Twee soorten mensen
Gistermiddag had ik weer mijn zes wekelijks gesprek met mijn Arbo arts.
Een evaluatie van de afgelopen zes weken dus, de weken dat ik weer 50% van mijn weekuren draaide. Nog niet mijn vast rooster, maar wel 20 uur ingepland op eigen diensten.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik in die zes weken ook wel eens over de 20 uur heen gegaan ben. Met regelmaat soms.
Maar ik ben nou eenmaal niet het type dat werk laat liggen voor anderen. Als ik iets doe, dan doe ik dat goed, met volledige inzet en niet zeuren maar werken. Na het werken mag je zeuren, niet tijdens, al zeur ik daarna ook vaak niet.
Maar ik merk wel dat ik moe ben, soms zelfs uitgeput en daardoor ook niet altijd toe kom aan "mijn" dingen.
Dan eindig ik op de bank na het werken, en vaak kom ik daar ook niet meer van af, en dan voelt het weer leeg, dan komen de herinneringen weer en dan schop ik mezelf weer aan het doen.......met als gevolg dat ik de dag erop nog meer moe ben.
Uiteraard heb ik de man openheid gegeven in al mijn dossiers. Ik weet dat er mensen zijn die dat niet willen, dat het idee bestaat dat de arbo alles doorspeelt aan de werkgever. Ikzelf heb hier geen moeite mee en heb ook bij Lentis aangegeven dat ik alle openheid van dossiers wil hebben voor mensen die ik daar toestemming voor geef.
"U bent goed bezig, maar u schiet toch weer wat terug in uw oude gewoonte. Normaal adviseer ik mensen in deze situatie om thuis te blijven, maar ik merk dat dat bij u niet werkt. U was zelfs in de beginperiode van uw ziekte al weer af en toe aan het werk.
En het is gewoon ziek zijn meneer, accepteer dat voor uzelf. Het is een erkende ziekte, met een erkende behandeling en het is iets wat u is overkomen. Als u ziek bent moet u werken aan beter worden, niet steeds bezig zijn met werken. U staat zelf eerst voorop, en dat is nieuw voor u.
Ik heb in mijn 25 jaar als keuringsarts nog nooit meegemaakt dat iemand in deze situatie al weer capabel was om zoveel te werken. Dat zegt veel over uw kracht, maar nog meer over uw karakter. U wilt doorgaan en soms kan dat gewoon niet. U bent gecrashed en u werkt keihard om weer terug te komen, maar in mijn optiek werkt u daar te hard aan."
Ik gaf toe dat de man wel ergens gelijk had. Ik ben gewoon weer teveel bezig met werken, ik pak er wel enorm veel bij op hoor, ik doe echt genoeg er omheen, misschien zelfs wel teveel.
Maar mijn doel is ook om leren niks te doen. Om maar eens een dag gewoon thuis te zijn en in die momenten gewoon tijd voor mezelf te nemen.
En tijd voor mezelf betekent niet dat ik volledig inzet op allerlei ontwikkeling op gebied van creativiteit of wat dan ook. Dat doe ik namelijk al automatisch.
Tijd voor mezelf betekend soms ook gewoon echt even letterlijk niks doen. Een boek lezen, een film kijken, gewoon niks doen en dat is soms juist heel veel. Bijladen en ontspannen. Uitvinden waar ik rustmomenten in vind.
De tweede soort is eigenlijk de "ergste" soort. Dat zijn de mensen die heel graag willen werken, die keihard vechten om te mogen werken, maar die dat gewoon niet kunnen en vaak zelf niet zien.
U behoort tot de tweede groep, u moet juist geremd worden. U kunt gewoon nog niet volledig werken hoe graag u zelf dat ook wil en aangeeft dat u dat volgens uzelf wel kan.
Ik heb namelijk hier wat dossiers liggen die me vertellen dat u dat gewoon nog niet kan. En ik ben het daar volledig mee eens.
Neem meer tijd voor uzelf, want u overschrijd zo te zien te vaak de 20 uur grens. Even dit doen, even dat er bij, ow dat kan ik ook nog wel. Het wordt een gewoonte en voor u het weet bent u tegen de 40 uur aan het werk. Die gewoonte moet er uit bij u.
U mag gewoon wel eens geleerd worden lui te zijn. Eens vrij te nemen, en werken aan uw hobby's."
Ik vond het maar een beetje moeilijk te erkennen, al herkende ik het wel. Ja ik ben zo, ik pak vanalles weer op en dat moet juist niet. En mijn hobbie's, daar werk ik ook aan hoor. Ik schrijf, ik doe onderhoud bij scouting, ik werk aan mijn astrolabium en planetarium (al zij het niet veel want met mooi weer ben ik liever buiten). Ik kijk ook een stuk anders aan tegen wat ik allemaal doe en het valt ook veel meer op zijn plaats nu. Maar ik ben er nog niet, en hoe graag ik dat ook wil zeggen dat het zo is, nee, ik heb nog een stuk te gaan.
En dat kan ik simpelweg niet alleen. En ik weet dat dat de goede stap is.
Erkenning, meneer arbo heeft me dat al verteld dat dat knap is. Niemand kan dit soort dingen alleen, erken dat. Hie eigenwijs ik ook ben, als ik dit alleen kon dan zat ik hier niet. Dus sta open, niet wat heel veel mensen zeggen als: ik sta open voor alles, en tegelijk zeggen dat ze het alleen moeten kunnen. dan sta je dus niet open voor alles. Maar ja die stap is het moeilijkste, die kost soms jaren en jaren om te nemen.
Ik vertelde de man dat ik in mijn jeugd veel gevist heb. Dat ik dat ook best leuk vond en dat bij mijn ouders nog genoeg vis spullen liggen om dat weer eens op te pakken.
Maar dat ik eigenlijk niet meer weet hoe dat nou allemaal zit tegenwoordig met vergunningen en waar je nou wel en niet mag vissen. Welke vergunning je voor wat nodig hebt en waar de rustige vis plaatsen zijn.
Wellicht is het eens een plan om dat gewoon eens te proberen. Het ging mij er vroeger al niet eens om of ik wat ving of niet, er gewoon uit zijn in de natuur, dat was wat telde.
"Waarom neemt u gewoon niet wat vrije dagen op en probeert u het gewoon? Ook al zit u in de ZW, u mag gewoon vakantie nemen hoor, sterker nog, ik raad het u aan. Uw laatste vrije opgenomen week dateert uit eind oktober 2016, dat is bijna een jaar geleden. Daaromheen heeft u wel wat vrije weekenden genomen, maar geen vrije weken. En nee de weken in maart dat u thuis was tellen niet mee, of bestempelt u dat zelf wel als vakantie? Volgens mij voelde dat heel anders aan."
Tsja ik kan niet zeggen dat dat inderdaad fijne weken waren, zoiets nooit meer eerlijk gezegd. Dus ik ga maar eens kijken wanneer ik wat vrije tijd kan opnemen, en me wellicht wat inlezen over hoe je legaal kan vissen tegenwoordig.
Ik bedoel ik ken mezelf, je zult net zien dat ik weer de verkeerde papieren regel en juist degene wordt die een boete krijgt vanwege onwetendheid en ergens zit te vissen waar het niet mag of zo.
Ik zeg niet dat ik het ook daadwerkelijk ga doen, dat vissen. Ik zeg alleen dat ik er serieus na ga kijken. Dat is toch al heel wat?
Een evaluatie van de afgelopen zes weken dus, de weken dat ik weer 50% van mijn weekuren draaide. Nog niet mijn vast rooster, maar wel 20 uur ingepland op eigen diensten.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik in die zes weken ook wel eens over de 20 uur heen gegaan ben. Met regelmaat soms.
Maar ik ben nou eenmaal niet het type dat werk laat liggen voor anderen. Als ik iets doe, dan doe ik dat goed, met volledige inzet en niet zeuren maar werken. Na het werken mag je zeuren, niet tijdens, al zeur ik daarna ook vaak niet.
Maar ik merk wel dat ik moe ben, soms zelfs uitgeput en daardoor ook niet altijd toe kom aan "mijn" dingen.
Dan eindig ik op de bank na het werken, en vaak kom ik daar ook niet meer van af, en dan voelt het weer leeg, dan komen de herinneringen weer en dan schop ik mezelf weer aan het doen.......met als gevolg dat ik de dag erop nog meer moe ben.
Kruisverhoor
En nee dat is niet iets dat ik uit mijzelf aan de arbo arts verteld heb. Ik werd aan een kruisverhoor onderheven. Geen negatief kruisverhoor, maar wel even grondig de boel evalueren.Uiteraard heb ik de man openheid gegeven in al mijn dossiers. Ik weet dat er mensen zijn die dat niet willen, dat het idee bestaat dat de arbo alles doorspeelt aan de werkgever. Ikzelf heb hier geen moeite mee en heb ook bij Lentis aangegeven dat ik alle openheid van dossiers wil hebben voor mensen die ik daar toestemming voor geef.
"U bent goed bezig, maar u schiet toch weer wat terug in uw oude gewoonte. Normaal adviseer ik mensen in deze situatie om thuis te blijven, maar ik merk dat dat bij u niet werkt. U was zelfs in de beginperiode van uw ziekte al weer af en toe aan het werk.
En het is gewoon ziek zijn meneer, accepteer dat voor uzelf. Het is een erkende ziekte, met een erkende behandeling en het is iets wat u is overkomen. Als u ziek bent moet u werken aan beter worden, niet steeds bezig zijn met werken. U staat zelf eerst voorop, en dat is nieuw voor u.
Ik heb in mijn 25 jaar als keuringsarts nog nooit meegemaakt dat iemand in deze situatie al weer capabel was om zoveel te werken. Dat zegt veel over uw kracht, maar nog meer over uw karakter. U wilt doorgaan en soms kan dat gewoon niet. U bent gecrashed en u werkt keihard om weer terug te komen, maar in mijn optiek werkt u daar te hard aan."
Ik gaf toe dat de man wel ergens gelijk had. Ik ben gewoon weer teveel bezig met werken, ik pak er wel enorm veel bij op hoor, ik doe echt genoeg er omheen, misschien zelfs wel teveel.
Maar mijn doel is ook om leren niks te doen. Om maar eens een dag gewoon thuis te zijn en in die momenten gewoon tijd voor mezelf te nemen.
En tijd voor mezelf betekent niet dat ik volledig inzet op allerlei ontwikkeling op gebied van creativiteit of wat dan ook. Dat doe ik namelijk al automatisch.
Tijd voor mezelf betekend soms ook gewoon echt even letterlijk niks doen. Een boek lezen, een film kijken, gewoon niks doen en dat is soms juist heel veel. Bijladen en ontspannen. Uitvinden waar ik rustmomenten in vind.
Twee soorten mensen
"Weet u meneer, in mijn werk bestaan er eigenlijk maar twee soorten mensen. De soort die niet wil werken, die eigenlijk prima in staat zijn te kunnen werken, maar die steeds maar excuusjes verzinnen om niet aan het werk te moeten. Mensen die ik dan ook moet vertellen dat ze kunnen werken en dat ze daar toe in staat zijn.De tweede soort is eigenlijk de "ergste" soort. Dat zijn de mensen die heel graag willen werken, die keihard vechten om te mogen werken, maar die dat gewoon niet kunnen en vaak zelf niet zien.
U behoort tot de tweede groep, u moet juist geremd worden. U kunt gewoon nog niet volledig werken hoe graag u zelf dat ook wil en aangeeft dat u dat volgens uzelf wel kan.
Ik heb namelijk hier wat dossiers liggen die me vertellen dat u dat gewoon nog niet kan. En ik ben het daar volledig mee eens.
Neem meer tijd voor uzelf, want u overschrijd zo te zien te vaak de 20 uur grens. Even dit doen, even dat er bij, ow dat kan ik ook nog wel. Het wordt een gewoonte en voor u het weet bent u tegen de 40 uur aan het werk. Die gewoonte moet er uit bij u.
U mag gewoon wel eens geleerd worden lui te zijn. Eens vrij te nemen, en werken aan uw hobby's."
Ik vond het maar een beetje moeilijk te erkennen, al herkende ik het wel. Ja ik ben zo, ik pak vanalles weer op en dat moet juist niet. En mijn hobbie's, daar werk ik ook aan hoor. Ik schrijf, ik doe onderhoud bij scouting, ik werk aan mijn astrolabium en planetarium (al zij het niet veel want met mooi weer ben ik liever buiten). Ik kijk ook een stuk anders aan tegen wat ik allemaal doe en het valt ook veel meer op zijn plaats nu. Maar ik ben er nog niet, en hoe graag ik dat ook wil zeggen dat het zo is, nee, ik heb nog een stuk te gaan.
En dat kan ik simpelweg niet alleen. En ik weet dat dat de goede stap is.
Erkenning, meneer arbo heeft me dat al verteld dat dat knap is. Niemand kan dit soort dingen alleen, erken dat. Hie eigenwijs ik ook ben, als ik dit alleen kon dan zat ik hier niet. Dus sta open, niet wat heel veel mensen zeggen als: ik sta open voor alles, en tegelijk zeggen dat ze het alleen moeten kunnen. dan sta je dus niet open voor alles. Maar ja die stap is het moeilijkste, die kost soms jaren en jaren om te nemen.
Vissen
"Heeft u ooit gevist meneer De Vries? Ik raad soms mensen in uw situatie aan om dat eens te proberen als nieuwe hobby. Gewoon rustig zitten in de natuur aan de waterkant. Je moet dan wel rustig aan doen, je zit in de natuur, ademt frisse lucht en bent buiten bezig maar niet fysiek inspannend. U bent een buitenmens, houdt van de natuur, waarom probeert u dat niet eens?"Ik vertelde de man dat ik in mijn jeugd veel gevist heb. Dat ik dat ook best leuk vond en dat bij mijn ouders nog genoeg vis spullen liggen om dat weer eens op te pakken.
Maar dat ik eigenlijk niet meer weet hoe dat nou allemaal zit tegenwoordig met vergunningen en waar je nou wel en niet mag vissen. Welke vergunning je voor wat nodig hebt en waar de rustige vis plaatsen zijn.
Wellicht is het eens een plan om dat gewoon eens te proberen. Het ging mij er vroeger al niet eens om of ik wat ving of niet, er gewoon uit zijn in de natuur, dat was wat telde.
"Waarom neemt u gewoon niet wat vrije dagen op en probeert u het gewoon? Ook al zit u in de ZW, u mag gewoon vakantie nemen hoor, sterker nog, ik raad het u aan. Uw laatste vrije opgenomen week dateert uit eind oktober 2016, dat is bijna een jaar geleden. Daaromheen heeft u wel wat vrije weekenden genomen, maar geen vrije weken. En nee de weken in maart dat u thuis was tellen niet mee, of bestempelt u dat zelf wel als vakantie? Volgens mij voelde dat heel anders aan."
Tsja ik kan niet zeggen dat dat inderdaad fijne weken waren, zoiets nooit meer eerlijk gezegd. Dus ik ga maar eens kijken wanneer ik wat vrije tijd kan opnemen, en me wellicht wat inlezen over hoe je legaal kan vissen tegenwoordig.
Ik bedoel ik ken mezelf, je zult net zien dat ik weer de verkeerde papieren regel en juist degene wordt die een boete krijgt vanwege onwetendheid en ergens zit te vissen waar het niet mag of zo.
Ik zeg niet dat ik het ook daadwerkelijk ga doen, dat vissen. Ik zeg alleen dat ik er serieus na ga kijken. Dat is toch al heel wat?
Reacties
Een reactie posten