Schrijven als uitlaatklep

Afgelopen donderdag weer een gesprek gehad met de psycholoog. Een wekelijks terugkerend iets onderhand. Jammergenoeg kan ze me op dit moment geen “gereedschap” geven om mijn hoofd en humeur wat beter te krijgen zegt ze. Je zit in een rouwfase, ongeacht hoeveel je mediteert, hoeveel mindfulness je toepast of wat dan ook, dit moet eerst slijten voordat je aan jezelf kan werken. En met jouw koppigheid duurt slijten best lang. De koppigheid pakken we daarna wel aan. En je overgrote verantwoordelijkheidsgevoel ook, je legt jezelf veels te hoge eisen op, kent nergens grenzen in en gaat net zo lang door tot je niet meer kan en denkt na een dag rust weer volle bak te kunnen. Daarnaast heb je een schuldgevoel naar alles en iedereen behalve jezelf, want je ziet jezelf als de schuldige van vanalles. Je houdt vast aan de goede dingen maar wel op de verkeerde manier en dat is met jouw fase nu heel logisch maar het helpt je ook niet, en loslaten is iets waar geen knop voor is. Dus tsja je zal

Net als ieder mens heb ook ik slechte eigenschappen. Eigenlijk best veel merk ik, en ze beginnen tegen me te werken. Dat moment zal iedereen wel eens hebben. OP het moment ik in volle glorie. Ik ben koppig, niet een klein beetje, nee ik ben next level koppig. Ik leg me niet snel bij iets neer, ik focus me op het doel zonder de weg te zien en deze gewoon als een ongeleid projectiel te begaan alles in mijn pad negerend en bij het doel aangekomen denk ik pas.....is dit het nu? Mijn koppigheid heeft me geholpen tijdens mijn ziekte, dat is wel zo. Waar anderen teveel in het "nu ben ik ziek" stilstonden, richtte ik me alleen maar op het beter worden, ook al zal dat nooit komen. Sommigen noemden dat sterk, ik vond het meer zwak, ik kon niet van mezelf accepteren ziek te zijn dus focuste ik me op het niet ziek zijn en alle ziek dingen stopte ik mooi weg. Tanden op elkaar en doorgaan. Dood of de gladiolen, dat idee. Nog steeds. Toegeven, ook iets wat ik moet leren, weer vanuit die

Whatsapp, Facebook messenger, Telegram en nog vast tientallen meer vormen van digitale communicatie. Wie gebruikt ze niet? Ikzelf veel, eigenlijk teveel. Vooral teveel voor dingen waarvoor je dat helemaal niet moet doen. Het groeit er gewon in, het is makkelijk om "even snel"een boodschap over te brengen, iets te "zeggen"....maar zeg je eigenlijk wel wat? Breng je wel de juiste boodschap over? Zit je wel op diezelfde lijn waar je denkt op te zitten? Natuurlijk als je iemand heel goed kent dan is dat makkelijker, maar dan nog...waar is de essentie van het bericht wat je wil overbrengen? De boodschap die zoveel meer bevat dan alleen maar een zwik letters op een beeldscherm? En waarom bespreken we soms de meest essentiële zaken via een medium als Whatssapp? Dat gaat toch vroeg of laat een keer mis zou je zeggen? En als die boodschap zo belangrijk is.....waarom dan via een whatssapp bericht? Waarom neem je niet de tijd om datgene wat jij heel belangrijk vindt te zeg

Doelen, grenzen, meningen. Iedereen heeft ze, sommige bewust, sommige onbewust. Sommige zichtbaar, sommigen onzichtbaar, zowel voor jezelf als anderen. En heel vaak houden we krampachtig vast aan de doelen en grenzen die we onszelf stellen en onderbouwen onze meningen er mee en vice versa. Ik ben de eerste om te bekennen dat ik best wel een hele sterke mening heb over dingen. Af en toe uit ik ze op dit blog en ook wel eens mondelijk. Is dat erg om een hele sterke mening te hebben? Ik weet het eerlijk gezegd niet, zo erg als je het zelf maakt denk ik. Er komt een moment in je leven dat meningen er ook helemaal niet meer zo veel toe doen. Uiteindelijk gaat het om hoe jij je voelt en hoe jij het ervaart. En dan merkje ineens dat een mening ook maar een mening is en hoe krampachtiger je aan een mening vast houdt, hoe minder je open staat voor die van een ander, of hoe blinder je wordt voor dingen die je laten zien dat het wellicht tijd is om die mening te heroverwegen. S

Ze zijn eigenlijk best onpraktisch, te groot, te lomp, verouderde techniek en zo zijn er nog heel veel redenen om ze links te laten liggen.....maar als je kijkt naar wat het is, en puur op gevoel gaat.....ja dan zijn ze best heel erg mooi. Waar heb ik het over? Amerikaanse auto’s. Build in the good ol’ U S of A. Totaal ongeschikt voor de Europese wegen, zuipen als een malle, hebben de lengte van een bus maar mijn God wat zitten er veekl pareltjes tussen. Okay toegegeven, wat er de laatste 30 jaar gebouwd wordt valt wel een beetje af. Maar   vanaf 1950 tot zo ongeveer 1985....dat zijn toch wel auto’s die je als man zijnde wat doen. Dat grote, logge heeft wel iets. Dan vooral de 70’s auto’s, de “pooier bakken”, een kofferbak waar mijn huidige Fiesta met gemak in past en een motorkap waar je een landkaart vioor nodig hebt om niet te verdwalen. Een logge V8 er in van om en nabij de 6,5 liter inhoudt met maar een beschamende 200 pk ofzo. Dat haalt een gemiddelde Europeaan

Een onderwerp waar je vast niet als eerste aan denkt als je aan mij denkt: Mediteren. Ow help, lijkt het nu alsof de stoïcijns nuchtere Grunneger die met zn poten tot zijn enkels in de turf en klei staat ineens begint te zweven? Ja en nee tegelijk eigenlijk. Ik ben natuurlijk dol op wetenschap en mag erg graag dingen wetenschappelijk onderbouwen. Blijf een feitjesmonster.....maar tegelijk sta ik ook open voor dat de dingen die de wetenschap nog niet benoemd heeft ook richting meer spirituelere dingen kan gaan. Wetenschap zelf staat immers zelf altijd onpartijdig als er geen oplossing is. Dan zijn alle oplossingen juist totdat de juiste gevonden is. Maar dat daargelaten. Mediteren. Hoe de flying F kom je daar bij? Nou eerlijk gezegd is het iets wat me wel al jaren boeit, en het is zelfs wetenschappelijk aangetoond dat het stress tegengaat en mensen rustiger maakt. En dan zijn er natuurlijk de mensen die er bij zweren en er een heel skala aan dingen bijhalen. En weet je, i