Het laatste gevecht (over de angst heen)

Vandaag was een goede en een slechte dag tegelijk.

Ik ben vast niet de enige die zulke dagen heeft, eigenlijk is in elke dag wel wat goeds en wat slechts te vinden, daar waar jij je op richt maakt die dag goed, of slecht.
Mijn slechte moment was vanmorgen op mijn werk.
Ik had al een slechte nachtrust gehad, veel malen en piekeren, onrustig liggen, zelfs de katten werden gek van me.
Ruim anderhalf uur nodig gehad met het opstaan om me weer een beetje mens te voelen en dan op naar het werk.

Ik had er wel veel zin in, want het geeft me ritme, het geeft me afleiding, ik ben onder de mensen en ik kan prima met al mijn collega's. Dus het is een goede en bekende plek voor mij waar ik mij ook serieus op mijn plek voel.
Maar na 3 uur was ik al weer goed duizelig en onvast op de pootjes, kortom mijn lichaam zei weer; genoeg!
En weer voelde ik het niet aankomen, of heb ik er onbewust tegen gevochten. Ik gok dat laatste.

Ik wil nog maar één keer tegen mezelf vechten

En dan wordt je toch weer even op de feiten gewezen door jezelf. Ik moet stoppen met vechten tegen mij. Ik moet vooral leren luisteren naar mijn lichaam en ook accepteren wat die zegt. En hoe? Dat gaan ze me leren en ik beschouw dat als mijn laatste gevecht tegen mezelf.

Ik wil namelijk helemaal niet meer vechten. Ik heb een beste tijd niet gevochten en dat beviel heel goed. Totdat ik weer alleen thuis was, dan begon het na een dagje of twee weer. De batterij was meer dan vol, en dat is ook al uniek te noemen, en automatisch ging ik weer volle bak er tegen aan. Geen rust, ook al kom ik er achter dat ik juist van rust hou.
Waarom kan ik die rust dan niet in mij vinden? Ik heb van alles geprobeerd, en het werkt voor een tijdje maar ebt dan weer weg. Ik hou het maar niet vast want ik push mezelf tot ver over mijn grens. een grens die ik zelf niet ken omdat ik er constant overheen zit. Mentaal en fysiek.Hoe dat steeds komt gaan we uit mij halen. Naja ik dus, met hulp. Want sommige dingen kun je niet alleen.

Maar wordt ik dan anders dan wie ik ben?

En dat is dus de grote vraag die mij een paar dagen achtervolgd heeft. Wordt ik dan een heel ander persoon dan dat ik mezelf ken?
Ik bedoel, okay een van mij problemen is dat ik niet heel veel van mezelf hou op een bepaalde manier om me innerlijk de rust te geven die ik zoek. Maar ik hou zeer zeker wel van mezelf voor de persoon die ik ben.
Mijn impulsieve, vrolijke, opgetogen (jawel ook zelfs nu nog) karakter met daaronder ook een heel serieus persoon die houdt van filosoferen, creativiteit, rust, muziek, eten, buiten zijn. Iemand die oprecht geïnteresseerd is in anderen, in hoe mensen denken, iemand die graag wat voor een ander doet, iemand die graag mag lachen en humor heeft. En iemand met een hele batterij aan "rare eigenaardigheden" die me ook mij maken in mn doen en laten.

Ik zie het altijd positief in, ook nu al is t soms hard zoeken. Sta voor alles open en kan intens genieten van "de kleine dingen".
En zo zijn er meer dingen. Dingen die mij mij maken. En ik was heel bang dat dat veranderd zal worden zo snel ze met me "bezig gaan".
Maar, mijn kern, alles wat ik net beschreef, dat maakt mij, dat is mij. Dat is de Ard die ik vooral de laatste tijd heb leren kennen in die rust. Daar kwam ik mezelf in een goede manier in tegen en die persoon die is. Die veranderd niet, want dat ben ik.

Wat wel gaat en moet veranderen zijn de negatievere dingen die in me zitten. Mijn soort van minderwaardigheidscomplex, mijn grenzen in mezelf (waar zijn ze), mijn drang om te doen en niet de rust in mezelf te vinden als ik alleen ben, en verwerking van heel veel weg gedrukte dingen. En ja dat moet weg. Dat moet ik zelf doen, met een beetje hulp. En dat gaat me vast lukken.

Iemand zie, ooit komt dat goed. En daar geloof ik ook in. En ook al is ooit altijd verder weg dan je hoopt, het is ook dichterbij dan je denkt. Gewoon kleine stapjes en dat is ook iets wat ik moet leren.

Over de angst heen

Ik vraag gewoon teveel van mezelf, altijd in alles, en geef me met meer dan ik in me heb.
Dan gaat de batterij stuk en pleeg je roofbouw op je energie. Als je alleen maar leeft op noodenergie en nooit op jezelf bij laad.....tsja dan is het ook geen wonder je bijna nergens thuis te voelen. Dan trekt alles energie. En die energie heb je niet. en nog blijf je geven.

En nog steeds verwacht je alles van jezelf. Dat gaat gewoon een keer mis. En is vast al veel vaker mis gegaan maar daar heb ik wederom  mezelf "doorheen gepushed'. Totdat het echt volledig op was.

En nu leer ik dus mezelf al wat rustiger aan doen. Nog steeds te laat als zo'n dag als vandaag zo begint. Maar toch, deze middag heb ik weinig tot niks gedaan. Ja wat huishouden en koken. Eerste is niet leuk om te doen maar het resultaat wel. Het tweede is mijn hobby, dus ja dat is leuk. Zeker als je voor anderen kookt. Daar heb ik al veel over geschreven.

Kortom, ik kom dr wel.

Ik ben al over de angst heen.