Schrijven als uitlaatklep

En dan zit het er echt op, tenminste bij de ADB. Iets wat ik zelf bestempel als stap 3 en 4. Stap 1 was erkenning voor en van mezelf:"Ik ben stuk, ik ben gecrashed en geknapt, ik kan niet meer en letterlijk alles moet nu op standje stoppen". Dat is een heftig moment, en een moment waarvan je weet dat er nog veel heftige momenten achteraan zullen komen. Maar dat is nou eenmaal de situatie waar je in zit, erken het. Stap 2 was het zoeken van hulp. Een lange weg van eerste (verkeerde) diagnoses, wachtlijsten, intakes, doorverwijzingen en nog meer intakes. Het heeft 2 maanden geduurd eer ik zat waar ik moest zitten. En toen nog eens 2 weken voor we de juiste "plek" daar weer voor mij in gevonden hadden. Stap 3 is voor mij het crisisplan en alles wat daar bij hoort. Hoe komt het dat ik mentaal in crisis zit? Wat zijn de oorzaken in mij die dit doen.wat zijn de externe oorzaken, wat komt uit het al dan niet recente verleden als oorzaak en wat is het punt waarop ik do

Het blijft een woord waar nog steeds een taboe op ligt: Depressie Wat is het nou precies? En waar komt het door? Er is geen simpel antwoord, dat is me wel duidelijk. Het is iets wat iedereen kan overkomen. Een samenloop van omstandigheden, teveel tegelijk, niet begrijpen wat je overkomt en het ook moeilijk kunnen vertellen, vooral in het begin. Bij mij kwam het als een samenloop van omstandigheden. Teveel dingen die ik maar niet kon begrijpen. Heel veel waarom's en nergens een antwoord op. Teveel tegenstrijdigheden, een lichaam wat "op" was. En dan ineens dat moment dat je knapt. En dat is best een intens en heftig moment. Je hele hoofd zit vol met alles wat er gebeurd is, je hebt er geen overzicht meer op en dan ineens komt er een stem die zegt "stop er mee, het heeft geen zin meer". Ik wilde ergens halverwege maart mijn direct leidinggevende op mijn werk opbellen om te zeggen dat als ik de komende tijd wat anders reageer het ligt aan dat ik niet lekker

Mijn PMT coach vind me te vriendelijk. Het bestaat. "Jij zoekt altijd het gesprek, wil niemand kwetsen, zoekt altijd de rust in conflictsituaties en als er dingen op conflicten aankomen dan geef jij in, pas je je aan om te zorgen dat alles weer uitvoerbaar en goed verloopt. Dat is heel mooi, jou krijgen ze echt niet snel boos. Maar kijk eens wat een grenzen je van jezelf opgeeft! Waarom wordt jij niet eens boos, en dan op een ander en niet jezelf? Je hebt er soms alle recht op om dat te zijn. Zowel werk als privé. Je kunt niet altijd bruggen bouwen en iedereen het naar de zin maken. Je mag het jezelf ook wel eens naar de zin maken. Altijd maar inbinden werkt gewoon niet. We gaan werken aan assertiever zijn, niet altijd die vriendelijke blik in je ogen als er over jouw grens heen gegaan wordt en dan maar inbinden. Leer gewoon om ook eens te zeggen: Hey, hou ook rekening met mij! Doe ook eens een keer wat voor mij en ja als dat voor een ander betekend dat ze moeten geven, dan m

Vandaag heb ik een grens gevonden, en mezelf er binnen weten te houden. Eigenlijk meerdere grenzen. Voor velen zal dat de normaalste zaak van de wereld zijn, voor mij is het allemaal even wennen. Ik ben ondertussen dus weer voor 20 uur per week aan het werk, niet meer als vijfde wiel, maar gewoon écht met eigen uren en eigen verantwoordelijkheden. Gewoon werken. En eerlijk waar, ik vind het geweldig. Ik geniet weer volop van mijn werk, vind er ook veel meer rust en genoegdoening in. Ik zie uitdagingen en ik zie dingen waarin ik me kan ontwikkelen. Ja op een benzinepomp, ja dat kan, geloof me. Er zijn genoeg mensen die het nog geen dag zouden willen doen. Ikzelf, ik ben er gewoon dol op, het is gewoon werk dat bij me past.Veel klantencontact, dus ook werken met mensen. Iemand met een enigszins boos gezicht met een glimlach weg laten gaan. Voor elke klant even tijd nemen, je niet haasten en mensen het gevoel geven dat het gewaardeerd wordt dat ze bij je komen. Ik hou het ook nooit

Ik kom er voor uit, ik ben een "rooie". Een SP lid, een aanhanger van de socialistische kijk en een groot voorstander van "lagom" (google dat maar eens). Ik hoor wel eens van mensen dat we hier teveel belasting betalen. Dat "ze" van je stelen, en "ze" je vertellen wat te doen. Dat is wel heel kort door de bocht ergens vind ik persoonlijk. We leven in een land waar we op sociaal niveau het best goed doen. Natuurlijk, er zijn genoeg schrijnende gevallen, de samenleving verhard en opvattingen verharden mee. Maar staan we ook wel eens stil wat er met belasting geld gebeurt? Ja ik weet het, er wordt veel verkwist, ik spreek dat niet tegen. Maar er gebeurt ook veel goeds mee en daar hoor je niemand over. We hebben hier een relatief goed sociaal vangnet. Verre van perfect, maar in principe hebben we een minimum inkomen voor iedereen. Geen vetpot maar wel een inkomen. Vergelijk dat eens met andere landen. Als je in de grote USA werkloos bent heb

Na een aantal weken therapie om mezelf weer op de juiste voet met mezelf te brengen, vielen er vannacht heel veel kwartjes. Het is alsof je ineens een geweldige teug lucht krijgt, alsof je weer een beetje licht ziet in een donkere tunnel. Want ik was de hele tijd gewoon verkeerd bezig. Zo simpel is het. Ik was jaren en jarenlang bezig met alles maar te veranderen, altijd maar dat volle gaspedaal. Altijd maar meer geven en geven om die genoegdoening maar te halen die ik mezelf niet kon geven. En daarom helemaal stuk lopen in dat geven. Op alle gebieden. Werk, relaties, scouting, letterlijk alle dingen was steeds maar geven en geven op zoek naar die genoegdoening. En ik haalde hem ook wel er uit, dat is het punt niet. En alles was ook zeker heel echt, maar je kan nooit de genoegdoening van een ander alleen maar nodig hebben. Die genoegdoening moet uit jou komen, zo simpel klinkt het, zo moeilijk is het. En ineens werd het me weer een beetje duidelijk waarom ik doe wat ik doe. Ik do

Vandaag was mijn laatste gesprek met mijn coach. Na 7 weken in de acute zorg meegedraaid te hebben is het tijd voor mij om de laatste puntjes op de i te zetten. En daar is de acute zorg (ADB) niet voor. Eigenlijk is de ADB de laatste 4 weken al niet de echte plek voor mij, maar een overgang naar "gewone" zorg kost nou eenmaal tijd, en ze laten je niet vallen daar. Dus zijn er bij ADB ook redelijk wat dingen van de reguliere zorg gedaan. Charlotte (zo heet ze niet, maar haar echte naam gebruik ik niet) was trots op me. "Kijk eens terug naar 7 weken geleden toen je hier binnen kwam en naar nu. Je lijkt wel een totaal ander mens. Niet dat je als persoon veranderd bent, maar gewoon hoe je nu naar jezelf kijkt en wat je allemaal herontdekt hebt. Je hebt enorme sprongen gemaakt, het zijn niet eens stappen, het zijn reuzensprongen. Toen je hier binnen kwam was je gewoon "af". Radeloos, teveel klappen gehad, teveel gegeven, afgebrand, compleet verkeerd zelfbeeld.

Het is en blijft natuurlijk vallen en opstaan. Maar het is niet meer elke dag dat "grote gevecht" met mezelf, het wordt wat kalmer. En natuurlijk helpt het ook dat ik goed begeleid ben de afgelopen weken en daar hele grote stappen mee gemaakt heb. Ik weet dat ik heel veel inzichten in mezelf herwonnen heb, en weet ook dat ik nog steeds werk te doen heb. En dat is niet erg, het wordt tijd dat er eens goed afgerekend wordt met dit probleem en dat ik mezelf ook meer weet te waarderen, Zo, dat is er uit. Het is voornamelijk die "leegte" die ik al jaren voel als ik alleen ben. Dat alles zinloos lijkt en ik maar geen ding kan vinden wat me minder somber maakt. Alles is vlak en ik grijp terug op herinneringen en dan wordt alles extra pijnlijk. Dom natuurlijk, de enige die mij dat aan doet ben ikzelf. Niemand anders. Het voelt alsof je gewoon niet voor jezelf kan leven en er geen genoegdoening uit haalt, en daardoor alle momenten alleen de laatste tijd gewoon dubbel h

(Alle namen die je hier leest zijn uiteraard niet de echte namen van de mensen, dit met respect voor hun privacy) Vandaag was weer een Acceptance and Commitment Therapy (ACT) dag. We bouwen af, nog een sessie en dan zit het er op. We hebben het over kernwaarden en waarom ik zo gemakkelijk weggeblazen wordt. "Jouw grootste kernwaarde is dat jij de waarheid niet in pacht heeft en dat niemand die heeft, dat blijkt wel uit alle gesprekken die we gevoerd hebben. En ook uit de gesprekken die je met alle anderen gevoerd hebt. We hebben overleg met elkaar gehad, en we zijn het eigenlijk allemaal met elkaar eens. Eigenlijk hoor je hier niet als we kijken hoe jij in elkaar zit. Tegelijk ben je gewoon ver over je grenzen gegaan én zijn er mensen enorm over jouw grenzen gegaan. Dat heeft jouw gewoon weggeblazen van je zelfbeeld en doen twijfelen aan alles. Mensen hebben jouw verteld hoe te denken, hoe te voelen, wat dingen waren en hoe jij het moet zien, en jij hebt dat aangenomen. Nie

Vandaag weer een gesprek gehad met een therapeut. De vertrouwensband is ondertussen enorm goed na een aantal maanden, en onze gesprekken neigen de laatste tijd meer naar filosoferen dan echte therapie. Al ontkende hij dat gelijk hoor, hij noemde het inzicht in jezelf krijgen en jezelf uitdagen na te denken over hoe je het leven ziet. Maar we bewandelen ook heel erg een filosofisch pad af en toe en eerlijk is eerlijk, daar genieten we beiden ook wel van want je werkt met verschillende inzichten. Hoe kijk ik er tegenaan, wat zijn zijn ziens wijzes en de dingen die hij uit de psychologie weet. Wat kan ik leren en wat kan ik zien als een van mijn waarden. We kwamen uiteraard weer langs mijn waardes als "De vrijheid om te zijn wie je bent, of dat te ontdekken zonder dat anderen je vertellen wie je bent", en dingen als "dat je het oneens bent is niet erg, dan valt er te leren" en wat ik ook erg belangrijk vindt "Neem je eigen gelijk nooit als keiharde waarde, sta

Een burn-out is niet alleen iets mentaal, er is ook een heel groot fysiek aspect bij. Bij een depressie kan dat ook zo zijn trouwens. 4 Maanden geleden had ik een uitgebreid bloedonderzoek, en de resultaten waren ronduit slecht. Het was gewoon een aftekening van hoe ik met mijn lichaam om ging. Ontstekingswaarden hoog, rode bloedlichaampjes laag, bloedplaatjes laag, vitaminewaarden laag, hemoglobinewaarden om te janken. Natrium, kalium, kreatine, magnesium, MCH, MCV, RDW, alle stofjes die je energie en voeding geven waren gewoon serieus te laag. En niet alleen dat, het gaf ook het beeld dat mijn lichaam duidelijk niet meer kón opladen. Het was ook een tekort aan stoffen die bewezen hadden je hersenen ook in goede conditie te houden. Kortom, het was stress, uitputting, bagger en ellende. En ik mocht dat ook wel eens gaan erkennen dat het gewoon niet langer zo door kon gaan. "Uw lichaam is op, opgebrand, uitgeput, fysiek en mentaal zit het er doorheen. Als u op deze manier z

Maanden geleden ben ik begonnen met het volgen van mindfulness lessen. Het was best een leuke manier van tegen dingen aan kijken en ik heb er ook zeker wat van geleerd hoor. Maar ik merk ook een zekere vorm van weerstand in me tegen sommige dingen die mindfulness verkondigen. Natuurlijk denk ik zeer complex, dat is iets wat ik ook van mijn psychologen hoor. Niet dat het een verkeerde manier van denken is, het is gewoon een complexe manier van denken waar je soms jezelf in verliest. Ik ben nieuwsgierig aangelegd naar hoe mensen denken, hoe ze de wereld zien. Ik wil daar graag over praten en sta open voor anderen. Soms te open en laat ik mijn eigen waarden wegblazen. Nadeel van te complex denken zeg maar. ik heb jaren geleden "besloten" geen slaaf meer te zijn van mijn eigen gelijk. Dat heeft me namelijk een tijdje veranderd in iemand die ik niet graag mocht. Waarom zou mijn kijk op de wereld de enige juiste zijn? Wat heb ik nog te leren als ik steeds maar uit ga van mijn

Laten we niet beginnen met het een dag van inzicht te noemen, dat gaat te ver. Maar, de afgelopen tijd zijn ook voor mij de stappen die ik gezet heb heel zichtbaar geworden. En ook de inzichten in mezelf. Laat ik het eens uitzetten in het fysieke en het mentale aspect, ook goed voor mezelf om dat eens onder woorden te brengen. Fysiek Eerlijk is eerlijk, ik ben mezelf de afgelopen 7 jaar fysiek volledig te buiten gegaan. Bijna nooit me ziek gemeld als er iets was, want ziek was ik al geweest, dus nu ben ik beter. Nee gewoon de onstekinsremmers, koortsremmers er in en 2 stappen harder lopen. Dat werkt natuurlijk niet, ook ik ben wel een keertje ziek, ik ben superman niet. Vorige week was ik voor het eerst in 7 jaar bij de stoma verpleegkundige. En die schrok een beetje van hoe mijn lijf er bij stond. De huid was ontstoken, overal waren littekens rond het stoma, de kleur was niet goed. Kortom er was nogal een lijstje. "Kijk meneer De Vries, u kunt prima leven met dat ding,

Ik had net mijn beste vriend over de vloer. Spontaan besluiten om samen hamburgers te bakken, want hamburgers zijn nou eenmaal het beste voer ooit. We hebben het weer even over mijn situatie gehad en de dingen zoals ze gaan. Lucht altijd op, en hij begrijpt me vaak prima want qua karakter zitten we nogal snel op één lijn. Ook kregen we het over het hebben van doelen in het leven. Iets wat mij ooit bij therapie gevraagd werd. We kwamen beiden tot de conclusie dat we eigenlijk niet echt doelen hebben. En dat we het ook wel prima vinden dat niet te hebben. Het klinkt wellicht heel raar, want overal hoor je dat mensen een doel hebben of zoeken in hun leven. Een punt om naar toe te werken, bucketlists, dingen die men absoluut wil doen. Allemaal wensen en dingen om na te streven. Als ik het puur op mezelf betrek.....Ik heb dat niet, nooit gehad ook. Ben ik dan een doelloos iemand? Ikzelf vind van niet. Volgens mij is er geen beter voorbeeld van leven in het moment, dan het niet hebbe

Over een tijde heb ik mijn vertrek bij de specialistische zorg van Lentis. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar de nieuwe papieren zijn binnen en ik ga straks verder bij PsyQ. Dat valt allemaal onder dezelfde noemer hoor, maar ze hebben ander briefpapier. Het betekend niet dat ik uitbehandeld ben, het betekend wel dat ik de laatste weken dusdanige vooruitgang meegemaakt heb dat ik bij de reguliere zorg kan aanschuiven. En natuurlijk zie ik die stappen zelf totaal niet. Voor mij gaat het te langzaam. En eerlijk is eerlijk, ik heb veel meer met mijn coach besproken, dan dat ik met mijn psycholoog besproken heb. Daar ben ik slechts 2x geweest. En wat is er nu in een zestal weken veranderd? Misschien is het ook wel eens goed voor mezelf om de balans op te maken. Wat kan ik wel, en wat moet ik nog leren, en ook: wat zie ik totaal nog niet? Toen ik er binnen kwam Toen ik bij Lentis ADB binnenkwam was ik stuk. Letterlijk stuk, ik had weer te lang rondgelopen met de burn-out