"Uitbehandeld" en agressie
Het zat er natuurlijk al aan te komen. En het was ook niet echt een verassing voor me, maar mijn diagnoses zijn bijgesteld. Geen depressie, geen burn-out, fini!
Betekend dat dat ik nu weer volle bak overal maar in duik? Nee, ik ga nu bezig om te zorgen dat ik niet nog een keer dezelfde fouten maak. Ik wist vanaf het begin al dat ik dit kon, en dat ik dit ook in mijn befaamde snelle tempo kon doen.
Maar sneller is niet altijd beter, soms moet je gewoon even de tijd nemen. En die ga ik ook nemen, en heb ik ook genomen.
Ik heb geen abonnement er op dat mensen om me heen waar ik veel om geef "knappen", zichzelf tegenkomen, een depressie raken of meer in die lijn. Als ik zo kijk maak ik mezelf gek. Ja het voelt heel rot en naar als je dat een paar keer ziet gebeuren en van dicht bij mee maakt.
Maar soms is het gewoon de situatie, en niet de persoon. En dat moet je leren los van elkaar te zien. Ik ben er niet de oorzaak van, noch het gevolg, en zo moet ik het ook naar de ander zien.
Situaties veranderen wellicht moeilijk en soms niet, maar dat hoeft niet te betekenen dat het daarmee alles belemmerd. Soms moet je er gewoon anders tegenaan kijken.
Ik heb de rust en vrede gevonden in mezelf, naja die was er altijd wel, maar nu benut ik hem ook. Ik leef veel meer voor mezelf. En ja ik moet nog steeds leren om assertiever te zijn, maar ook dat lukt me steeds beter. Een keertje nee zeggen ga je niet van dood.
Dus vanaf nu, tsja, langzaam aan weer alles oppakken en de dingen die ik niet meer wil ook niet meer doen.
Om de zoveel tijd een evaluatie om te zien of ik ook écht geleerd heb, maar daar ben ik niet zo bang voor.
Ik ben er bijna, het is bijna tastbaar, en nu is het de puntjes op de spreekwoordelijke i zetten.
Ik moest vandaag iets heel moeilijks doen om mee te beginnen. Mijn coach ging een oefening klaar zetten, en ik moest blijven zitten en mocht niet meehelpen.
Dat is voor mij zo onnatuurlijk dat ik er dus echt bij moet nadenken.
De oefening bestond uit het weg meppen van volleyballen met een honkbalknuppel. Klinkt heel simpel, maar dat zijn alle oefeningen. Totdat we de details bespreken.
Ik moet nu namelijk iemand anders vertellen hoe hij te werk moet gaan (ballen gooien) zodat ik ze goed kan raken.
En mijn coach gaat expres wat misgooien, dat weet ik gewoon. Op dat moment moet ik aangeven wat hij mis doet zodat ik mijn klus niet kan doen. En niet proberen zijn fout te compenseren door zelf harder te werken.
Das nog wel best lastig. Zeker als hij daarna vraagt of ik wel gedacht heb aan het feit dat ik hem ook om hulp kan vragen. Hulp vragen? Wat is dat, ik kan alles toch zelf wel ontdekken!
Maar ik gaf toe en vroeg of hij tips had. En warempel, ik kreeg te horen dat mijn techniek en houding goed was maar dat ik agressie mistte. "Het ziet er bijna uit alsof je het erg vindt de bal te slaan, waar is de agressie? Waar is de harde knal die je zeker weten in je hebt?"
Ik antwoordde dat ik niet geloof in agressie, ik ben niet agressief en probeer agressie altijd te mijden.
"Ard, er bestaat ook zoiets als goede agressie. Kijk eens naar de muziek waarnaar je luistert, dat is ook agressief. Een uitlaatklep voor al die opgekropte dingen in je. Soms moet je dat er even uit gooien, fysiek en mentaal. Dat betekend niet dat je agressief naar anderen hoeft te zijn, maar gooi dat eens in die knuppel en die bal.
Jij zal nooit een mens of dier met een vinger aanraken, dat zit niet in jou. Maar je kropt ook de negatieve dingen op en probeert die te mentaliseren voor jezelf. Dat is heel dapper en kost veel doorzettingsvermogen. Maar soms, soms moet je het er gewoon even uit gooien."
Ik kreeg wat tips over hoe ik de goede vorm van agressie in me oproep en er wordt een bal gegooid.
Ik raak de bal volop met de knuppel en er volgt een enorm harde klap. De bal stuitert van de ene muur keihard door naar het onbreekbare raam. Dat raam is wel onbreekbaar maar de ventilatieroosters er in bepaald niet. Kortom die pleuren een verdieping naar beneden.
En ik sta met het schaamrood op mijn kop verbouwereerd naar de knuppel te kijken.
"Dat is wat ik wil zien! Wat een knal jongen, dát is goede agressie, gooi het er maar uit. Nog een keer!"
Ik stamel nog een sorry voor het vernielen van het raamkozijn.
"Dat geeft niet joh, daar komt wel een nieuwe voor. Mijn schuld toch, ik had gezegd dat niks hier kapot kon. Ik zie nu die gefocuste blik in je bij de slag en die goede vorm van agressie. Niet gericht op schade aanrichten, maar gewoon een uiting van emotie. Niet opkroppen, je schreeuwt er zelfs bij!"
Dat laatste is mij niet eens opgevallen, zo erg was ik gefocust en riep ik mijn goede agressie op.
En ja, het luchtte enorm op, er was een hap weg uit me, ik had weer een stuk meer lucht.
Wellicht moet ik maar eens op zoek naar iets waar ik gewoon frustraties in kan uitten, gewoon even fysiek. En daarna is het dan ook gewoon klaar. Even de emotie zijn in plaats van het steeds maar benoemen, mentaliseren of laten komen en gaan.
Soms werkt het om een half uurtje te mediteren, maar ik merk dat het ongelofelijk hard uithalen met een knuppel naar een bal ook een hele goede manier is!
Betekend dat dat ik nu weer volle bak overal maar in duik? Nee, ik ga nu bezig om te zorgen dat ik niet nog een keer dezelfde fouten maak. Ik wist vanaf het begin al dat ik dit kon, en dat ik dit ook in mijn befaamde snelle tempo kon doen.
Maar sneller is niet altijd beter, soms moet je gewoon even de tijd nemen. En die ga ik ook nemen, en heb ik ook genomen.
Er anders tegenaan kijken
En ik hoef niet eens zo heel veel te veranderen. Maar er anders tegenaan kijken, dat mag wel eens een keer. Soms is het gewoon de situatie waar je in beland waardoor je dingen overkomen, je kan niet de hele wereld redden. En soms moet je gewoon definitief afscheid nemen van mensen die je manipuleren, hoe moeilijk dat soms ook is.Ik heb geen abonnement er op dat mensen om me heen waar ik veel om geef "knappen", zichzelf tegenkomen, een depressie raken of meer in die lijn. Als ik zo kijk maak ik mezelf gek. Ja het voelt heel rot en naar als je dat een paar keer ziet gebeuren en van dicht bij mee maakt.
Maar soms is het gewoon de situatie, en niet de persoon. En dat moet je leren los van elkaar te zien. Ik ben er niet de oorzaak van, noch het gevolg, en zo moet ik het ook naar de ander zien.
Situaties veranderen wellicht moeilijk en soms niet, maar dat hoeft niet te betekenen dat het daarmee alles belemmerd. Soms moet je er gewoon anders tegenaan kijken.
Ik heb de rust en vrede gevonden in mezelf, naja die was er altijd wel, maar nu benut ik hem ook. Ik leef veel meer voor mezelf. En ja ik moet nog steeds leren om assertiever te zijn, maar ook dat lukt me steeds beter. Een keertje nee zeggen ga je niet van dood.
Dus vanaf nu, tsja, langzaam aan weer alles oppakken en de dingen die ik niet meer wil ook niet meer doen.
Om de zoveel tijd een evaluatie om te zien of ik ook écht geleerd heb, maar daar ben ik niet zo bang voor.
Ik ben er bijna, het is bijna tastbaar, en nu is het de puntjes op de spreekwoordelijke i zetten.
PMT en agressie
Mijn PMT blijft eerst nog wel gewoon doorgaan. Deels als revalidatie die 8 jaar te laat komt, deels gewoon omdat ik het hartstikke leuk vindt om te doen en ook heel veel leer over mijn gedrag en mijn lichaam.Ik moest vandaag iets heel moeilijks doen om mee te beginnen. Mijn coach ging een oefening klaar zetten, en ik moest blijven zitten en mocht niet meehelpen.
Dat is voor mij zo onnatuurlijk dat ik er dus echt bij moet nadenken.
De oefening bestond uit het weg meppen van volleyballen met een honkbalknuppel. Klinkt heel simpel, maar dat zijn alle oefeningen. Totdat we de details bespreken.
Ik moet nu namelijk iemand anders vertellen hoe hij te werk moet gaan (ballen gooien) zodat ik ze goed kan raken.
En mijn coach gaat expres wat misgooien, dat weet ik gewoon. Op dat moment moet ik aangeven wat hij mis doet zodat ik mijn klus niet kan doen. En niet proberen zijn fout te compenseren door zelf harder te werken.
Das nog wel best lastig. Zeker als hij daarna vraagt of ik wel gedacht heb aan het feit dat ik hem ook om hulp kan vragen. Hulp vragen? Wat is dat, ik kan alles toch zelf wel ontdekken!
Maar ik gaf toe en vroeg of hij tips had. En warempel, ik kreeg te horen dat mijn techniek en houding goed was maar dat ik agressie mistte. "Het ziet er bijna uit alsof je het erg vindt de bal te slaan, waar is de agressie? Waar is de harde knal die je zeker weten in je hebt?"
Ik antwoordde dat ik niet geloof in agressie, ik ben niet agressief en probeer agressie altijd te mijden.
"Ard, er bestaat ook zoiets als goede agressie. Kijk eens naar de muziek waarnaar je luistert, dat is ook agressief. Een uitlaatklep voor al die opgekropte dingen in je. Soms moet je dat er even uit gooien, fysiek en mentaal. Dat betekend niet dat je agressief naar anderen hoeft te zijn, maar gooi dat eens in die knuppel en die bal.
Jij zal nooit een mens of dier met een vinger aanraken, dat zit niet in jou. Maar je kropt ook de negatieve dingen op en probeert die te mentaliseren voor jezelf. Dat is heel dapper en kost veel doorzettingsvermogen. Maar soms, soms moet je het er gewoon even uit gooien."
Ik kreeg wat tips over hoe ik de goede vorm van agressie in me oproep en er wordt een bal gegooid.
Ik raak de bal volop met de knuppel en er volgt een enorm harde klap. De bal stuitert van de ene muur keihard door naar het onbreekbare raam. Dat raam is wel onbreekbaar maar de ventilatieroosters er in bepaald niet. Kortom die pleuren een verdieping naar beneden.
En ik sta met het schaamrood op mijn kop verbouwereerd naar de knuppel te kijken.
"Dat is wat ik wil zien! Wat een knal jongen, dát is goede agressie, gooi het er maar uit. Nog een keer!"
Ik stamel nog een sorry voor het vernielen van het raamkozijn.
"Dat geeft niet joh, daar komt wel een nieuwe voor. Mijn schuld toch, ik had gezegd dat niks hier kapot kon. Ik zie nu die gefocuste blik in je bij de slag en die goede vorm van agressie. Niet gericht op schade aanrichten, maar gewoon een uiting van emotie. Niet opkroppen, je schreeuwt er zelfs bij!"
Dat laatste is mij niet eens opgevallen, zo erg was ik gefocust en riep ik mijn goede agressie op.
En ja, het luchtte enorm op, er was een hap weg uit me, ik had weer een stuk meer lucht.
Wellicht moet ik maar eens op zoek naar iets waar ik gewoon frustraties in kan uitten, gewoon even fysiek. En daarna is het dan ook gewoon klaar. Even de emotie zijn in plaats van het steeds maar benoemen, mentaliseren of laten komen en gaan.
Soms werkt het om een half uurtje te mediteren, maar ik merk dat het ongelofelijk hard uithalen met een knuppel naar een bal ook een hele goede manier is!
Reacties
Een reactie posten