Een beetje zicht op mijn eigen stappen.

Laten we niet beginnen met het een dag van inzicht te noemen, dat gaat te ver.
Maar, de afgelopen tijd zijn ook voor mij de stappen die ik gezet heb heel zichtbaar geworden. En ook de inzichten in mezelf.

Laat ik het eens uitzetten in het fysieke en het mentale aspect, ook goed voor mezelf om dat eens onder woorden te brengen.

Fysiek

Eerlijk is eerlijk, ik ben mezelf de afgelopen 7 jaar fysiek volledig te buiten gegaan. Bijna nooit me ziek gemeld als er iets was, want ziek was ik al geweest, dus nu ben ik beter. Nee gewoon de onstekinsremmers, koortsremmers er in en 2 stappen harder lopen.
Dat werkt natuurlijk niet, ook ik ben wel een keertje ziek, ik ben superman niet.

Vorige week was ik voor het eerst in 7 jaar bij de stoma verpleegkundige. En die schrok een beetje van hoe mijn lijf er bij stond. De huid was ontstoken, overal waren littekens rond het stoma, de kleur was niet goed. Kortom er was nogal een lijstje. "Kijk meneer De Vries, u kunt prima leven met dat ding, maar gun het ook rust en als dingen niet gaan bel me. Geen wonder dat de laatste tijd het materiaal niet goed wil, die huid is compleet uitgeput. Ontstoken, wonden, qua kleur bijna doorzichtig, dat is een teken dat het jaren niet goed genoeg onderhouden is. En dan niet zeuren dat pijn dr soms bij hoort, het hoort er niet bij. Punt."

Duidelijke taal van de professional dus. Ik heb een hele les gekregen in hoe ik dat nu moet aanpakken. Hele simpele dingen, kosten niet veel tijd en moeite maar ik deed het gewoon jaren verkeerd.
Ook is me even inzicht gegeven in wat mijn ziekte doet met mijn lijf en hoe ik daar gewoon mee om kan gaan zodat ik heel normaal kan functioneren.
"U doet steeds of het niks is, stop daar eens mee. Ik lees hier een lijst ingrepen, verwijderde organen, plaatsen met poliepen en tumoren. Dat is niet gewoon niks. Het is allemaal nog goedaardig en speelt op het moment niet op, dat klopt. Maar ga nog een paar jaar zo door en het gaat een keer fout, en goed ook."

En dat klopt dan ook wel weer ergens, laat ik maar leren luisteren naar mn lijf en vooral de signalen ook begrijpen. En ik weet wel hoe het moet, maar ik gun het mezelf niet omdat ik die lat steeds op onmogelijke hoogte leg. Rust nemen en balans, de toverwoorden.

PMT is een middel dat me hier heel erg mee helpt. Even weer de connectie tussen mij en mijn lichaam voelen die ik zo lang genegeerd heb dat ik alles weg stop. Niet meer dat lijf zover opjagen dat slapen ook niet meer wil. En ook gewoon wat vaker mn bloed laten controleren om te zien of alle stofjes nog een beetje in balans zijn. Er mist nogal wat van binnen, ik neem niet alle stoffen op, en dat doet ook weer chemische dingen in mijn lijf. Is daar medicatie bij nodig, so be it.

Kortom ik ben op de goede weg, en ook al best ver. Ik merk rust in mn lichaam en energie uit mezelf, mij, mijn lijf mijn ik. Niet uit een ander, een situatie of wat dan ook, dit heb ik zelf voor elkaar gebokst!

Mentaal

Mentaal is het een ingewikkeld verhaal, maar ik kan natuurlijk niet in alles simpel zijn.
Kort door de bocht, ik leef te weinig voor mezelf. Nee ik leef wel voor mezelf, maar laat me te makkelijk wegblazen. Ik hecht teveel waarde aan wat mensen zeggen en voel me nog al snel onbegrepen als er niet naar mijn gevoel geluisterd wordt. Dan twijfel ik aan mijn waardes en ga ik er van uit dat het gewoon mijn schuld is. Ik sta zelf enorm open voor anderen en denk dat iedereen zo is, maar dat is niet zo tot op zekere hoogte.
Als iemand zegt dat hij mijn leven wat "leeg" vindt en niet luistert naar de uitleg, en daar gelijk zijn eigen oordeel over geeft en wat ik ook zeg het goedpraten noemt wat ik zeg.....dan ben ik van mn stuk geblazen. De ander zal het vast wel goed hebben, het ligt aan mij.
Nee natuurlijk ligt het niet alleen aan mij, en dan zoek ik het dialoog. Maar dat lukt niet altijd.

En dat maakt me heel verdrietig, en dat is meerdere keren gebeurd, jaren lang. En dan ga je in woorden van anderen geloven in plaats van jezelf. En dan is het einde vaak zoek.
Terug naar jezelf en je eigen waarden is dan het devies.
Maar ja wat waren die nog maar weer?
Nou heb ik daar genoeg over geschreven, dus ja ik weet ze donders goed. Nu het gewoon vasthouden.

Je kan honderden uren mediteren en elke dag mindfull bezig zijn, het helpt geen zak als je niet die connectie hebt.
Dus daar werken we aan, en ik maak er ook stappen in.

Het grappige is dan ook weer dat ze me "te slim" noemden voor mindfulness. Ik snap alles wel, kan het prima relativeren en anderen vertellen. Heb er les in gehad, pas ook echt wel dingen toe. Maar er is een bepaal aspect dat ik afdoe als "te makkelijk". En slim is dan meer dat ik doordenk bij de dingen. Ik vind het namelijk te kort door de bocht om gedachten zomaar af te doen. Ik ben nieuwsgierig van aard, ik wil weten waar ze weg komen. Wil ze analyseren en begrijpen, weten waarom ik zo denk en dán pas kijken of ze waarde hebben.
Net als met mensen, schrijf ik ook gedachten niet zomaar af. Of ze nu goed of slecht zijn, of beiden niet, ik wil van de hoe en wat weten.
Volgens mijn psycholoog ben ik een mooie combinatie van "open staan voor alles en iedereen, alles in zijn waarde laten en constant op zoek naar hoe je interactie kunt hebben en verbeteren door van elkaar te leren". Maar dat eist ook een tol volgens hem, je kunt dan ook heel makkelijk over je grenzen gaan.

Nou dat laatste gaan we dus aanpakken. Meer balans, meer ik maar niet het "ik leef alleen voor mij", in die hoek heb ik nooit gezeten. Het leven is geven en nemen.

Dus en nu

En nu is het dus de volgende stap, de crisis GGZ heeft me geholpen om de "randjes" er af te halen en me meer in mijn eigen ik te laten leven. Nu is het verder bij Lentis om daar handvatten in te vinden. In samenwerking met mij dus. Ik geef aan en zij helpen me. Want een mens kan niet alles alleen doen.

En dat is een hele zwik therapie waar je in beland hoor.Telt u even mee? ACT, CGT, PMT, EMDR, er worden nogal wat dingen gedaan. Ze zijn confronterend en slopend, maar tegelijk vind ik het wel erg leuk.
Ik weet echt wel dat er dagen aankomen dat ik weer terugval, ik ben ook maar mens. Maar de diepste en donkerste periode is geweest.
En ik erken nu ook wat ik zelf allemaal al gedaan heb de afgelopen maanden. Ik heb heel veel nieuwe mensen leren kennen, oude banden herstelt, nieuwe initiatieven genomen. nieuwe hobby's gevonden. Ik heb zelfs mijn huis weer eens verbouwd, heb tegenwoordig 2 katten. Gewoon allemaal dingen voor mij, en vele ook in samenwerking met anderen. En zo zie ik het graag. De momenten alleen, maar nog belangrijker, je samen met andere ontwikkelen en niet steeds maar uit gaan van je eigen gelijk.

Ik ben namelijk heel erg blij dat ik helemaal niet vaak gelijk heb, dan valt er nog heel veel te leren en te groeien.

Fase 2

En ik vind zelf dus ook dat ik in fase 2 zit nu, niet op de stressschaal maar op de herstel schaal. Ik heb de ARBO brieven binnen en ik kan voor 50% aan het werk, oftewel ik ben niet meer volledig in de ZW. Werk is maar werk, maar ik hecht er wel waarde aan, het maakt me wel blij.
Ik sta ook anders in het werk nu, rustiger en kan ook meer genieten. Ik doe het al bijna 20 jaar en de kans is groot dat er nog 20 bijkomen.

Vrijdag ga ik met de mensen van Lentis en PsyQ  bezig met mijn traject, en voor de eerste keer weet ik wat ik wil voor mezelf. Goed nieuws!

Oja én we gaan de medicatie afbouwen. Ook al heb ik een paar zware weken gehad, ik ben er relatief goed doorgekomen. Mijn mentale veerkracht neemt weer toe en ik begin meer in mij te geloven, zonder dat ik vind dat ik altijd gelijk heb.

En ja, ik mag nog steeds erg graag filosoferen, dromen en gewoon nadenken over het nadenken en impulsief zijn. Maar dat is gewoon onderdeel van mij.