Schrijven als uitlaatklep

Het kan elke stomapiloot overkomen. Sterker nog, je weet gewoon dat het er bij hoort en een keer komt, je weet alleen nooit wanneer. De befaamde ileus. Dat is een duur woord voor dat je darmen stil gaan liggen of verstoppen. Er zijn heel veel dingen die het kunnen veroorzaken en voor iedere darmpatiënt is dat weer anders. Van verkeerd eten, teveel spanning tot gewoon pech, en alles wat daar tussenin ligt. Afgelopen zaterdagavond was ik aan de beurt. Het was al bijna weer een jaar geleden dat ik het meegemaakt had en ergens had ik de hoop dat het nog heel lang duurde voor het weer eens toesloeg. Het ging gewoon lekker Ik had 's ochtends lekker gewerkt op de pomp. Gewoon mijn eigen dingetje doen, niks bijzonders. Ik kreeg de vraag of ik mee wilde helpen op Noorderzon in de catering. Iets wat ik erg leuk vindt, dus natuurlijk wil ik dat. Aangezien ik pas tegen 17:00 uur nodig was heb ik de hele middag rust genomen. de avond was superleuk en voor mij niet eens zo heel druk. Af

Gisteren had ik een heel mooi gesprek met mijn PMT coach, eigenlijk heb ik alleen maar mooie gesprekken met hem. Koos (zo heet hij niet) zegt ook vaak "soms weet jij beter te bewoorden wat ik wil zeggen dan ik het zelf kan. Nog even en ik ga lijstjes bijhouden van jouw uitspraken en wijsheden". Blijkbaar is mijn manier van simpel tegen de dingen aankijken niet de meest alledaagse manier van denken of zo. We kwamen uit op het onderwerp wat ik allemaal aan "klusjes" er bij pak en wat ik aan hobby's heb, en degene die me een beetje kent die weet dan wel wat daar het toverwoord is: Eten. "Ard, als ik jou zo hoor, je foto's zie en ook zie met hoeveel passie jij praat over dingen als bijspringen bij het bevriende cateringsbedrijf wanneer nodig, worsten maken, brood bakken, recepten bedenken, BBq-en. Dan denk ik, waarom doe jij daar niet meer mee? Waarom maak jij daar je werk niet van? Je bent er zo te zien en te horen erg goed in, je vind het leuk. Waaro

Het zat er natuurlijk al aan te komen. En het was ook niet echt een verassing voor me, maar mijn diagnoses zijn bijgesteld. Geen depressie, geen burn-out, fini! Betekend dat dat ik nu weer volle bak overal maar in duik? Nee, ik ga nu bezig om te zorgen dat ik niet nog een keer dezelfde fouten maak. Ik wist vanaf het begin al dat ik dit kon, en dat ik dit ook in mijn befaamde snelle tempo kon doen. Maar sneller is niet altijd beter, soms moet je gewoon even de tijd nemen. En die ga ik ook nemen, en heb ik ook genomen. Er anders tegenaan kijken En ik hoef niet eens zo heel veel te veranderen. Maar er anders tegenaan kijken, dat mag wel eens een keer. Soms is het gewoon de situatie waar je in beland waardoor je dingen overkomen, je kan niet de hele wereld redden. En soms moet je gewoon definitief afscheid nemen van mensen die je manipuleren, hoe moeilijk dat soms ook is. Ik heb geen abonnement er op dat mensen om me heen waar ik veel om geef "knappen", zichzelf tegenkom

De afgelopen week was er een van hoge pieken en diepe dalen. Het ergste dal was er een in extremis, maar dit kwam door een externe factor, niet vanuit mijzelf. De pieken echter, die kwamen wel door en vanuit mijzelf, en dat is goed! Vandaag had ik weer een afspraak met mijn psycholoog, en we zouden eindelijk bezig gaan met mijn behandelplan. Ja, het is echt waar, ik loop al weer een tijdje bij de tweedelijnspsycholoog en dus niet de acute behandeling psycholoog (wat overigens al heel wat is), maar een behandelingsplan is er nog niet. Joop (niet zijn echte naam) en ik hebben gewerkt aan de vertrouwensband en heel veel gesprekken gevoerd over hoe mijn leven er uit ziet en wat er allemaal gebeurd is in de 38 jaar dat ik besta. En eerlijk gezegd is dat best wel wat. Is dat erg? Dat hoeft niet, maar het moet wel plekjes hebben. En die zijn er al een beetje, maar nog niet genoeg. Het dal Heel in het kort het diepe dal. Iemand waar ik me heel veel zorgen om maak, en die me best aan h

Ongewild ben ik een wereldreiziger geworden. En dat al op mijn jonge leeftijd, wie had dat ooit verwacht! Net iets meer dan een jaar geleden werd ik geboren in Taiwan. Ik heb daar de eerste maanden van mijn leventje met mijn grote broer doorgebracht op straat. Het leven als straatkat in Taiwan is niet makkelijk, en aangezien ik heel klein ben was ik een makkelijke prooi. Gelukkig had ik mijn grote broer waarmee ik samen overleefde. Op een dag werden mijn broer en ik opgepakt door mensen, we werden in een doos gestopt en ze brachten ons naar een grote kooi met meer katten er in. Dat was voor ons erg wennen en traumatisch, want velen waren gemeen door het leven op straat. De grote kooi was warm en vies, en wij werden ook steeds viezer en dunner. Tot er ineens andere mensen kwamen die ons in een soort kleine kooi deden. We reden heel lang achter in een bus en kwamen uit bij een groot vliegveld. Daar werden samen in een donkere doos gestopt, en we gingen volgens mij een vliegtuig in.

Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven een bestek set gekocht. Geen koffer, dat is ouderwets en zit zoveel zooi in die ik nooit gebruik (of niet eens weet waarvoor ik het moet gebruiken), maar gewoon een 6 delige set van mes, lepel en vork. Want tegenwoordig kan je dat ook per 6 kopen en dat is veel handiger. Waarom is dat nou zo'n ding? Nou ik wil dat eigenlijk al jaren. Ik mag graag koken, en het dan mooi opdienen op een mooi bord met mooi bestek is eigenlijk best wel iets wat ik als meerwaarde zie. Die mooie borden zijn er jaren geleden al gekomen, nadat het oude servies steeds minder in aantal aanwezig was. Wat overigens niks zegt over mijn oog hand coördinatie. Nou ja, eigenlijk alles wel. Maar dat bestek, nee dat was altijd de stap die nooit gezet werd. Ik eet al sinds mijn 18e met een set bij elkaar gesprokkeld spul waarvan je niet een bijpassend iets kan maken. Ik heb dan ook superveel er van, in onlogische aantallen. Ik telde net 18 lepels, 13 vorken en 21 messen

Gistermiddag had ik weer mijn zes wekelijks gesprek met mijn Arbo arts. Een evaluatie van de afgelopen zes weken dus, de weken dat ik weer 50% van mijn weekuren draaide. Nog niet mijn vast rooster, maar wel 20 uur ingepland op eigen diensten. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik in die zes weken ook wel eens over de 20 uur heen gegaan ben. Met regelmaat soms. Maar ik ben nou eenmaal niet het type dat werk laat liggen voor anderen. Als ik iets doe, dan doe ik dat goed, met volledige inzet en niet zeuren maar werken. Na het werken mag je zeuren, niet tijdens, al zeur ik daarna ook vaak niet. Maar ik merk wel dat ik moe ben, soms zelfs uitgeput en daardoor ook niet altijd toe kom aan "mijn" dingen. Dan eindig ik op de bank na het werken, en vaak kom ik daar ook niet meer van af, en dan voelt het weer leeg, dan komen de herinneringen weer en dan schop ik mezelf weer aan het doen.......met als gevolg dat ik de dag erop nog meer moe ben. Kruisverhoor En nee dat is ni

Ik trek pech aan. Het is raar maar waar. Ik begin bijna te geloven dat er een soort voodoo curse op mij rust......maar ik heb gewoon altijd van die typische dingen die mij moeten overkomen. En gisteren had ik dat weer volle bak. Ik had afgesproken met een collega om wat te gaan drinken in de Stad. Het was erg gezellig en we maakten het niet al te laat. Voor elf uur 's avonds was ik al thuis......naja voor mijn huis dan, want de bak ellende kwam er aan. Buitengesloten Ik opende de portiekdeur en loop de trap op naar mijn voordeur, draai de sleutel om en......ik hoor het slot openen, maar de deur wil niet open. Ik druk een paar keer erg hard en er gebeurt niks. Wat is dit? Ik kom mijn eigen huis niet eens binnen? Het valt mij op dat de bovenkant van de deur wel wat open gaat, maar de onderkant blijft stijf dicht. En ineens wist ik wat er aan de hand was..... Afgelopen week waren mijn ouders op de koffie, en die zagen mijn klemmen aan de binnenkant van de deur (boven en

De afgelopen weken ging het goed, serieus en echt goed. Ja okay  er waren mindere momenten maar die kon ik aan. Echt heel erg depressief en naargeestig somber ben ik niet geweest. Maar vandaag, vandaag is het toch weer zoeken naar dat "lichtje", gewoon jezelf weer omhoog halen. Hoe het komt? Ik heb geen flauw idee. Gisteren was goed, tot het einde dan. Gisteren was een hele goede dag. Ik heb samen met mijn vader het dak op hun nieuwe blokhut gelegd. Dat was een leuke klus. Ik vind het altijd fijn om met mijn handen te werken. Als ik lichamelijk bezig ben en het zweet staat op mn kop ben ik in een "happy place". En ik mag erg graag samen klussen met mijn vader dus het was écht gewoon een hele fijne ochtend en middag. Okay we zijn tot het begin van de avond doorgegaan, dus best wel lang, maar dat was goed. Daarna lekker gegeten met mijn ouders en rustig terugrijden naar mijn huis. En rustig is bij mij 100 kilometer per uur over de A7 met de ramen open en de