Slechte eigenschappen
Net als ieder mens heb ook ik slechte eigenschappen. Eigenlijk best veel merk ik, en ze beginnen tegen me te werken. Dat moment zal iedereen wel eens hebben. OP het moment ik in volle glorie.
Ik ben koppig, niet een klein beetje, nee ik ben next level koppig. Ik leg me niet snel bij iets neer, ik focus me op het doel zonder de weg te zien en deze gewoon als een ongeleid projectiel te begaan alles in mijn pad negerend en bij het doel aangekomen denk ik pas.....is dit het nu?
Mijn koppigheid heeft me geholpen tijdens mijn ziekte, dat is wel zo. Waar anderen teveel in het "nu ben ik ziek" stilstonden, richtte ik me alleen maar op het beter worden, ook al zal dat nooit komen.
Sommigen noemden dat sterk, ik vond het meer zwak, ik kon niet van mezelf accepteren ziek te zijn dus focuste ik me op het niet ziek zijn en alle ziek dingen stopte ik mooi weg. Tanden op elkaar en doorgaan. Dood of de gladiolen, dat idee. Nog steeds.
Toegeven, ook iets wat ik moet leren, weer vanuit die koppigheid. Mijn wereldbeeld is, merk ik, best vast. Getekend door een rotsvast geloof in van alles, behalve mezelf. Een mogelijke toekomstig andere baan, een relatie die goed voelt in de momenten samen, een mogelijke toekomst in dat soort dingen, ik hou dat vast uit mijn koppigheid en laat dat niet los want....het schept je wereld en die wereld is eigenlijk een verdomd stukje leuker dan de wereld waar je in zit. Du waarom daar dan naar kijken als er zoveel beters te zien is.
Mar wordt je dan niet blind voor wat er ook allemaal speelt? Ja, maar dat vind je niet zo belangrijk want ach, daar kom je over heen met behulp van de dingen waar je je toekomst in ziet. Er is toekomst dus waarom naar het nu kijken? Heb ik ooit naar het nu gekeken? Ik vraag het me soms af.
Meestal is het het verleden o0f een mogelijke toekomst waar in naar streef en in leef. De zeldzame momenten van nu waren altijd ook degene die juist dat toekomstbeeld bevestigden dus dan is voor een koppig iemand al snel 1 en 1 twee en dan ga je met alles wat in je zit en wellicht meer daar aan werken en denken.
Het nu voor jezelf is bijzaak, je weet wat jij wil, je weet wat een ander wil. Dat schept een wereld op zich. En in die wereld leef je, tegen wil en dank.
Dat moeten loslaten is heel heel moeilijk voor een koppig persoon als ik.
Ik werk er aan, misschien zelfs te hard. Al dik 2 week ziektewet want....naja werken is ook zoeits waar ik zoveel van mezelf in gaf dat er te weinig mij voor mij overbleef. Ik deed het werk niet, ik wás het werk. Ard was een bijzaak, anders moest Ard over Ard gaan nadenken en dat wilde ik niet want ik had, en heb zeker nu, geen flauw idee wat ik met mn leven op dit punt aanmoet.
Mindfulness oefeningen, psycholoog dr bij, veel bewegen en lopen met de hond in het bos. Soms werkt het, soms, vooral vandaag, denk ik waarom doe ik dit? Het slaat nergens op.
Ja ik snap de theorieën wel maar ik kan ze maar niet toepassen. De ene keer werken de oefeningen de andere keer bereik ik exact het tegenovergestelde. Chaos in mn hoofd, overkill aan gevoel. Verlangen naar wat was want daar had je wél zekerheid in.
Het voelt alsof die ene stap vooruit je 10 stappen terug gebracht heeft en je weet totaal niet waar je staat. En dat is een heel eng idee, maar wel heel waar.
Het hele loslaten.....staat bij mij synoniem aan kwijtraken....maar vasthouden is zeker kwijtraken, dus in mijn hoofd....ongeacht wat ik kies ik verlies. En ik heb al genoeg verloren vind ik zelf.
Iets wat je in je hoofd jezelf aandoet maar het "uit"knopje heb je nog niet gevonden.
Het moment dat ik denk, ik moet gewoon weer werken, gaat over in.....ik wil onder de dekens liggen en niks doen behalve zielig huilen want ik ben alles kwijt waar ik in geloofde.
Geloof ik dan niet in mezelf? Volgens mij tot zekere hoogte niet. Volgens een goede vriendin moet ik meer van mezelf leren houden......het enige wat ik denk is waarom dan? Als alles zo vaak misgaat zal daar vast een reden voor zijn, dus waarom van zo iemand houden? Dan hou ik liever van een ander want dat kan ik en voel ik me goed bij.....en daarin kan ik ook ineens van mezelf houden.
De meditatie oefening ging kortom volledig mis zonet en een overkill aan gedachten waar ik in vast zat ipv ze los te zien van mezelf gebeurde. Dan eindigt zoiets best heel slecht in je hoofd.
En wie weet is morgen alles weer beter en lukt het me weer wat op te pakken.....vandaag beschouw ik vooralsnog als een verloren dag want waar ik gister zo vooruit ging, is het nu zeker 10 stappen terug en ongelukkiger.
Loslaten, wie kan me dat leren? Want nu forceer ik mezelf het te doen, en rigoureus ook, maar dat werkt dus ook meer averechts.
Stomme slechte eigenschappen ook.
Hopelijk schijnt morgen weer de zon.
Ik ben koppig, niet een klein beetje, nee ik ben next level koppig. Ik leg me niet snel bij iets neer, ik focus me op het doel zonder de weg te zien en deze gewoon als een ongeleid projectiel te begaan alles in mijn pad negerend en bij het doel aangekomen denk ik pas.....is dit het nu?
Mijn koppigheid heeft me geholpen tijdens mijn ziekte, dat is wel zo. Waar anderen teveel in het "nu ben ik ziek" stilstonden, richtte ik me alleen maar op het beter worden, ook al zal dat nooit komen.
Sommigen noemden dat sterk, ik vond het meer zwak, ik kon niet van mezelf accepteren ziek te zijn dus focuste ik me op het niet ziek zijn en alle ziek dingen stopte ik mooi weg. Tanden op elkaar en doorgaan. Dood of de gladiolen, dat idee. Nog steeds.
Toegeven, ook iets wat ik moet leren, weer vanuit die koppigheid. Mijn wereldbeeld is, merk ik, best vast. Getekend door een rotsvast geloof in van alles, behalve mezelf. Een mogelijke toekomstig andere baan, een relatie die goed voelt in de momenten samen, een mogelijke toekomst in dat soort dingen, ik hou dat vast uit mijn koppigheid en laat dat niet los want....het schept je wereld en die wereld is eigenlijk een verdomd stukje leuker dan de wereld waar je in zit. Du waarom daar dan naar kijken als er zoveel beters te zien is.
Mar wordt je dan niet blind voor wat er ook allemaal speelt? Ja, maar dat vind je niet zo belangrijk want ach, daar kom je over heen met behulp van de dingen waar je je toekomst in ziet. Er is toekomst dus waarom naar het nu kijken? Heb ik ooit naar het nu gekeken? Ik vraag het me soms af.
Meestal is het het verleden o0f een mogelijke toekomst waar in naar streef en in leef. De zeldzame momenten van nu waren altijd ook degene die juist dat toekomstbeeld bevestigden dus dan is voor een koppig iemand al snel 1 en 1 twee en dan ga je met alles wat in je zit en wellicht meer daar aan werken en denken.
Het nu voor jezelf is bijzaak, je weet wat jij wil, je weet wat een ander wil. Dat schept een wereld op zich. En in die wereld leef je, tegen wil en dank.
Dat moeten loslaten is heel heel moeilijk voor een koppig persoon als ik.
Ik werk er aan, misschien zelfs te hard. Al dik 2 week ziektewet want....naja werken is ook zoeits waar ik zoveel van mezelf in gaf dat er te weinig mij voor mij overbleef. Ik deed het werk niet, ik wás het werk. Ard was een bijzaak, anders moest Ard over Ard gaan nadenken en dat wilde ik niet want ik had, en heb zeker nu, geen flauw idee wat ik met mn leven op dit punt aanmoet.
Mindfulness oefeningen, psycholoog dr bij, veel bewegen en lopen met de hond in het bos. Soms werkt het, soms, vooral vandaag, denk ik waarom doe ik dit? Het slaat nergens op.
Ja ik snap de theorieën wel maar ik kan ze maar niet toepassen. De ene keer werken de oefeningen de andere keer bereik ik exact het tegenovergestelde. Chaos in mn hoofd, overkill aan gevoel. Verlangen naar wat was want daar had je wél zekerheid in.
Het voelt alsof die ene stap vooruit je 10 stappen terug gebracht heeft en je weet totaal niet waar je staat. En dat is een heel eng idee, maar wel heel waar.
Het hele loslaten.....staat bij mij synoniem aan kwijtraken....maar vasthouden is zeker kwijtraken, dus in mijn hoofd....ongeacht wat ik kies ik verlies. En ik heb al genoeg verloren vind ik zelf.
Iets wat je in je hoofd jezelf aandoet maar het "uit"knopje heb je nog niet gevonden.
Het moment dat ik denk, ik moet gewoon weer werken, gaat over in.....ik wil onder de dekens liggen en niks doen behalve zielig huilen want ik ben alles kwijt waar ik in geloofde.
Geloof ik dan niet in mezelf? Volgens mij tot zekere hoogte niet. Volgens een goede vriendin moet ik meer van mezelf leren houden......het enige wat ik denk is waarom dan? Als alles zo vaak misgaat zal daar vast een reden voor zijn, dus waarom van zo iemand houden? Dan hou ik liever van een ander want dat kan ik en voel ik me goed bij.....en daarin kan ik ook ineens van mezelf houden.
De meditatie oefening ging kortom volledig mis zonet en een overkill aan gedachten waar ik in vast zat ipv ze los te zien van mezelf gebeurde. Dan eindigt zoiets best heel slecht in je hoofd.
En wie weet is morgen alles weer beter en lukt het me weer wat op te pakken.....vandaag beschouw ik vooralsnog als een verloren dag want waar ik gister zo vooruit ging, is het nu zeker 10 stappen terug en ongelukkiger.
Loslaten, wie kan me dat leren? Want nu forceer ik mezelf het te doen, en rigoureus ook, maar dat werkt dus ook meer averechts.
Stomme slechte eigenschappen ook.
Hopelijk schijnt morgen weer de zon.
Reacties
Een reactie posten