Bijna terug waar ik wil zijn
Vandaag was mijn laatste gesprek met mijn coach. Na 7 weken in de acute zorg meegedraaid te hebben is het tijd voor mij om de laatste puntjes op de i te zetten. En daar is de acute zorg (ADB) niet voor.
Eigenlijk is de ADB de laatste 4 weken al niet de echte plek voor mij, maar een overgang naar "gewone" zorg kost nou eenmaal tijd, en ze laten je niet vallen daar. Dus zijn er bij ADB ook redelijk wat dingen van de reguliere zorg gedaan.
Charlotte (zo heet ze niet, maar haar echte naam gebruik ik niet) was trots op me.
"Kijk eens terug naar 7 weken geleden toen je hier binnen kwam en naar nu. Je lijkt wel een totaal ander mens. Niet dat je als persoon veranderd bent, maar gewoon hoe je nu naar jezelf kijkt en wat je allemaal herontdekt hebt. Je hebt enorme sprongen gemaakt, het zijn niet eens stappen, het zijn reuzensprongen.
Toen je hier binnen kwam was je gewoon "af". Radeloos, teveel klappen gehad, teveel gegeven, afgebrand, compleet verkeerd zelfbeeld. Je had een constante stroom oncontroleerbare gedachten door alles opgelopen en had serieus suïcidale neigingen. Eerlijk is eerlijk, de eerste weken maakten we ons best zorgen om je. Je komt niet zomaar bij ons binnen, daar gaat best wel wat aan vooraf. 25 Jaar roofbouw op jezelf plegen bijvoorbeeld."
Ik gaf toe dat 7 weken geleden, en ook zeker de 8 weken daarvoor ik gewoon echt mezelf niet meer was. Ik kwam niet eens in de buurt van mezelf en hoe ik mij kende. En ook dat ik gewoon serieus 2 maanden kwijt ben. En dat is best een enge gedachte, dat dat weg is. Letterlijk, april en mei zijn gebeurd, ik weet t zeker, maar wat dr gebeurd is weet ik niet meer heel goed.
"Dat is logisch, wellicht wat eng voor je, maar logisch. Je zat letterlijk op Rock Bottom en zo kwam je hier ook binnen. Je hersenen, je lichaam was uitgeput. En in die ergste naschok van de burn-out raak je gewoon dingen kwijt. En het was niet eens een echte burn-out die jij had, het was de naschok van een eerdere niet goed behandelde burn-out. Eentje waar jij, koppig als je bent, zelfs jezelf doorheen gedrukt hebt. De hoeveelheid wilskracht in jou blijft me verbazen, want in 7 weken ben je weg bij de ADB. En dat zien we niet vaak hier.
En in je tijd hier heb jij jezelf grotendeels geholpen. Daar zijn al je hulpverleners het over eens. Zij gaven je niks meer dan een richting, en jij deed zelf de rest. Je bent keihard aan het werk gegaan, hebt voor ons bijna boeken vol geschreven over de opdrachten die we je gaven en ieder hoofdstuk werd jij je bewuster van jezelf.
En je bewoording is altijd gewoon enorm goed, je kan goed verwoorden waar je mee zit, hoe je denkt en en het mooiste: ook nog eens hoe je anders kan denken. Je geeft jezelf CGT. Waarom dit allemaal gebeurd is met je is gewoon een 25 jaar lange opeenstapeling van pech, ongeluk, oneerlijkheid en onmacht. Soms ook onbegrip, iets wat voor een enorm open en gevoelig mens als jij heel veel pijn doet, want jij zoekt altijd het open gesprek op.
Ja soms knapt en mens. Jij bent goed geknapt, en je hebt toegegeven: Ik kan dit niet zelf repareren."
"Ik heb gewerkt daar, ik ben er niet voor niks weggegaan. En ja we pakken hier ook wel eens aan, en bij jou hebben we dat ook best wel gedaan. Vooral omdat dat bij jou werkt, en goed ook.
Jij bent niet van de zachte aanpak, je bent niet van het afwachten. Jij bent een harde werker, op alle fronten en je houdt van duidelijkheid. Niet er om heen draaien. Direct, in het gesprek en werken.
En zie waar je nu bent. Jij zei dat je rust zocht, en ik vraag me wel eens af waarom je dat vroeg als ik je zo zie zitten. Medicatie zo goed als afgebouwd, stabiel, je straalt rust uit, praat rustig en je ziet er zelfverzekerd uit. Jij weet wat je wil.
Dat is gewoon heel duidelijk. Ard weet wat Ard wil en kan dat prima verwoorden ook. En het willen is bij jou niet toekomst gericht, zo zit jij niet in elkaar. Jij denkt in gevoel, in beelden, in alles behalve een duidelijk toekomstplan want dat heb jij niet nodig. Jij bent een toonbeeld van "Ik zie wel wat op mijn pad kom en maak me er pas druk om als het er komt". en ik geloof dat zelfs dan jij je er niet druk om kan maken.
Er is een groot verschil tussen arrogantie en zelfverzekerdheid, je loopt er niet mee te koop, maar je weet precies wat je kan. En het mooie is, alles wat je niet kan sta je hardstikke voor open.
Je rust, je openheid, je sterke wil, dat zijn allemaal dingen die altijd al in je gezeten hebben. En met een beetje hulp en keihard werken van jezelf ben jij er gekomen.
Van iemand die uitgebrand op de ADB binnenkwam, gaat er nu iemand naar regulier waar ze niet eens zo heel veel meer mee hoeven te doen.
Ik vind het ergens jammer dat je weg gaat, want je was gewoon erg prettig om mee te werken. Je hebt ons ook dingen geleerd en aan het nadenken gezet. Niet omdat je kritisch was en twijfelde aan wat we zeiden, maar omdat je heel open er mee om ging en het van zoveel kanten belichtte zonder te wijzen dat ook wij gingen nadenken over ons denken. Bijzonder om dat mee te maken."
Ik heb inderdaad veel dingen geleerd en veel nieuwe dingen geprobeerd. Van meditatie en mindfulnes tot ACT en PMT (dat laatste volg ik nog steeds). Ik heb bevonden wat voor mij werkt en wat niet. Ik heb bevonden dat ik een tegenstelling ben van complex en simpel denken tegelijk.
Dat ik redelijk wat HSP kantjes heb, maar het niet ben, dat rust, ruimte (in denken en doen), buiten zijn (natuur) me goed doen. En dat ik gewoon al jaren voor mezelf leef, maar dat nooit zo zag. En ook al was het niet altijd volle bak voor mij, op een bepaalde manier was het dat ook weer wel.
Het is niet alleen maar slecht wat ik deed, heel veel was best goed.
Ik heb geleerd dat ik snel weggeblazen wordt door mijn openheid, maar dat dat ook mijn karakter is. Dat ik dat weggeblazen aan ga pakken, de openheid niet.
En ik geloof nog steeds in het dialoog, en ik geloof ook in mij.
Ik ben er nog niet, er is echt nog veel werk te verzetten.
Maar het einde, of het begin, net hoe je het bekijkt, is in zicht.
Ik ga ze missen daar bij de ADB, het waren stuk voor stuk leuke mensen waar ik veel mee gepraat en van geleerd heb.
En ik ben bijna terug, terug waar ik wil zijn.
Eigenlijk is de ADB de laatste 4 weken al niet de echte plek voor mij, maar een overgang naar "gewone" zorg kost nou eenmaal tijd, en ze laten je niet vallen daar. Dus zijn er bij ADB ook redelijk wat dingen van de reguliere zorg gedaan.
Charlotte (zo heet ze niet, maar haar echte naam gebruik ik niet) was trots op me.
"Kijk eens terug naar 7 weken geleden toen je hier binnen kwam en naar nu. Je lijkt wel een totaal ander mens. Niet dat je als persoon veranderd bent, maar gewoon hoe je nu naar jezelf kijkt en wat je allemaal herontdekt hebt. Je hebt enorme sprongen gemaakt, het zijn niet eens stappen, het zijn reuzensprongen.
Toen je hier binnen kwam was je gewoon "af". Radeloos, teveel klappen gehad, teveel gegeven, afgebrand, compleet verkeerd zelfbeeld. Je had een constante stroom oncontroleerbare gedachten door alles opgelopen en had serieus suïcidale neigingen. Eerlijk is eerlijk, de eerste weken maakten we ons best zorgen om je. Je komt niet zomaar bij ons binnen, daar gaat best wel wat aan vooraf. 25 Jaar roofbouw op jezelf plegen bijvoorbeeld."
Ik gaf toe dat 7 weken geleden, en ook zeker de 8 weken daarvoor ik gewoon echt mezelf niet meer was. Ik kwam niet eens in de buurt van mezelf en hoe ik mij kende. En ook dat ik gewoon serieus 2 maanden kwijt ben. En dat is best een enge gedachte, dat dat weg is. Letterlijk, april en mei zijn gebeurd, ik weet t zeker, maar wat dr gebeurd is weet ik niet meer heel goed.
"Dat is logisch, wellicht wat eng voor je, maar logisch. Je zat letterlijk op Rock Bottom en zo kwam je hier ook binnen. Je hersenen, je lichaam was uitgeput. En in die ergste naschok van de burn-out raak je gewoon dingen kwijt. En het was niet eens een echte burn-out die jij had, het was de naschok van een eerdere niet goed behandelde burn-out. Eentje waar jij, koppig als je bent, zelfs jezelf doorheen gedrukt hebt. De hoeveelheid wilskracht in jou blijft me verbazen, want in 7 weken ben je weg bij de ADB. En dat zien we niet vaak hier.
En in je tijd hier heb jij jezelf grotendeels geholpen. Daar zijn al je hulpverleners het over eens. Zij gaven je niks meer dan een richting, en jij deed zelf de rest. Je bent keihard aan het werk gegaan, hebt voor ons bijna boeken vol geschreven over de opdrachten die we je gaven en ieder hoofdstuk werd jij je bewuster van jezelf.
En je bewoording is altijd gewoon enorm goed, je kan goed verwoorden waar je mee zit, hoe je denkt en en het mooiste: ook nog eens hoe je anders kan denken. Je geeft jezelf CGT. Waarom dit allemaal gebeurd is met je is gewoon een 25 jaar lange opeenstapeling van pech, ongeluk, oneerlijkheid en onmacht. Soms ook onbegrip, iets wat voor een enorm open en gevoelig mens als jij heel veel pijn doet, want jij zoekt altijd het open gesprek op.
Ja soms knapt en mens. Jij bent goed geknapt, en je hebt toegegeven: Ik kan dit niet zelf repareren."
Moeilijke stap
Ja dat was een hele moeilijke stap. Pffff het GGZ. Ik heb gehoord over GGZ Friesland en daar werd ik wel wat bang van. Zal GGZ Grunn net zo'n rare instelling zijn? Maar het bleek gewoon compleet anders te zijn, zo open en zo op zowel de cliënt als de omgeving gericht. Niet steeds dat beschermende maar ook het aanpakken, zeggen waar het op staat."Ik heb gewerkt daar, ik ben er niet voor niks weggegaan. En ja we pakken hier ook wel eens aan, en bij jou hebben we dat ook best wel gedaan. Vooral omdat dat bij jou werkt, en goed ook.
Jij bent niet van de zachte aanpak, je bent niet van het afwachten. Jij bent een harde werker, op alle fronten en je houdt van duidelijkheid. Niet er om heen draaien. Direct, in het gesprek en werken.
En zie waar je nu bent. Jij zei dat je rust zocht, en ik vraag me wel eens af waarom je dat vroeg als ik je zo zie zitten. Medicatie zo goed als afgebouwd, stabiel, je straalt rust uit, praat rustig en je ziet er zelfverzekerd uit. Jij weet wat je wil.
Dat is gewoon heel duidelijk. Ard weet wat Ard wil en kan dat prima verwoorden ook. En het willen is bij jou niet toekomst gericht, zo zit jij niet in elkaar. Jij denkt in gevoel, in beelden, in alles behalve een duidelijk toekomstplan want dat heb jij niet nodig. Jij bent een toonbeeld van "Ik zie wel wat op mijn pad kom en maak me er pas druk om als het er komt". en ik geloof dat zelfs dan jij je er niet druk om kan maken.
Er is een groot verschil tussen arrogantie en zelfverzekerdheid, je loopt er niet mee te koop, maar je weet precies wat je kan. En het mooie is, alles wat je niet kan sta je hardstikke voor open.
Je rust, je openheid, je sterke wil, dat zijn allemaal dingen die altijd al in je gezeten hebben. En met een beetje hulp en keihard werken van jezelf ben jij er gekomen.
Van iemand die uitgebrand op de ADB binnenkwam, gaat er nu iemand naar regulier waar ze niet eens zo heel veel meer mee hoeven te doen.
Ik vind het ergens jammer dat je weg gaat, want je was gewoon erg prettig om mee te werken. Je hebt ons ook dingen geleerd en aan het nadenken gezet. Niet omdat je kritisch was en twijfelde aan wat we zeiden, maar omdat je heel open er mee om ging en het van zoveel kanten belichtte zonder te wijzen dat ook wij gingen nadenken over ons denken. Bijzonder om dat mee te maken."
Ik ga ze missen
En zo verlaat ik na 7 weken de ADB, en ik weet het, ik ben er bijna.Ik heb inderdaad veel dingen geleerd en veel nieuwe dingen geprobeerd. Van meditatie en mindfulnes tot ACT en PMT (dat laatste volg ik nog steeds). Ik heb bevonden wat voor mij werkt en wat niet. Ik heb bevonden dat ik een tegenstelling ben van complex en simpel denken tegelijk.
Dat ik redelijk wat HSP kantjes heb, maar het niet ben, dat rust, ruimte (in denken en doen), buiten zijn (natuur) me goed doen. En dat ik gewoon al jaren voor mezelf leef, maar dat nooit zo zag. En ook al was het niet altijd volle bak voor mij, op een bepaalde manier was het dat ook weer wel.
Het is niet alleen maar slecht wat ik deed, heel veel was best goed.
Ik heb geleerd dat ik snel weggeblazen wordt door mijn openheid, maar dat dat ook mijn karakter is. Dat ik dat weggeblazen aan ga pakken, de openheid niet.
En ik geloof nog steeds in het dialoog, en ik geloof ook in mij.
Ik ben er nog niet, er is echt nog veel werk te verzetten.
Maar het einde, of het begin, net hoe je het bekijkt, is in zicht.
Ik ga ze missen daar bij de ADB, het waren stuk voor stuk leuke mensen waar ik veel mee gepraat en van geleerd heb.
En ik ben bijna terug, terug waar ik wil zijn.
Reacties
Een reactie posten