Het goede, het slechte en hetgeen nog niet te benoemen valt

Over een tijde heb ik mijn vertrek bij de specialistische zorg van Lentis. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar de nieuwe papieren zijn binnen en ik ga straks verder bij PsyQ. Dat valt allemaal onder dezelfde noemer hoor, maar ze hebben ander briefpapier.

Het betekend niet dat ik uitbehandeld ben, het betekend wel dat ik de laatste weken dusdanige vooruitgang meegemaakt heb dat ik bij de reguliere zorg kan aanschuiven.
En natuurlijk zie ik die stappen zelf totaal niet. Voor mij gaat het te langzaam.
En eerlijk is eerlijk, ik heb veel meer met mijn coach besproken, dan dat ik met mijn psycholoog besproken heb. Daar ben ik slechts 2x geweest.

En wat is er nu in een zestal weken veranderd?
Misschien is het ook wel eens goed voor mezelf om de balans op te maken. Wat kan ik wel, en wat moet ik nog leren, en ook: wat zie ik totaal nog niet?

Toen ik er binnen kwam

Toen ik bij Lentis ADB binnenkwam was ik stuk. Letterlijk stuk, ik had weer te lang rondgelopen met de burn-out en depressie, en dacht mezelf daar wel uit te trekken. Immers ik red mezelf toch altijd wel?
En het ging ook een tijdje best goed, máár dat kwam omdat ik het goed praatte. "Ik maak het goed"....ow ja? Niet dus. Gevolg was dat ik nóg harder brak want ik ging maar door in vechten en dan gebeuren er hele nare dingen in je hoofd. De dag dat ik letterlijk een stem in mij me hoorde vertellen wat een hele goede manier was om er een einde aan te maken, trok ik harder aan de bel.

Dit klopt niet, dit ben ik niet, en dit is eng. Ik kan nu nog relativeren maar ik merk dat de weerstand steeds minder wordt.
Toen kwam ik in de stroomversnelling van Lentis terecht. Ik had veel nare dingen over GGZ instellingen gehoord, dus ik was behoorlijk bang dat ook dit zo zou gaan.
Niet dus, het zijn hele goede mensen en ik merk echt dat ik als cliënt voorop sta. Ik heb wel gelijk alle openheidsclausules in mijn dossier getekend zodat in wat voor geval er ook mocht komen deze gewoon opgevraagd kunnen worden.

Maar ik kwam er binnen als een slap aftreksel van mezelf, iemand die opgebrand was, depressief, licht suïcidaal, en totaal niet wist wat hij met zichzelf of zijn leven aan moest. Niks maakte zin en ik wist niet wie ik was.

Met goede gesprekken en veel reflectie ben ik er achter gekomen dat ik donders goed weet wie ik zelf ben. Maar dat mijn eigenwaarde weggeblazen is de laatste jaren en ik rekening hou met iedereen behalve mezelf. Dat ik anderen teveel mij heb laten vertellen hoe ik moet denken en doen en dat ik daardoor roofbouw op mij gepleegd heb.

Maar laten we het even in de kopjes doen

De goede dingen

Zoals gezegd, ik weet echt wel wie ik ben. Qua karakter, waar ik voor sta en wat ik belangrijk vind in het leven. Ik hou van simpel, gevoel gaat voor bezit. Status is onbelangrijk, werk is geen status maar doe wat je leuk vind. Iedereen heeft het recht om te zijn wie die is, niemand heeft het recht ee ander te vertellen hoe te denken. Als ik mijn woord geef, is dat mij heilig en ik breek nog liever een arm (of mezelf) dan mijn woord.

Ik geloof ook in wat mensen zeggen, hoe dichterbij ze staan hoe meer waarde de woorden hebben.
Ik geloof in dialoog en hecht meer waarde aan gesprekken in het echt dan wat er allemaal digitaal gebeurd. Dat is maar digitaal, soms goed hoor, maar de échte dingen die waarde hebben gebeuren gewoon in het echt. En als er wat is prefereer ik die manier en zal ik ook altijd die opzoeken. Zeker als er belangrijke dingen zijn.

Ik geloof in openheid en eerlijkheid. Je mag verwachtingen hebben, je mag oordelen. Dat is namelijk wat ieder mens doet, of je nu wil of niet. Het gaat er echter om wat je er mee doet. Stop je het weg en bagatelliseer je het voor jezelf en anderen, of erken je het en gebruik je het om de wereld en jezelf te ontdekken? Misschien is het helemaal niet zo als ik het zie, misschien moeten mensen dat helemaal niet van me verwachten? Als je er open en eerlijk over praat dan laat je jezelf zien, en kun je er van leren. Je zwak opstellen is helemaal niet erg, zolang je maar vast houdt aan je eigen waarden.

Durf oom te verwachten en te oordelen, maar laat het niet je keurslijf worden. Het is prima als verwachtingen niet uitkomen. Dan heb je weer een leerpunt én nog beter, een gespreksonderwerp om meer over jezelf en anderen te leren. Oordelen en verwachtingen zijn niet per definitie fout, ze zijn ook niet per definitie goed. Ze zijn gewoon wat ze zijn, onderdeel van jou. Accepteer dat ook, leer jezelf kennen daardoor. We zijn mens, we oordelen, we verwachten. Sommigen noemen het misschien anders, dat kan, ik verwoord het zo.

En durf ook je eigen oordelen en verwachtingen eens onder ogen te zien, waarom oordeel ik zo? waarom verwacht ik van anderen of mezelf dat? Kortom, kijk ook eens kritisch naar je eigen denken. Gedachten zijn dan wellicht maar gedachten, ze komen wel ergens weg. durf ze ook te confronteren.

Kortom, de goede dingen zijn dat wat hierboven staat. Dat wat ik altijd al eigenlijk wist, heb ik weer terug gevonden in mezelf. Laat jezelf los af en toe, leef niet voor je eigen gelijk of het "ik doe alleen wat goed is voor mij". Hou ook rekening met een ander, en leer juist daardoor jezelf kennen. En loop daar niet voor weg.

Grenzen aangeven

Heb ik dus ook geleerd. En nee ik ben er niet goed in. Met meerdere grenzen. Ik vind namelijk mezelf niet zo belangrijk, en hoe dichter iemand bij me staat hoe verder ik over mijn grens ga en diegene er ook over laat gaan. En dat hoeft niet erg te zijn, maar het kan je wel omverblazen.

Met PMT leer ik meer mijn fysieke grenzen, waar moet ik rust nemen, hoe ontspan ik zelf mijn lichaam. En ik heb heel veel te leren, maar daar ben ik me van bewust.
Mentale grenzen net zo, heel veel te leren en ja ook van bewust.

De slechte dingen

Wat zijn nu de slechte dingen? Natuurlijk, de depressie en de burn-out. Ik moet gewoon toegeven dat ik "ziek" ben en niet functioneer zoals ik hoor te functioneren. En daar vecht ik nog steeds tegen. En dat moet niet.
Verder komen uit de goede dingen ook heel veel slechte dingen omhoog. Ik ben me bewuster van mijn emoties, mijn  gevoel en mijn frustraties. En soms laat ik ze op me af komen en dan knap ik gewoon.
Dan ben ik niet sterk genoeg om mezelf weer op te pakken en dan heb ik een enorme tornado in mijn hoofd. Dan heeft niks meer zin, leef ik in herinneringen, hoor ik de woorden van toen en maken ze geen zin met hoe alles gegaan is. Dan verlies ik mezelf. Soms volledig.
Ik heb gewoon nog niet een manier gevonden om hier mee om te gaan. Hoe harder ik probeer, hoe moeilijker het wordt. En dan zijn de dagen heel eng en donker.
Ja ik werk er aan, maar ze zijn tegelijk ook de reden dat ik knap.  Het is dat hele grote gevecht in me wat al tijden bezig is en ik vlucht soms weg in dingen doen. Maar die maken dan ook geen zin meer....en dan klopt niks meer. Eeuwige vragen die steeds maar weer komen.

Geen ontspanning kunnen vinden, geen uitweg zien, er niet meer willen zijn. Alles komt dan zomaar los. De laatste tijd een paar keer de crisishulp gebeld, en zelfs een keer zwaardere medicatie genomen. Hoe meer ik mezelf onder ogen zie, hoe meer nare emoties er bij komen en ik kan ze niet uitten hoe graag ik ook wil. Ze verteren me dan en dan schiet ik nog meer op hol.

Dat proces hoort er bij, maar het is een heel naar proces. En het kost tijd, ik zit er nu bijna 4 maanden mee, zelf vind ik dat veel. Het schijnt niks te zijn voor deze diagniose, en ook ik kom hier uit.....maar het moet eerst minder worden voor het beter wordt.

Wat zie ik totaal nog niet?

Wat ik allemaal doe om er uit te komen. Ik hoor niks anders dan dat ik het goed doe en erg open sta. Dat ik supergoed op de therapie reageer, dat ik kritisch ben en mijn therapeuten ook uitdaag om dieper na te denken.
De uitweg zie ik ook nog niet. Dat medicatie nut heeft zie ik ook nog niet want, naja ik voel er niks van.
Ik zie ook niet dat het iets is wat je overkomt, niet wie je bent.
Eigenlijk zie ik heel veel niet.

Maar omdat ik dat niet zie weet ik ook dat ik het niet zelf kan. Dat heb ik geprobeerd, dat werkte niet.

Er zit nog heel veel verdriet, ellende en enorm veel bezorgdheid in me. En ik kan ze niet uitten en ik weet niet waarom. Ik ben stuk, afgeknapt, teveel gegeven.

En tegelijkertijd zie ik dat zelf niet eens, en denk ik, ik loop wel weer een stap harder. Ik gaf niet genoeg.

Maar misschien nam ik ook niet genoeg.....


Dat eeuwige gevecht.....ja ze zeggen dat ik het heel goed doe en boven verwachting veel doe.......het voelt nog steeds doelloos voor mij.


Ooit kom ik hier uit, ik weet dat ik al heel veel stappen gezet heb......maar nog steeds niet genoeg