Schrijven als uitlaatklep

Ik ben iemand die nogal graag bovenop de techniek mag zitten. Dol op gadgets, en erg benieuwd naar wat er allemaal op het technisch vlak allemaal bij komt. Ik geef toe dat er ook wel een substantieel gedeelte van mijn geld aan uitgegeven is door de jaren heen, soms met geweldige gevolgen, soms met een deceptie. Maar ik moet bekennen…..de rek is er een beetje uit.   De gadgets boeien me niet zoveel meer en ondanks dat de techniek razendsnel gaat, komt er alleen maar meer van hetzelfde op de markt.   Ja, de Samsung Galaxy S6 die binnenkort uitkomt, zal vast een hoogstaand stukje techniek zijn, maar naast dat hij platter, sneller, en meer wauw factor heeft dan dan het S1 model (of gewoon S zoals hij toen heette)is het in essentie eenzelfde soort apparaat, her en der wat nieuwe trucjes maar nog steeds een smart Phone. En zo gaar het met meer technische dingen die een jaartje of 10 geleden helemaal wauw waren, en na jaren van technische evolutie, eigenlijk nog steeds hetzelfde ding

Je ziet het wellicht niet aan me af, maar ergens ben ik een enorme perfectionist. Als een autist kan ik me volledig focussen op 1 detail van iets wat voor mij ineens enorm belangrijk is, terwijl een ander het wellicht niet eens ziet. Zo ben ik vorige week, veel eerder dan gepland, begonnen met de woonkamer aanpakken. Ik was vrij en het was kutweer dus om verveling tegen te gaan pakte ik de schilderskwast maar. Het probleem is nu echter, een week verder zie ik dingen waarvan ik denk: dat kan wat strakker. Ik weet het, ik ben geen schilder, zal het ook nooit worden en heb er ook nul plezier in als ik het doe, maar ook de rotklussen moeten   gebeuren. Probleem hier is dat er daadwerkelijk geen een hoek in dit huis haaks is. Dat was ik me ook wel bewust, alleen wist ik niet dat het verval zo enorm groot was. Wat je met behulp van wat afplakken en afmeten recht afgeschilderd hebt lijkt optisch ineens kats scheef. Ik weet dat het scheef is, ik heb het opgemeten. Her en der zit er no

Sinds kinds af aan heb ik al een slecht gehoor, niet Oost-Indisch doof (al kan ik dat wel zijn) maar gewoon slecht. Het wordt ook steeds slechter, daar is niks aan te doen, het is nou eenmaal zo. Ik heb het geluk dat ik er van kinds af aan mee zit, want dan pas je jezelf makkelijker aan. Liplezen wordt een tweede natuur, en je went er echt aan dat je de helft niet meekrijgt. Het is ook helemaal niet zo erg eigenlijk, ik ben er aan gewend en ik denk dat het voor mijn omgeving misschien erger is dan voor mij. Immers, je kunt soms wat tegen me zeggen van een afstand…..maar of ik het meekrijg, das punt twee. Ik ben ondertussen ook wel gewend aan de stilte in mijn huis. Niet dat mijn huis stil is, ik woon in een erg gehorige woning, ik heb er zelf alleen geen last van. Een luxepositie die mijn buren niet hebben. Aan mijn linkeroor heb ik een hoortoestel en die werkt prima, al gaat hij wel steeds op een standje luider, maar als ik die in heb kom ik een heel stuk mee. Thuis heb i

Tijdens mijn stage kwam ik er achter dat cliënten niet altijd de volledige waarheid spraken, soms bewust, soms onbewust werden dingen aangepast om het mooier te maken, of zo dat het hun beter uit kwam. In het geval van aanvragen van bepaalde voorzieningen is dat erg lastig, want dan kun je niet zomaar wat invullen. Ik vroeg mijn begeleider (een oude rot in het vak) eens wat ik daar het beste voor strategie voor kon gebruiken. Hij gaf het volgende antwoord, een strategie dij hij altijd gebruikte, hij begon vanuit een en werkte zo terug naar wat er eerder gezegd werdt, een goede manier om erachter te komen of iemand je voor het zootje houdt, of dat het klopt wat er gezegd wordt. "Stel iemand 1 vraag, soms een simpele, gewoon een waar maar 1 antwoord op mogelijk is. Bijvoorbeeld over hoe en waarom een beslissing genomen is. Stel diezelfde vraag een tijd later nog een keer, en later nog weer een keer. De waarheid veranderd niet, immers de beslissing is al genomen en het feit