Over "klappen", "knappen", herinneringen en "leegte".
Het is en blijft natuurlijk vallen en opstaan. Maar het is niet meer elke dag dat "grote gevecht" met mezelf, het wordt wat kalmer.
En natuurlijk helpt het ook dat ik goed begeleid ben de afgelopen weken en daar hele grote stappen mee gemaakt heb. Ik weet dat ik heel veel inzichten in mezelf herwonnen heb, en weet ook dat ik nog steeds werk te doen heb. En dat is niet erg, het wordt tijd dat er eens goed afgerekend wordt met dit probleem en dat ik mezelf ook meer weet te waarderen,
Zo, dat is er uit.
Het is voornamelijk die "leegte" die ik al jaren voel als ik alleen ben. Dat alles zinloos lijkt en ik maar geen ding kan vinden wat me minder somber maakt. Alles is vlak en ik grijp terug op herinneringen en dan wordt alles extra pijnlijk. Dom natuurlijk, de enige die mij dat aan doet ben ikzelf. Niemand anders.
Het voelt alsof je gewoon niet voor jezelf kan leven en er geen genoegdoening uit haalt, en daardoor alle momenten alleen de laatste tijd gewoon dubbel hard zijn en de somberheid verstevigen. Verdriet, verlatenheid, vragen, allemaal dingen die achter me aanjagen.
En op die manier voedt je die emoties ook en na jaren weerstand er aan gegeven te hebben, klapt het op een gegeven ogenblik. Er is geen weerstand meer, welkom in de depressie.
En een depressie is gewoon naar, ik ben van nature een positief ingesteld persoon en haal overal de positieve dingen uit.....maar dan ineens lukt dat niet meer. Het is op. Het voelt alsof ik te lang alles voor mezelf goed gepraat heb en de energie is weg en ik laad niet meer bij.
Je sleept jezelf letterlijk de dag door en je weet van gekkigheid niet meer wat je met jezelf aanmoet. Alles voelt als "teveel", alles is "leeg" en niks heeft zin.
Het hele probleem is juist niet dat ik niets heb voor mezelf, of dat ik mezelf niet kan vermaken. Het probleem is gewoon dat ik dat niet zie. Dat ik het als doelloos of nutteloos zie als ik dingen voor mezelf doe. Dat ik niet alleen kan genieten of alleen zijn....omdat ik het mezelf ergens niet gun.
En je kunt hulp krijgen met van alles wat je maar kan bedenken, maar als je het jezelf niet gunt dan zul je er nooit komen. Het begint immers bij jezelf.
En nu ik een stukje steviger in mijn schoenen sta en ook weer heel goed weet wat mijn eigen kernwaarden zijn, is het ook een stuk makkelijker om te zien wat je allemaal al wél voor jezelf doet.
En ook een stuk makkelijker om om te gaan met wellicht onbedoelde oordelen van anderen.
Zo zie ik mijn operatietijdperk zelf niet als trauma maar vond ik het een heel mooi proces van een stuk lichaam naar een werkend lichaam. Ja het was zeker geen pretje en ik heb 4 jaar lang heel veel werk gehad (en nog steeds wel)......maar dat doe ik voor mij! En kijk eens even wat ik allemaal doe. Dat is geen trauma, dat is gewoon veerkracht.
Okay ik schiet soms te ver door, maar fouten maken mag toch.
En zo zat ik dus laatst eens na te denken wat ik allemaal doe voor mij. Ik kwam tot best wel een lijstje. De dingen die ik leuk vind en onderneem. Natuurlijk is het de laatste tijd veel meer geworden omdat ik er heel bewust naar op zoek ga. Maar hoe meer ik er naar kijk, hoe meer ik zie dat ik dat al deed, maar het nooit op waarde kon schatten.
Geen wonder dat het als "leeg" aanvoelt en geen wonder dat je dat niet goed kan verwoorden naar een ander toe. Maar was het echt "leeg"?
Nee in geen honderdduizend jaar. Alleen als ik het al niet zie.....hoe kan een ander dat dan wel zien?
Ik had de neiging om te vluchten, maar ja, waar naar toe?
Ineens bedacht ik me: ik zit hier op een van de plekken waar ik erg graag ben en me thuis voel. Ik ben met mensen die ik al jaren ken. Waarom gun ik mezelf het positieve niet van, maar waarom laat ik alle negatieve gedachten over mezelf mij over nemen?
En impulsief als ik ben besloot ik dat het een goed moment was om eens te kijken of ik mijn Weber BBQ in mijn auto kon krijgen en gewoon op het scouting eiland gaan doen wat ik het liefste doe: Lekker BBQ-en en dat delen met andere mensen.
En voor het eerst ooit heb ik dat negatieve van me af geschud voor een groot deel van de dag. Ik heb goed vlees gekocht en ben de hele dag op mijn dooie akkertje bezig geweest met de BBQ. Oftewel ik lag een beetje in de zon, praatte met mensen, dronk een biertje en, ow ja af en toe keek ik ook nog even hoe het vlees er bij stond.
De mensen waren allemaal erg nieuwsgierig hoe het allemaal in zijn werk ging, ik heb veel dingen kunnen laten zien en uitleggen. En het allermooiste was gewoon het uitserveren.
Ik krijg er gewoon een kick van als iets wat ik ter plekke bedacht heb goed lukt op de BBQ. dat ding van mij is gewoon niet gemaakt voor 4 kilo buikspek......maar tóch is het me gelukt met gewoon rustig blijven en creatief denken.
En geloof me, ik heb nog nooit zo snel 4 kilo vlees verorberd zien worden!
Iedereen blij, ik blij, geweldig. Mensen waren zo benieuwd om nu eindelijk een keer te proeven wat ze altijd zagen op de foto's van mij.
En ja, ik mag dat gewoon erg graag delen.
Zie het als de band die op het podium een optreden geeft en de zaal ziet genieten. Dat is ook niet alleen geven, dat is ook nemen en daar doe je het voor. Ik heb tegenwoordig geen band meer, ik heb een BBQ. Het principe blijft een beetje hetzelfde, de uitwerking is alleen anders. Ik maak geen muziek, ik maak eten, maar het blijft een uiting van mijn creativiteit en wie ik ben. En dat vind ik leuk, en daarom doe ik het. Over een tijdje heb ik een bruiloft van vrienden waar ik de BBQ voor ga doen, en ik kijk echt uit naar dat soort dingen. Je moet het niet elke dag doen, dan is de lol er snel af, maar af en toe is het gewoon geweldig.
En daarom doe ik het niet als werk, maar als hobby.
Het dwangmatig moeten is er af bij mij. Ik heb met PMT wel geleerd dat ik niet altijd 300% kan geven. Dat het ook prima is om soms een 80% te geven, zodat je 20% voor jezelf houdt. Én dat het helemaal niks afdoet aan de resultaten, dat meer rust in mijn fysieke werken ook meer rust in mijn hoofd geeft. Het jagen is er af.
Vanmorgen was ik aan het werk, ik zat natuurlijk al weer ver over de toegestane 20 uur heen (ja ik weet het, ik kan niet alles goed doen hé), en ik had na 3,5 uur alle dagelijkse werkzaamheden gedaan. Normaal was ik dan nog 3 uur keihard er tegenaan gegaan met andere werkzaamheden.
Nu besloot ik dat t ook wel klaar was. Ik had de rest van de dag nog 2 dingen te doen, de was en mijn BBQ weer ophalen. Dat laatste heb ik gelijk gedaan, dat andere is volgens mij nu bezig.
En de rest van de tijd? Ik heb de F1 race gekeken want dat vind ik leuk én ik had er tijd voor. Ik heb wat gelezen, met de katten gespeeld en ben nu aan het schrijven.
Straks ga ik even goed voer koken en daarna heb ik een geweldige docu gevonden over het heelal en hoe de sterren staan ten opzichte van de Aarde.
En dan vroeg op bed want morgen gaat de wekker weer om 05:00 uur.
En dan denk ik....is dat leeg? Nah niet echt, dat is gewoon een hele relaxte dag. Ik vermaak me wel.
Ja er blijven nog steeds herinneringen komen, en die zijn pijnlijk, ja het is vallen en opstaan en ja het ene moment gaat het beter dan de andere. Helaas, dat is nou eenmaal die depressie, die diagnose is gesteld door mensen die er heel veel verstand van hebben. Diezelfde mensen zeggen ook dat ik gewoon goed bezig ben en zeker de laatste weken enorme stappen heb gemaakt.
De "leegte" is nog niet volledig weg, maar de zinloosheid neemt wel af. Ik voel me sterker worden, en nu ook écht sterk, niet het sterk zijn om sterk te moeten zijn.
En natuurlijk helpt het ook dat ik goed begeleid ben de afgelopen weken en daar hele grote stappen mee gemaakt heb. Ik weet dat ik heel veel inzichten in mezelf herwonnen heb, en weet ook dat ik nog steeds werk te doen heb. En dat is niet erg, het wordt tijd dat er eens goed afgerekend wordt met dit probleem en dat ik mezelf ook meer weet te waarderen,
Zo, dat is er uit.
Het is voornamelijk die "leegte" die ik al jaren voel als ik alleen ben. Dat alles zinloos lijkt en ik maar geen ding kan vinden wat me minder somber maakt. Alles is vlak en ik grijp terug op herinneringen en dan wordt alles extra pijnlijk. Dom natuurlijk, de enige die mij dat aan doet ben ikzelf. Niemand anders.
Het voelt alsof je gewoon niet voor jezelf kan leven en er geen genoegdoening uit haalt, en daardoor alle momenten alleen de laatste tijd gewoon dubbel hard zijn en de somberheid verstevigen. Verdriet, verlatenheid, vragen, allemaal dingen die achter me aanjagen.
En op die manier voedt je die emoties ook en na jaren weerstand er aan gegeven te hebben, klapt het op een gegeven ogenblik. Er is geen weerstand meer, welkom in de depressie.
En een depressie is gewoon naar, ik ben van nature een positief ingesteld persoon en haal overal de positieve dingen uit.....maar dan ineens lukt dat niet meer. Het is op. Het voelt alsof ik te lang alles voor mezelf goed gepraat heb en de energie is weg en ik laad niet meer bij.
Je sleept jezelf letterlijk de dag door en je weet van gekkigheid niet meer wat je met jezelf aanmoet. Alles voelt als "teveel", alles is "leeg" en niks heeft zin.
Het probleem is niet dat er niks is, het probleem is dat je niet ziet wat er is.
Vorige week werden mijn ogen weer een stukje extra geopend. Na een goed gesprek met mijn coach, kwam ik dezelfde avond tot het inzicht dat het wellicht allemaal aan mijn eigen manier van kijken ligt. Mijn constante drang om gas te geven, voluit te gaan, steeds maar geven en me alleen maar goed voelen als ik iets doe voor anderen. Niet ziende wat ik allemaal doe voor mezelf en daar geen waarde aan hecht.Het hele probleem is juist niet dat ik niets heb voor mezelf, of dat ik mezelf niet kan vermaken. Het probleem is gewoon dat ik dat niet zie. Dat ik het als doelloos of nutteloos zie als ik dingen voor mezelf doe. Dat ik niet alleen kan genieten of alleen zijn....omdat ik het mezelf ergens niet gun.
En je kunt hulp krijgen met van alles wat je maar kan bedenken, maar als je het jezelf niet gunt dan zul je er nooit komen. Het begint immers bij jezelf.
En nu ik een stukje steviger in mijn schoenen sta en ook weer heel goed weet wat mijn eigen kernwaarden zijn, is het ook een stuk makkelijker om te zien wat je allemaal al wél voor jezelf doet.
En ook een stuk makkelijker om om te gaan met wellicht onbedoelde oordelen van anderen.
Zo zie ik mijn operatietijdperk zelf niet als trauma maar vond ik het een heel mooi proces van een stuk lichaam naar een werkend lichaam. Ja het was zeker geen pretje en ik heb 4 jaar lang heel veel werk gehad (en nog steeds wel)......maar dat doe ik voor mij! En kijk eens even wat ik allemaal doe. Dat is geen trauma, dat is gewoon veerkracht.
Okay ik schiet soms te ver door, maar fouten maken mag toch.
En zo zat ik dus laatst eens na te denken wat ik allemaal doe voor mij. Ik kwam tot best wel een lijstje. De dingen die ik leuk vind en onderneem. Natuurlijk is het de laatste tijd veel meer geworden omdat ik er heel bewust naar op zoek ga. Maar hoe meer ik er naar kijk, hoe meer ik zie dat ik dat al deed, maar het nooit op waarde kon schatten.
Geen wonder dat het als "leeg" aanvoelt en geen wonder dat je dat niet goed kan verwoorden naar een ander toe. Maar was het echt "leeg"?
Nee in geen honderdduizend jaar. Alleen als ik het al niet zie.....hoe kan een ander dat dan wel zien?
Het negatieve leren om te buigen
Gister was een dag die ik gebruikt heb om het negatieve om te buigen. Het was een dag dat we een scouting meeting hadden van de 18+ groep. Ik ben er 's ochtends naar toe gegaan en, naja ik had de kop gewoon niet mee. Ik zat weer vast in herinneringen en negatieve gedachten. Het voelde gewoon niet goed.Ik had de neiging om te vluchten, maar ja, waar naar toe?
Ineens bedacht ik me: ik zit hier op een van de plekken waar ik erg graag ben en me thuis voel. Ik ben met mensen die ik al jaren ken. Waarom gun ik mezelf het positieve niet van, maar waarom laat ik alle negatieve gedachten over mezelf mij over nemen?
En impulsief als ik ben besloot ik dat het een goed moment was om eens te kijken of ik mijn Weber BBQ in mijn auto kon krijgen en gewoon op het scouting eiland gaan doen wat ik het liefste doe: Lekker BBQ-en en dat delen met andere mensen.
En voor het eerst ooit heb ik dat negatieve van me af geschud voor een groot deel van de dag. Ik heb goed vlees gekocht en ben de hele dag op mijn dooie akkertje bezig geweest met de BBQ. Oftewel ik lag een beetje in de zon, praatte met mensen, dronk een biertje en, ow ja af en toe keek ik ook nog even hoe het vlees er bij stond.
De mensen waren allemaal erg nieuwsgierig hoe het allemaal in zijn werk ging, ik heb veel dingen kunnen laten zien en uitleggen. En het allermooiste was gewoon het uitserveren.
Ik krijg er gewoon een kick van als iets wat ik ter plekke bedacht heb goed lukt op de BBQ. dat ding van mij is gewoon niet gemaakt voor 4 kilo buikspek......maar tóch is het me gelukt met gewoon rustig blijven en creatief denken.
En geloof me, ik heb nog nooit zo snel 4 kilo vlees verorberd zien worden!
Iedereen blij, ik blij, geweldig. Mensen waren zo benieuwd om nu eindelijk een keer te proeven wat ze altijd zagen op de foto's van mij.
En ja, ik mag dat gewoon erg graag delen.
Geven is soms ook nemen
En dan kun je wel denken dat het geven is, maar is dat wel zo? Ik heb er enorm veel plezier in, ik mag het graag doen, ik hou er van om mensen lekker eten voor te zetten. Het is gewoon een ding, en wellicht dat er kuddes mensen zijn die dat niet snappen en het geven noemen......maar ik ken redelijk wat andere BBQ mensen en die hebben exact dezelfde tick. Het is gewoon mooi om dat te delen, en het geeft je zoveel goede energie als je mensen ziet genieten.Zie het als de band die op het podium een optreden geeft en de zaal ziet genieten. Dat is ook niet alleen geven, dat is ook nemen en daar doe je het voor. Ik heb tegenwoordig geen band meer, ik heb een BBQ. Het principe blijft een beetje hetzelfde, de uitwerking is alleen anders. Ik maak geen muziek, ik maak eten, maar het blijft een uiting van mijn creativiteit en wie ik ben. En dat vind ik leuk, en daarom doe ik het. Over een tijdje heb ik een bruiloft van vrienden waar ik de BBQ voor ga doen, en ik kijk echt uit naar dat soort dingen. Je moet het niet elke dag doen, dan is de lol er snel af, maar af en toe is het gewoon geweldig.
En daarom doe ik het niet als werk, maar als hobby.
De kunst van het niks doen
En dan nu nog even verder over dat wat ik voorheen als "leeg" ervoer. Het niks doen in mn eentje. Ik wordt er gewoon steeds beter in. Al doe ik niet echt "niks". ik lees wat, ik schrijf wat, ik speel wat muziek, ik knutsel en frutsel wat. Ik neem gewoon meer rust, en rust is waar ik van hou. Zo simpel is het nou ook eens weer.Het dwangmatig moeten is er af bij mij. Ik heb met PMT wel geleerd dat ik niet altijd 300% kan geven. Dat het ook prima is om soms een 80% te geven, zodat je 20% voor jezelf houdt. Én dat het helemaal niks afdoet aan de resultaten, dat meer rust in mijn fysieke werken ook meer rust in mijn hoofd geeft. Het jagen is er af.
Vanmorgen was ik aan het werk, ik zat natuurlijk al weer ver over de toegestane 20 uur heen (ja ik weet het, ik kan niet alles goed doen hé), en ik had na 3,5 uur alle dagelijkse werkzaamheden gedaan. Normaal was ik dan nog 3 uur keihard er tegenaan gegaan met andere werkzaamheden.
Nu besloot ik dat t ook wel klaar was. Ik had de rest van de dag nog 2 dingen te doen, de was en mijn BBQ weer ophalen. Dat laatste heb ik gelijk gedaan, dat andere is volgens mij nu bezig.
En de rest van de tijd? Ik heb de F1 race gekeken want dat vind ik leuk én ik had er tijd voor. Ik heb wat gelezen, met de katten gespeeld en ben nu aan het schrijven.
Straks ga ik even goed voer koken en daarna heb ik een geweldige docu gevonden over het heelal en hoe de sterren staan ten opzichte van de Aarde.
En dan vroeg op bed want morgen gaat de wekker weer om 05:00 uur.
En dan denk ik....is dat leeg? Nah niet echt, dat is gewoon een hele relaxte dag. Ik vermaak me wel.
Ja er blijven nog steeds herinneringen komen, en die zijn pijnlijk, ja het is vallen en opstaan en ja het ene moment gaat het beter dan de andere. Helaas, dat is nou eenmaal die depressie, die diagnose is gesteld door mensen die er heel veel verstand van hebben. Diezelfde mensen zeggen ook dat ik gewoon goed bezig ben en zeker de laatste weken enorme stappen heb gemaakt.
De "leegte" is nog niet volledig weg, maar de zinloosheid neemt wel af. Ik voel me sterker worden, en nu ook écht sterk, niet het sterk zijn om sterk te moeten zijn.
Reacties
Een reactie posten