Maar wat wil ik dan?

Maandag de intake voor de dagopvang van het GGZ. In de begeleidende brief staat al dat het 6 intense weken gaan worden, met het belang van de cliënt voorop om deze te leren hoe ze meer zin in het leven kunnen krijgen.

Dat klinkt al raar he, tenminste dat vond ik dan. Maar het klopt ook wel, want zin....die is er al maanden niet meer. Ik sleep me de dagen maar door en alles lijkt zinloos en vooral.....geen enkel gevoel van voldoening.
Het is allemaal "vlak", en ik voel me een soort op de zijlijn staan van mijn eigen leven. Weer eens is alles mislukt, weer eens is alles mijn schuld en weer is de klap enorm. En deze keer werkt de klap door, want alle andere weggestopte klappen springen open. En ik ben een soort van gevoelloos iets geworden.
Nee dat is niet waar. Ik heb de afgelopen dagen met redelijk wat mensen gepraat, dank voor jullie tijd echt dat waardeer ik enorm! En als ik met mensen ben dan is dat doelloze ook wel weg, dan is die woekerende tornado in mijn hoofd ook wel rustig. Krijg ik ademruimte en praten we gewoon over van alles, en ook wat er in mij woedt natuurlijk.

En altijd krijg ik te horen:"Dit is ook niet te begrijpen, geen wonder dat je zo zit, dat het uiteindelijk zo diep als dit uitgepakt heeft staat daar natuurlijk los van. Dat zit veel dieper, maar begrijpen, ik denk dat niemand dat kan"
Maar ik wíl het begrijpen, ik moet want ik moet ook verder.......

Verder?

En dan denk ik ergens....verder? Verder met wat? Met tijd voor mezelf doden en de spaarzame activiteiten waar ik wel plezier uit kon halen....maar nu al tijden niet meer?
Verder met......ik kan de zin niet eens afmaken. Er is een totale leegte in mij. Waar komt die weg, en hoe heb ik die zo lang weg kunnen drukken?

Er belde me iemand van het GGZ over de intake. Wij gaan met jou bespreken wat het beste bij je past, jij geeft aan wat je wil en aan de hand daarvan gaan wij een programma opstellen. Jij staat voorop.

Ik sta voorop? Ik heb nog nooit voorop gestaan. Dat is iets wat ik zeker weet. Ja ik vind dingen leuk, naja vond, maar dat ik mijzelf daarin voorop moet zetten? Hoe dan?
Wat ik wil? Wat wil ik? Een vraag die ik niet echt snel kan beantwoorden. Ik wil wel eens weten wat ik wil. Ik heb nooit echt dromen gehad om na te jagen. Wel ideeën en ach, als ze lukten was t leuk, mislukte het was het ook niet erg. Ik deed. Meer niet.

Wat wil ik willen?

Wat ik wil.....is wat ik ervaren heb. En dat is liefde. Zo simpel is het ook nog. Maar als ik die liefde voor mezelf niet heb ergens....hoeveel ik ook van de ander hou....is dat genoeg? Ben ik genoeg geweest? Ik denk het niet.
En je kunt dat soort dingen wel willen, maar daar is echt geen kant en klaar recept voor.
Wat ik wil is.....rust in mijn hoofd. Een plaats voor de dingen in mijn hoofd zodat ze afgesloten zijn. Welke dingen dat zijn? Ik denk veel. Zelf weet ik het ook niet, ze "zijn" maar ik kan ze niet benoemen.
Wat wil ik nog meer? Ergens vindt ik dat ik maar niet teveel moet willen. Het meeste wat ik wilde heb ik voor even mogen ervaren en toen ging het stuk en deed het pijn, veel pijn. Moet ik wel willen überhaupt?

Gister vertelde ik een vriendin dat ik wel in een Tiny House wilde wonen. "Dat is mooi, dan wil je toch iets? Dan heb je toch iets om naar toe te werken?". Maar tegelijk denk ik....ik gun het mezelf ook niet dat te willen. Ik stop het wel weer weg.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mij, met wie ik ben, met mij ook een dag zinvol kunnen doorbrengen en daar blij van worden. Maar dat gevoel heb ik al jaren niet gehad.
Ik doe dingen in mn eentje om de dag door te komen. Het voelt pas zinvol als er interactie met anderen is. En toch woon je al jaren alleen en sluit je je soms weer voor die interactie af. Hoezo een vat tegenstrijdigheden? Ik voel mij wellicht niet goed, leuk of weet ik veel wat genoeg om anderen eens te vragen: hey kom je op de koffie.

Genoegdoening

Ik heb bij ons Scouting eiland de berenklauwen weggehaald laatst. De groep was er erg blij mee en ik werd bedankt en de foto van het geheel werd met een dankjewel Ard online gezet.
Ze vroeg mij gisteravond: Hoe voelt dat voor jou? Kun jij daar niet blij van worden van die waardering?
Ik zei dat ik wel blij werd dat men er blij mee was. Maar waardering in ontvangst nemen...voor mij? Ik deed het omdat het moest, omdat ik bezigheid zocht en dat was voor mij de reden. Waardering.....ik schaam me er voor, maar ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Een stamel dankjewel. En dan denk ik ergens van binnen....jongens ik ben het maar, doe niet zo raar, het gaat om dat het eiland weer dr mooi bij ligt.

Het voelt alsof ik een puzzelstukje in mn hand heb. Ik weet dat hij in de puzzel hoort, ik weet dat jij er ergens in past......maar ik krijg hem er maar niet in.
Ik weet wát ik zou moeten voelen, ik weet dát het me goed zou moeten doen en ik weet dát ik zoiets als een zinvolle dag zou moeten zien......

Maar ik kan het niet.

Ik voel me afgestompt, teveel klappen, teveel gegeven, en niks meer over.

Dus als ze me vragen wat wil je?

Tsja, rust....en liefde. Precies die dingen die bij mij altijd mislukken.