelweg, ik haal er niks uit.

Nee, niks is niet het goede woord. Ik heb echt wel hobby's. Koken, alles wat met eten te maken heeft vindt ik te gek, muziek luisteren en maken, ik schrijf graag, ik ben graag buiten bezig en ik kan ook best gelukkig zijn om met kinderen bezig te zijn.
Het stomme is ook dat ik van rust hou, maar wel de goede rust. Samen met iemand een hele dag zitten en praten over van alles en nog wat is mooi.
En dieren vindt ik ook helemaal geweldig. Zowel het er naar kijken als het er mee omgaan. Ik ben echt een hondenmens, maar ik heb simpelweg geen goede plek voor een hond hier dus dat gaat niet.
Daarom heb ik nu 2 half Siamese katjes in huis rondlopen en dat doet me ook ergens wel goed.

Maar waar ik heel erg tegenaan loop is.....ik kan simpelweg niet het geluk uit mezelf halen. Hard maar waar.
Ik kon het wel, maar had daar een katalysator voor nodig. Dan was het allemaal goed, en voelde ik me de gelukkigste mens op aarde, want dan hoefde ik niet puur en alleen voor mezelf te leven.
Maar als alles dan zomaar wegvalt is dat gewoon te hard om te snappen, je hoofd kan er simpelweg niet bij.

En dan móet je ineens voor jezelf gaan. Niet voor herstel van ziekte, niet voor uren draaien op je werk, niet voor dingen oppakken voor scouting of wat dan ook. Nee je moet controle over je eigen leven krijgen en daar je gram uit zien te halen. Zelf, alleen en je moet alles van de grond af aan opnieuw opbouwen.

Tijd

Tsja en wat je dan hebt is ineens heel veel tijd. En hoe vul je die nou in dan? Want ik hoor van iedereen dat ik goed bezig ben, maar dat het gewoon tijd nodig heeft. De ene week ben ik super en kan ik gewoon alles. Een week later weet ik van gekkigheid niet waar ik mezelf in moet stoppen. Ik denk, ik pieker en denk nog meer en geef mezelf van alles de schuld.

Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik heb het toch echt zelf gedaan. Ook al dwong de situatie mij soms om het te doen, ik ben er nooit sterker uit gekomen. Ik deed alleen sterker.

En zo plaats je jezelf verdomd in een sociaal isolement. Je komt er achter dat je ook best alleen bent en dat je dat helemaal niet leuk vindt. Simpelweg ben je op dit moment niet gelukkig met je leven en je vraagt je af of je dat op een paar hele goede periodes na wel ooit geweest bent.
Waarom kan ik dit niet? Ik kan toch alles? Ik ben toch sterk?

Je pakt werk weer wat op en ondanks dat je weet dat je het daar niet van moet hebben voelt het wel goed om er te zijn. Maar dan blijkt dat je het lichamelijk toch niet helemaal trekt, dus weer een stapje terug.
Iedereen die me bezig ziet verteld dat ik het goed doe en het echt wel weer in orde komt maar dat ik door een heel diep en duister dal ga nu, maar de zon echt wel weer gaat schijnen. Maar zelf komt de boodschap niet aan. Ik voel me alleen en nutteloos. Ik wil wat betekenen voor iemand! Maar waarom kan die iemand niet de beste zijn waar je wat voor kunt betekenen? Namelijk jezelf!

Hoe kan je ooit iets voor iemand betekenen als je niks voor jezelf kunt betekenen? Dat is verdomde leeg toch en zeker niet eerlijk naar wie dan ook.

Hulp vragen

En dan heb je die stap genomen om hulp te vragen. En sta je op een wachtlijst. Want een maand geleden waren mijn tekenen zo goed en leek ik op een supertempo mezelf uit het dal te trekken. Maar helaas, dat was natuurlijk weer veel te snel. Ik pushte mezelf teveel, zoals altijd, en dan val je daarna weer terug. Nog harder dan een jaar geleden. En ook toen nam ik de tijd niet en zocht ik afleiding op de verkeerde manier.
Ik ben gewoon niet trots op mezelf, hoe kan ik dat weer worden?
Dus wachten op hulp, hopelijk is deze week de laatste week van de wachtlijst en kan ik er terecht.

Maar ik heb geen flauw idee wat te verwachten. Wat kunnen ze met me aan als ik niks met mezelf aan kan. Mijn schoonzusje vindt dat het wel mee valt, dat ik mezelf gewoon helemaal gek praat en dat een goede hulpverlener echt wel wat met me kan. Ik schijn echt goede kanten te hebben, maar moet mezelf leren te vermaken en gerust te stellen. Minder hoge eisen aan mezelf stellen en nou eens goed en voor altijd afrekenen met de nare trauma's die ik meegemaakt heb en nooit een plek gegeven heb. Daar zijn ze voor daar, zei ze, want jij kan dit niet alleen dus doe het niet alleen. Zij vertellen je wat je kan en moet doen en luister en doe. Je leven is afhankelijk van jezelf.

Er uit komen

Dus ik zet stappen, en best veel ook. Ben bezig een kookclub op te richten. Resultaat is nog nul maar wie weet komt het. Ik heb weer plannen te gaan sporten, niet dat ik weer helemaal vol spieren wil zitten maar het leid me wel af. En het verdrijft tijd.

Maar hoe kom ik nog meer uit mijn zelf opgelegde sociaal isolement? Heb me aangemeld voor bepaalde cursussen maar blijkbaar als enige want wegens geen animo valt dat even af.
Ik ben ook te bang om mensen aan te spreken denk ik. Want was het niet ik die zelf alle banden liet verslappen?
Ben ik wel een leuk persoon?
Volgens de (spaarzame) mensen om me heen wel. Anders waren bepaalde dingen nooit gebeurd in je leven zeggen ze. Je denkt alleen te veel nu, en ondanks dat je geleerd hebt dat je gedachten niet altijd jou zijn versta je gewoon nog steeds de kunst niet om dat zo te zien. Je gaat er teveel in mee. Stop daarmee en leer dat ook.

Tsja, leerdoelen genoeg dus. En ze zijn op een hele harde en nooit verwachte manier op me af gekomen. Ik die dacht dat mijn toekomst wel goed zat.....zal toch echt aan die toekomst moeten werken. Zelf.

Zo'n burn out he, het heeft ook echt wel voordelen. Je weet waaraan je moet werken. Je weet alleen totaal niet hoe en daar zit m de kneep in blijkt.