Schrijven als uitlaatklep

Het zal waarschijnlijk geen verrassing zijn, maar ik hou wel van een potje koken. Ik ben zelfs zo’n ego die durft te verklaren dat ik er ook best wel een beetje van kan en ik ga de moeilijke dingen niet uit de weg. Ik heb een respectabel gevulde keuken met een mengeling van kwalitatief goede dingen (messen, pannen, planeetmixer) en uiteraard de gebruikelijke goedkope action meuk (antiaanbakpannen, keukengerei en al die andere zooi die jij vast ook hebt). Ook de kruidenkasten staan goed gevuld, en op het balkon staan de verse kruiden in de potten. Ja, het is een (soms een beetje uit de hand gelopen) hobby en dat mag ook wat kosten en wat ruimte innemen. Maar, er is altijd een maar, hoe leuk ik het roeren in de pannen ook vind, ik heb er echt niet elke dag zin in, laat staan tijd. Kopje zin is vooral het nawerk, het schoonmaken en opruimen. Ik kan in 10 minuten een volledig maal klaarzetten met wat slimme trucjes (niet geloven? Kom maar eens langs), het kost me alleen al meer tij

Om mee te beginnen, nee ik heb geen smetvrees. Ik kan mij niet heel druk maken of er een vlekje op mn tegeltjes in de keuken zit of niet, of dat er een pluisje op het hoogpolig vloerkleed ligt (want dat ligt er toch altijd wel) of dat er zand op de vensterbank ligt (want ik heb n ramen altijd open en er waait altijd wel wat zand op de witte vensterbank, geen zandbak vol maar wel zichtbaar wat streepjes). Ook heb ik geen dwangneurose, of stemmen in mijn hoofd die me vertellen wat te doen (en als ik dat had hat ik het lekker toch niet gezegd). Wat heb ik dan wel? Ik kwam er net achter dat ik wel een tic heb, ik heb mezelf nooit gezien als een poetser, maar stiekem ben ik dat wel……. Ik woon alleen in een klein appartement (vroeger noemde je dat “flatje”) in Groningen en ik ben veelal niet thuis. De kans dat het echt heel smerig wordt is vrij klein, want hoe minder mensen er ergens doorheen banjeren, hoe schoner het blijft. Toch stofzuig ik elke dag, dweil ik om de dag, gaat d

Zonet zag ik er weer een rijden, mijn allereerste liefde op vier wielen. De auto die ik mij kan herinneren als eerste auto uit mijn jeugd, liefde op het eerste gezicht, als kleine jongen en nu ook nog steeds: De geweldige Renault 4 Ik weet dat de meeste mensen (voornamelijk mannen) een zwak hebben voor Ferrari, Porsche, Aston Martin, Lamborghini en andere exotische hele dure en hele snelle sportwagens. Ik zeg niet dat ik ze lelijk vindt, maar te duur en onpraktisch zijn ze zeker En dan heb ik nog niks gezegd over de aanschafwaarde, onderhoudskosten of het verbruik. Ik moet wel zeggen dat ik een volledig (waarschijnlijk) vertekend beeld heb van de Renault 4 wat volledig geromantiseerd is door mijn jeugd. Zoals gezegd, de R4 was de eerste auto die ik me echt kan herinneren als kind. Volgens mij hadden we daarvoor een Opel Kadett Stationcar maar zeker weten doe ik dat niet, of te weinig indruk op me gemaakt, of ik weet het gewoon echt niet meer. Maar de R4 weet ik wel. Zoal

Een snoepje gegeten Een hapje gehad En even genoten Van wat je toen had De smaak was wat anders Het smaakte je goed Nu nog bedenken wat je met het papiertje doet De inhoud genuttigd Het was even fijn Een snoepje te eten Wat anders te zijn Toen het in je mond zat was het lekker en zoet Alles zou moeten smaken zoals dat snoepje doet Ow wat was het fijn als het even niet wou Dan je nam je dat snoepje en je voelde je vrouw Het snoepje was lekker het snoepje was fijn Het snoepje gaf je alles wat een ander niet kon zijn Je wou er een schaal van, een heel leven lang Want samen met dat snoepje was je nooit meer bang Alles dat deelde je met het snoepje totdat Je besefte dat je thuis ook veel andere snoepjes had En toen was het over zo snel als het kwam Af en toe nog een hapje soms kort en soms lang Het snoepje was lekker en heeft veel gedaan Zonder dat snoepje zou je anders in het leven staan Het snoepje voelde zich geliefd en hield

Vandaag ga ik weinig doen. Dat was het mantra waar ik vanmorgen mee wakker werd. De laatste weken was het echt heel druk met werk en alles wat daar mee te maken heeft. Vandaag ga ik weinig doen. Natuurlijk kies je zelf voor de drukte op het werk, maar toch, als je er 15 jaar rondloopt dan kijk je toch anders tegen de dingen aan en denk je “iemand moet het doen” of “ach dat doe ik nog wel even” en dan ben je ook zo weer een dag of twee verder. Vandaag ga ik weinig doen. Koffie zetten, de oven aanzetten voor lekkerre warme broodjes en dan rustig ontbijten. Even de nieuwsdingen doornemen en een beetje dom surfen op internet. Vandaag ga ik weinig doen. Douchen en dan aankleden, owja ik moet nog mijn verloren bestanden weer terughalen dan klopt het archief van scouting weer. Is maar een uurtje a anderhalf werk en dan is dat tenminste gebeurd. Vandaag ga ik weinig doen. Hmmm, er staat al tijden op het krijtbord waar de “niet vergeten te kopen” dingen op