Ileus, en de naschok (en wat ik nu wel doe en eerder nooit deed)

Het kan elke stomapiloot overkomen. Sterker nog, je weet gewoon dat het er bij hoort en een keer komt, je weet alleen nooit wanneer.
De befaamde ileus. Dat is een duur woord voor dat je darmen stil gaan liggen of verstoppen. Er zijn heel veel dingen die het kunnen veroorzaken en voor iedere darmpatiënt is dat weer anders. Van verkeerd eten, teveel spanning tot gewoon pech, en alles wat daar tussenin ligt.

Afgelopen zaterdagavond was ik aan de beurt. Het was al bijna weer een jaar geleden dat ik het meegemaakt had en ergens had ik de hoop dat het nog heel lang duurde voor het weer eens toesloeg.

Het ging gewoon lekker

Ik had 's ochtends lekker gewerkt op de pomp. Gewoon mijn eigen dingetje doen, niks bijzonders. Ik kreeg de vraag of ik mee wilde helpen op Noorderzon in de catering. Iets wat ik erg leuk vindt, dus natuurlijk wil ik dat.
Aangezien ik pas tegen 17:00 uur nodig was heb ik de hele middag rust genomen. de avond was superleuk en voor mij niet eens zo heel druk.
Afsluiten met een paar bieren, en bij het laatste biertje voel ik ineens dat ik echt niks meer naar binnen kan krijgen. Raar gevoel, geen aandacht aan besteed, ik moet maar es naar huis.

En dan ineens voel je dat het vastloopt van binnen. Wellicht toch iets teveel gedaan, te weinig gegeten, te weinig gedronken. En dan wat bier achteraf om te vieren dat het allemaal goed gelukt is. Dat onttrekt natuurlijk nog meer vocht uit je lichaam.
Kortom, darmen denken: stik er maar in. En tsja als het niet via het ene gat er uit wil.....

Kortom, kotsen en kramp.

Damn en het ging gewoon zo lekker!

Dat nare gevoel

Thuis gekomen, hele nacht lopen kotsen en krampen. Ondanks de warmte het steenkoud hebben, zweten en gewoon pijn. Iedere stomapiloot kent het wel. Je gaat er niet dood aan, maar als het langer dan 5 uur duurt is het wel een retourtje ziekenhuis.
Gelukkig besloten na veel laxeermiddel, massage en kruik op de buik, mijn darmen dat het weer tijd was om mee te doen.
Maar ik voelde me super verrot.

Zondag dus kalm aan gedaan veel drinken en rustig aan proberen die darmen actief te houden. Zondagavond nog een afspraak met een goede vriend en daarna weer bed houden.
Dat nare gevoel blijft wel even hangen, het is ook niet niks wat er gebeurd is.

Toegeven

En dát alleen is al een nieuw iets voor mij. Voorheen dacht ik "okay de boel loopt weer, nu tijd om weer het gaspedaal in te trappen".
Nu is dat wel even anders.
Maandag had ik een werkdag, en ik was na 2 uur gewoon helemaal kapot. Lijf deed pijn, geen energie, darmkrampen. Waar ik "vroeger" de pijn negeerde en er dan maar harder in vloog, heb ik nu gezegd: Ik trek dit niet.

Dus dat was een goede actie. Toegeven. Mijn lijf is op dit moment niet in staat om te doen wat ik het wil laten doen, forceer het dan ook niet!

In de middag had ik nog PMT en dat ging erg goed, maar veel meer heb ik ook niet gedaan. Dinsdag ook niet, even naar Dwingeloo op en neer voor wat voorbereidend werk voor komende vrijdag (komt ongetwijfeld een blog over) en de rest van de dag rust!

En vandaag, tsja vandaag voel ik het nog steeds. Dat lege, lome, futloze gevoel. En ja het is mega frustrerend voor mij. Ik wil van alles, maar t lijf wil eigenlijk erg weinig.
Dus ik doe dan ook maar het minimale en geef het die rust.

Ja mijn kop vind dat niet leuk, en ik merk dat ik mezelf wat gek maak. Maar ook dat weet ik wel weer om te vormen naar wat positiefs.

Morgen heb ik werk, en daarna genoeg te doen, en vrijdag al helemaal. Dus rust wanneer je kan rusten. Dan die TV maar weer eens aanslingeren.

Stiekem toch trots

En stiekem ben ik er best wel trots op. Niet dat ik  waarschijnlijk mezelf te hard aangepakt heb waardoor een ileus kwam (al is dat natuurlijk niet zeker, het kan zoveel oorzaken hebben). Maar wel dat ik nu gewoon toegeef. Ik voel mijn lichaam aan en ik luister.

Juist ik luister naar mijn lijf. En dat, dat is het resultaat van een half jaar inzet. Ik heb geleerd. Ook ik heb grenzen en ook ik kan niet alles.
Het nare gevoel in mijn lichaam dat zal naar verloop van tijd wel weer wegebben, het is niet anders. Ik kan daar niets aan doen, het hoort er nou eenmaal bij.
Ik focus me gewoon op wat ik wel kan.

En wat ik kan, is rusten. En dat doe ik nu ook.