Schrijven als uitlaatklep

Zo ik ben weer in staat wat te typen.  De operatie was 3 dagen geleden en ik begeef me steeds meer in t land der levenden ;-) Donderdag was t vroeg dag, al om half 7 werd ik gewekt, nog snel even gedouched en toen op bed richting Recovery voor het OK klaarmaken. 8 Uur was ik goed en wel onder zeil en om half drie lag ik weer op de recovery, ze zijn dus weer n dikke 5 uur met me bezig geweest. De operatie is verder goed gegaan, al was het wel weer een kunststukje met mijn diepliggend bekken waar alles in verscholen lag.De pouch was helemaal verkleefd en er zat nog een abces is in, dus het werd ook tijd dat die er uit ging, vond mijn chirurg ook wel. Waar men wel van schrok waren de vele aantallen opgezette lymfeklieren in de buikholte. Dat kan natuurlijk prima door de ontstekingen komen, maar met FAP weet je het maar nooit, dus dat staat allemaal op kweek en over 7 dagen hoor ik daar hopelijk positief nieuws over. Niet dat ik me er heel druk om maak, als t écht ernstig was wist ik

Zo, bed gevonden, tv aangesloten en spullen in de kast. Ik ben gearriveerd in het UMCG en er is me nu al 10 keer verteld dat het morgen nu echt allemaal goed gaat komen. Ik denk t ook wel hoor, heb dr deze keer vertrouwen in. Enige nadeel van vandaag....ik heb n storm-op-zee-bed, hij schommelt enorm van voor naar achter en piept en kraakt. Zal vannacht wel dromen dat ik op een boot zit.

Vanavond wederom het huis door, besluiten wat voor apparatuur er morgen uit moet, de laatste was draaien, afwasmachine nog een keer laten draaien, dat soort gedoe. Reden is dat er morgen, jawel, weer een dag UMCG zit aan te komen. Maar wellicht dat het deze keer wel langer dan een dag gaat duren en dat de operatie wel doorgang gaat vinden. Blijft toch een raar idee, 9 dagen na je OK datum eindelijk je operatie, maar goed, dan ken je het UMCG nog niet. Benieuwd hoe ze me dit keer gaan behandelen en of de afdeling mijn klacht al doorgekregen heeft. Dat zal ook weer mooi zijn natuurlijk, want de klacht gaat in principe helemaal niet over de afdeling waar ik heen ga, noch de chirurg of wie dan ook van de mensen die mij behandelen. Mijn klacht gaat over de mensen die je juist niet ziet, de mensen die planningen maken die voor de chirurgen niet uitvoerbaar zijn. Over de mensen die je aan de telefoon zo te woord staan dat je ze er wel doorheen willen trekken. Het gaat over de mensen d

Vandaag de volgende brief naar het UMCG gestuurd Geachte patiënten informatie van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) Bij dezen wil ik mij beklagen over de manier van handelen van het UMCG betreffende mijn geplande operatie van 14 november jl. Na lang wachten had ik eindelijk een bevestiging gekregen van jet UMCG dat mijn operatie gepland stond op 14 november 2011, met de opnamedag op 11 november 2011. Op vrijdag 11 november melde ik mij keurig op het afgesproken tijdstip bij de inschrijfbalie om de hele dag te wachten op gesprekken met verpleegkundigen, coassistenten en de chirurg die mij gaat opereren. Ik wist uit ervaring dat dit een lange dag van wachten werd en ben daar ook niet in teleurgesteld. Ik had het hele weekend verlof, zoals gebruikelijk, en meldde mij zondag 13 november weer rond de klok van half acht op de afdeling. De volgende morgen werd mij mede gedeeld dat mijn operatie om twintig over elf zou plaatsvinden, dus het werd lang in spanning afwacht

Vanmorgen heb ik weer eens een van mijn zoveelste telefoontjes met het UMCG gevoerd. Ze hebben immers nog heel wat uit te leggen aan mij, en dankzij hun zit ik in een lastig parket waardoor mijn prive en werksituatie niet blij van worden (en uiteraard ikzelf ook niet). Om te beginnen mijn privesituatie (zonder heel prive te worden), ik zal 2 weken revalideren bij mijn ouders, daar hebben mijn ouders ook een paar dagen vrij van genomen van hun werk en zijn er weer wat speciale aanpassisingen in het huis gedaan. Blijkt nu dus allemaal eerst weer een tijdje onnodig en de vrije dagen zijn ze kwijt voor niks. Mijn werksituatie is nog beroerder. Ik ben voor 6 weken uitgepland comform het revalidatie advies van het UMCG (6-8 weken). Dat betekend dat roosters omgegooid zijner iemand aangenomen is en de uren verdeeld zijn onder collega's. Ik kan dus niet zo maar terug keren op de werkvloer, mijn taken zijn al verdeeld. Ook behoor ik niet in de ziektewet, immers ik ben niet ziek of li

Mijn zorgverzekeraar de volgende mail gestuurd naar aanleiding van de manier van handelen van het UMCG: Beste Zilveren  Kruis, Afgelopen vrijdag (11/11) had ik een opnamedag in het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Dit voor mijn aanstaande operatie die gepland stond op 14/11. De hele vrijdag heb ik in een wachtkamer gezeten te wachten op ongeveer 1,5 uur gesprekstijd met 2 zusters en 3 minuten praten met een chirurg, plus een bloedafname. Totaal ben ik 9 uur aanwezig geweest in het UMCG. Omdat ik in Groningen woon heb ik weekendverlof gekregen, dus ik moest mij pas weer zondag melden om 19:00 uur. Ik was daar keurig op de afgesproken tijd, heb niks gegeten en gedronken (moest nuchter zijn) en zou maandag mijn operatie krijgen. Ik heb zitten wachten tot 14:30 uur zonder enige vorm van informatie te krijgen (ondanks herhaalderlijk vragen) tot men ineens meldde dat mijn operatie niet door ging. Werd mij nog wel doodleuk verteld dat er een kleine kas was dat ik dinsda

Gisteren zou het eindelijk gebeuren. Na lang wachten eindelijk mijn laatste operatie bij het UMCG en dan zou ik eindelijk weer verder kunnen gaan met waar ik 2 jaar geleden ben gebleven, namelijk het leiden van mijn leuke leventje. De bedoeling was dus om de hele binnenkant van mijn buik een grondige en hoognodige renovatie te geven. Vorig jaar is bij mij een tijdelijk stoma aangelegd en ook een pouch. Een pouch is een soort “intern opvangzakje” voor de ontlasting en die kan je gewoon via de natuurlijke manier legen. Dus een soort van dikke darm vervanger gemaakt van een stuk dunne darm. Bij mij werkt de pouch echter voor geen meter, vanaf het begin af aan zitten er abcessen, ontstekingen, gaten en bloedingen in dus de pouch en ik zijn geen grote vrienden. Nadat de doktoren en professoren en alles wat daar tussen zit zich een half jaar lang op mij uitgeleefd hadden met de meest ingenieuze pogingen om nog wat leven in de pouch te krijgen (meestal voorafgegaan met de hoopvolle woor