UMCG, een mooie manier om je dag te verkloten
Gisteren zou het eindelijk gebeuren. Na lang wachten eindelijk mijn laatste operatie bij het UMCG en dan zou ik eindelijk weer verder kunnen gaan met waar ik 2 jaar geleden ben gebleven, namelijk het leiden van mijn leuke leventje.
De bedoeling was dus om de hele binnenkant van mijn buik een grondige en hoognodige renovatie te geven.
Vorig jaar is bij mij een tijdelijk stoma aangelegd en ook een pouch. Een pouch is een soort “intern opvangzakje” voor de ontlasting en die kan je gewoon via de natuurlijke manier legen. Dus een soort van dikke darm vervanger gemaakt van een stuk dunne darm.
Bij mij werkt de pouch echter voor geen meter, vanaf het begin af aan zitten er abcessen, ontstekingen, gaten en bloedingen in dus de pouch en ik zijn geen grote vrienden.
Nadat de doktoren en professoren en alles wat daar tussen zit zich een half jaar lang op mij uitgeleefd hadden met de meest ingenieuze pogingen om nog wat leven in de pouch te krijgen (meestal voorafgegaan met de hoopvolle woorden “we weten niet of het gaat helpen, maar we willen het toch proberen”) was ik het zat om een klein kaal proefkonijn te zijn.
Mijn plan was het niet om om de 3 weken naar het ziekenhuis te gaan, mensen in me te laten wroeten (soms met erg slechte verdovingen) en dan weer met een gebrekkige uitleg naar huis te gaan.
Kortom ik heb aangegeven dat de pouch er uit moest en het stoma definitief gemaakt moest worden, ik was er klaar mee. O-oow dachten alle mensen die er verstand van hebben, das nieuw, een patient die ons verteld wat wij moeten doen. Maar ik heb voet bij stuk gehouden, ik wilde nu wel es verder met de dingen.
Maar goed, gisteren zou het dus zo ver zijn, na lang wachten zou ik eindelijk grondig gerenoveerd worden en klaar zijn voor verder leven op een voor mij aanvaardbare manier.
Totdat ze er gisteren eigenlijk achter kwamen dat ik verkeerd ingepland stond, ze hadden een hele drukke dag op de OK’s en ze wisten het zelf ook niet maar Iemand had veels te veel operaties ingepland en daarom kon ik niet geholpen worden.
Dat was waarschijnlijk dezelfde Iemand die mij 1,5 jaar heeft laten wachten voor mijn vorige ingreep en mij toen ook op de verkeerde lijst heeft gezet en dezelfde Iemand die tot 6 keer toe mijn dossier is kwijtgeraakt. Kortom wie kent ene meneer of mevrouw Iemand die bij het UMCG werkt? Ik moet even een hartig woordje met hem of haar spreken.
En? Nu zit ik in het patientenverblijf van het UMCG te typen op mijn netbook.
De chirurg vertelde mij gisteren dus dat er geen plek voor mij was en dat er heel misschien een gat was waarin ik vandaag ingepland kon worden. Of ik nog een nachtje wilde blijven. Men keek heel raar op toen ik vroeg of ik ook thuis mocht slapen en de volgende dag mij weer kon melden. Ik zag er namelijk geen enkele heil in om nog een nacht voor niks op een slecht liggend ziekenhuisbed te liggen tussen het lawaai van infuusalarmen en andere ongein (niet mijn idee van rust). Na dit rebelse voorstel van mijn kant is er in goed overleg besloten dat ik me om 07:00 uur vandaag nuchter zou melden op de afdeling. Goed overleg is misschien iets ruim uitgedrukt, was meer dat ik deze keer wel met de vuist op tafel heb geslagen.
Kortom ik zit weer in het UMCG te wachten of men dan vandaag mij wel gaat opereren. Ik heb er totaal geen vertrouwen in, dus zal wel weer een ritje naar huis worden en dan weer een paar maand wachten.
Wat het vooral leuk maakt is dat ik een zuster tegen kwam die zei “om 14:00 uur staat u vandaag op t program voor operatie” waarbij ik gelijk dacht “die is gek, ze zijn minimaal 6 uur met me bezig daarom hadden ze gisteren om 13:00 uur al besloten me niet te opereren”.
Gelukkig kwam kort daarna een zuster binnenlopen met de mededeling dat ze hopelijk tegen een uurtje of 10 a 11 tegen me konden zeggen of ze me konden inplannen vandaag op de OK want dat wist nog niemand.
Das weer het UMCG zoals ik het ken, een organisatorische bende waarvan niemand van elkaar weet wat er nou eigenlijk aan de hand is.
De bedoeling was dus om de hele binnenkant van mijn buik een grondige en hoognodige renovatie te geven.
Vorig jaar is bij mij een tijdelijk stoma aangelegd en ook een pouch. Een pouch is een soort “intern opvangzakje” voor de ontlasting en die kan je gewoon via de natuurlijke manier legen. Dus een soort van dikke darm vervanger gemaakt van een stuk dunne darm.
Bij mij werkt de pouch echter voor geen meter, vanaf het begin af aan zitten er abcessen, ontstekingen, gaten en bloedingen in dus de pouch en ik zijn geen grote vrienden.
Nadat de doktoren en professoren en alles wat daar tussen zit zich een half jaar lang op mij uitgeleefd hadden met de meest ingenieuze pogingen om nog wat leven in de pouch te krijgen (meestal voorafgegaan met de hoopvolle woorden “we weten niet of het gaat helpen, maar we willen het toch proberen”) was ik het zat om een klein kaal proefkonijn te zijn.
Mijn plan was het niet om om de 3 weken naar het ziekenhuis te gaan, mensen in me te laten wroeten (soms met erg slechte verdovingen) en dan weer met een gebrekkige uitleg naar huis te gaan.
Kortom ik heb aangegeven dat de pouch er uit moest en het stoma definitief gemaakt moest worden, ik was er klaar mee. O-oow dachten alle mensen die er verstand van hebben, das nieuw, een patient die ons verteld wat wij moeten doen. Maar ik heb voet bij stuk gehouden, ik wilde nu wel es verder met de dingen.
Maar goed, gisteren zou het dus zo ver zijn, na lang wachten zou ik eindelijk grondig gerenoveerd worden en klaar zijn voor verder leven op een voor mij aanvaardbare manier.
Totdat ze er gisteren eigenlijk achter kwamen dat ik verkeerd ingepland stond, ze hadden een hele drukke dag op de OK’s en ze wisten het zelf ook niet maar Iemand had veels te veel operaties ingepland en daarom kon ik niet geholpen worden.
Dat was waarschijnlijk dezelfde Iemand die mij 1,5 jaar heeft laten wachten voor mijn vorige ingreep en mij toen ook op de verkeerde lijst heeft gezet en dezelfde Iemand die tot 6 keer toe mijn dossier is kwijtgeraakt. Kortom wie kent ene meneer of mevrouw Iemand die bij het UMCG werkt? Ik moet even een hartig woordje met hem of haar spreken.
En? Nu zit ik in het patientenverblijf van het UMCG te typen op mijn netbook.
De chirurg vertelde mij gisteren dus dat er geen plek voor mij was en dat er heel misschien een gat was waarin ik vandaag ingepland kon worden. Of ik nog een nachtje wilde blijven. Men keek heel raar op toen ik vroeg of ik ook thuis mocht slapen en de volgende dag mij weer kon melden. Ik zag er namelijk geen enkele heil in om nog een nacht voor niks op een slecht liggend ziekenhuisbed te liggen tussen het lawaai van infuusalarmen en andere ongein (niet mijn idee van rust). Na dit rebelse voorstel van mijn kant is er in goed overleg besloten dat ik me om 07:00 uur vandaag nuchter zou melden op de afdeling. Goed overleg is misschien iets ruim uitgedrukt, was meer dat ik deze keer wel met de vuist op tafel heb geslagen.
Kortom ik zit weer in het UMCG te wachten of men dan vandaag mij wel gaat opereren. Ik heb er totaal geen vertrouwen in, dus zal wel weer een ritje naar huis worden en dan weer een paar maand wachten.
Wat het vooral leuk maakt is dat ik een zuster tegen kwam die zei “om 14:00 uur staat u vandaag op t program voor operatie” waarbij ik gelijk dacht “die is gek, ze zijn minimaal 6 uur met me bezig daarom hadden ze gisteren om 13:00 uur al besloten me niet te opereren”.
Gelukkig kwam kort daarna een zuster binnenlopen met de mededeling dat ze hopelijk tegen een uurtje of 10 a 11 tegen me konden zeggen of ze me konden inplannen vandaag op de OK want dat wist nog niemand.
Das weer het UMCG zoals ik het ken, een organisatorische bende waarvan niemand van elkaar weet wat er nou eigenlijk aan de hand is.
Reacties
Een reactie posten