Het leren omgaan met grenzen

Vandaag heb ik een grens gevonden, en mezelf er binnen weten te houden. Eigenlijk meerdere grenzen. Voor velen zal dat de normaalste zaak van de wereld zijn, voor mij is het allemaal even wennen.

Ik ben ondertussen dus weer voor 20 uur per week aan het werk, niet meer als vijfde wiel, maar gewoon écht met eigen uren en eigen verantwoordelijkheden. Gewoon werken. En eerlijk waar, ik vind het geweldig.
Ik geniet weer volop van mijn werk, vind er ook veel meer rust en genoegdoening in. Ik zie uitdagingen en ik zie dingen waarin ik me kan ontwikkelen. Ja op een benzinepomp, ja dat kan, geloof me.
Er zijn genoeg mensen die het nog geen dag zouden willen doen. Ikzelf, ik ben er gewoon dol op, het is gewoon werk dat bij me past.Veel klantencontact, dus ook werken met mensen. Iemand met een enigszins boos gezicht met een glimlach weg laten gaan. Voor elke klant even tijd nemen, je niet haasten en mensen het gevoel geven dat het gewaardeerd wordt dat ze bij je komen.

Ik hou het ook nooit kortaf, type:"dat is 30 euro, bon en zegels? tot ziens!". Ik gooi er altijd een leuk zinnetje bij. Ik heb er in de jaren legio verzameld en elke dag verzin ik wel wat nieuws er bij.

20 uur is best veel

Laat ik er niet omheen draaien: deze week is 20 uur gewoon best veel. Waar ik vroeger pas net warmgedraaid was met 20 uur, merk ik nu dat ik gewoon nog niet in staat ben om deze week heel veer meer te draaien. Dat is niet erg, dat komt wel weer.
Maar tegelijk weet ik ook dat de 60 urige weken (en meer) iets is wat ik alleen bij superhoge noodsituaties doe. Maar eigenlijk niet en hou ik het gewoon op 40-45 uur.
Ik heb die tijd wel gehad, het heeft me geen goed gedaan. Ja het was leuk hoor, en ik mocht het graag doen. Maar dr blijft zo verrekte weinig tijd voor jezelf over.
Geen wonder dat ik weinig meer deed dan werken een hele tijd lang. Ik was óf aan het werk, óf moe thuis en geen puf. Gaan we niet meer doen. Geen zin in, ik heb wel belangrijkere dingen aan mn kop.

Dus eerst maar de komende 6 week het op 20 uur houden, en daarna gewoon heel rustig weer opbouwen. Mezelf niet voorbij lopen, het gaat nu heel goed met me en dat wil ik graag zo houden ook.

Druk zat buiten het werk om

Daarnaast heb ik het ook druk zat buiten het werk om. Vandaag heb ik 2 afspraken staan, na een werkdag. Leuke afspraken, maar ze kosten wel energie. Normaal zag ik dat nooit zo, maar nu ben ik me er wel een stuk bewuster van.
en de tijd die ik er vooraf heb neem ik gewoon ook echt rust. Niet meer jagen, gewoon zitten, bakje koffie, beetje typen, beetje met de katten ouwehoeren (ja ik praat hele gesprekken met ze).
Gewoon even niks. Iets wat ik letterlijk nog nooit gedaan heb. Ik was altijd wel met iets bezig.

Nu denk ik, mooi ik heb tijd voor mij! En vervolgens doe ik gewoon weinig, en dat is tegelijk heel veel. Het schijnt ontspannen in je eentje te heten. Ik word er steeds beter in en bewuster van.

Morgen ga ik me daar ook weer érg in verdiepen

Nog een grens

Een andere grens is dat ik nu ook meer weet wat mijn lichaam me zegt. Ik heb helaas weer problemen met lekkage bij mijn stoma. Elke nacht is het raak, er is nieuw materiaal onderweg hoor, maar het blijft weer zoeken naar de oplossing.
Het mat je ergens wel af, verdrietig of boos wordt ik er niet meer van. Het is nou eenmaal zo, het hoort er bij. Maar het kost je wel je nachtrust en je huid heeft er ook wel eens beter uit gezien.

Dit weekend heb ik een vrijgezellenfeest. Ik had er echt heel veel zin in! Ik zou ook een deel verzorgen en ja.....dat is nou eenmaal mijn ding.
Maar ik mag ook wel even eerlijk naar de situatie kijken. Ga ik mij prettig voelen met een stomazak waarvan ik  niet weet of hij vast blijft zitten?
Nee, zo simpel is het. Ik ben dan meer bezig met "gaat het goed of wordt het vieze ellende?". En als er 1 plaats is waar ik dat niet wil meemaken is het daar op dat vrijgezellenfeest.

Dat voelt gewoon onzeker, niet veilig en niet fijn. Het stoma loopt gewoon wat raar met dit weer, is niks ernstigs, maar wel iets wat er bij hoort en waar je rekening mee moet houden.

Een jaar geleden had ik mezelf er gewoon doorheen gedrukt en was ik gegaan. Wetende dat ik mijn lichaam daar serieus geen plezier mee doe. Nu weet ik gewoon dat ik dan ver over een grens heen ga en echt een paar dagen nodig heb om bij te komen. En dan nog steeds hopen dat het materiaal en je lijf zich goed houden.

Kijk het is niks super ergs nu, maar ga ik er niet verantwoordelijk mee om dan wordt het dat wellicht wel. Dat risico ga ik niet lopen. Hoe erg jammer ik het ook vind, op dit ogenblik kies ik gewoon voor mij en is het gewoon niet verstandig. Voor niemand niet, want heel leuk gaat het ook niet worden als de boel wel loslaat, of mn lijf ineens wel zegt van: Nu is t klaar, even rust.

En ik erken nu ook de niet leuke kant. Ja dat is kloten, maar dat is wat het is nu. Ik kan dat niet veranderen en ik moet er maar mee leren omgaan en een andere invulling voor mn weekend vinden. en die vindt ik vast wel. Ik ben creatief genoeg weet ik.

Er is niks ergs aan toegeven aan je grenzen.