Onmogelijkheden zijn dingen die we onszelf opleggen

Doelen, grenzen, meningen. Iedereen heeft ze, sommige bewust, sommige onbewust. Sommige zichtbaar, sommigen onzichtbaar, zowel voor jezelf als anderen.

En heel vaak houden we krampachtig vast aan de doelen en grenzen die we onszelf stellen en onderbouwen onze meningen er mee en vice versa.

Ik ben de eerste om te bekennen dat ik best wel een hele sterke mening heb over dingen. Af en toe uit ik ze op dit blog en ook wel eens mondelijk. Is dat erg om een hele sterke mening te hebben?

Ik weet het eerlijk gezegd niet, zo erg als je het zelf maakt denk ik.

Er komt een moment in je leven dat meningen er ook helemaal niet meer zo veel toe doen. Uiteindelijk gaat het om hoe jij je voelt en hoe jij het ervaart.

En dan merkje ineens dat een mening ook maar een mening is en hoe krampachtiger je aan een mening vast houdt, hoe minder je open staat voor die van een ander, of hoe blinder je wordt voor dingen die je laten zien dat het wellicht tijd is om die mening te heroverwegen.

Soms maakt een sterke mening je sterk, soms doet het juist precies het tegenovergestelde.

Doelen en grenzen zijn ook zoiets. Natuurlijk is het goed doelen te hebben, een doelloos leven wil niemand. Maar soms is er een moment dat er iets met je  wereld gebeurd waardoor al je doelen ineens in scherven gaan. Daar sta je dan, scherven aan je voeten en je afvragend hoe je in hemelsnaam je doelen waar jij voor ging weer op kan pakken.

Misschien een moment om je af te vragen of het de juiste doelen waren, en dat betekend niet dat ze automatisch fout zijn. Waarschijnlijk was je al een heel end op weg naar je doel en er onderdeel van. Maar de manier waarop je het wilde bereiken klopte niet. Is je doel dan doelloos? Is alles verloren? Zal je nooit meer datzelfde als doel kunnen hebben?

Natuurlijk niet, dat kan eigenlijk prima. Op het moment dat je mogelijkheden bij voorbaat al als een onmogelijkheid gaat zien ben jij de eerste die jezelf belemmerd in je denken. Dan is er nog niet eens iemand anders bij kijken gekomen om jou “onderuit te halen”, je doet het zelf al.

Hoe wil je ooit opkrabbelen als jij jezelf als eerste onderuit haalt door jezelf onmogelijkheden in plaats van mogelijkheden op te leggen? Hoe kun je ooit verder komen als je uit gaat van “ja maar....” en overal al beren op de weg ziet zonder ook maar een stap gezet te hebben?

Het is heel moeilijk om  daar door heen te komen, geloof me ik zit er midden in en voor mij is veel meer onduidelijk dan duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat er heel veel dingen gebeuren waar je je heel krampachtig aan kan vast houden, maar ook daar schiet je weinig mee op. Maar loslaten is niet mijn sterkste punt en ik leer elke dag kleine stapjes zetten. Er liggen nog wel kilometers genoeg voor me.

En wat laat je los? Een doel? Een mening? Een grens? Zo lang je je eigen gevoel maar niet loslaat. Daar waar jij je fijn voelt, goede ervaringen in en mee hebt. Dat stukje, hoe klein het ook is, wat de wereld even mooi maakt hoe slecht hij soms ook is. Hou dat vast, dat is in jou en je hart, put daar kracht uit, want anders zal je het uit het slechte om je heen of in je moeten halen. Das geen fijne plek om met je hoofd te zijn.

Grenzen zijn ook zoiets vaags. Voor wie stel je ze? Anderen of jezelf? En wat hou je in die grens? Of er juist buiten? Je gevoel? Je eigenwaarde? Maar als je alleen maar van grenzen uit gaat, hoe kan je dan ooit groeien? Als er een grens is, kan dat ook een beperking zijn.

Natuurlijk er zijn redelijk vaste grenzen over wat je wel en niet wil, maar buiten de fatsoensnormen over wat je een ander wel en niet aan kan doen, diefstal, moord, bewuste pijn en meer in dat kader.....voor wie stel jij een kader? Voor anderen of jezelf? En is dat kader zo strak dat je elk gevoel dat je wel ervaart maar terugdrukt in dat kader, in dat gecompliceerde web van grenzen wel zo’n goed instrument?

Grenzen zijn altijd in beweging, en als je nooit over een grens gaat, zal je ook nooit weten wat er achter ligt. En ja dat kan heel eng zijn. Maar nogmaals, de grenzen die je jezelf stelt kunnen ook precies dezelfde grenzen zijn die je eigen groei belemmeren. En dat is helemaal aan jou want jij beperkt jezelf al door jezelf binnen een kader te houden van grenzen.

Als gevoel je aangeeft van binnen iets te doen met je, dan  moet je je soms maar gewoon over geven aan dat gevoel en, gecontroleerd, je doelen, meningen en grenzen aanpassen. Ja das moeilijk en vaak onbegrijpelijk voor jezelf. Soms zul je iets doen waarvan je denkt....maar ik kan dit niet....maar ik wil dit wel? En dan? Dat is een beste interne strubbeling. Dat doet je wel even in paniek raken. En dat kan best grote paniek in je hoofd zijn, ook daar weet ik alles van.

Maar laat kunnen en willen soms los en kijk naar het zijn. Het gevoel, wat dat met je doet, hoe je dat ervaart en of je dat als meer wil ervaren. En soms kan het helpen om uit dat gevoel je mening, doelen en grenzen eens volledig los te laten. En even jezelf dat moment te gunnen om jezelf ook even los te laten uit je eigen keurslijf. Even los zijn van de wereld en even een te worden met je gevoel.

Moeilijk? Jazeker, vooral in een wereld die veel van ons vraagt, veel kaders stelt, veel eist en je veel kanten op stuurt waar je eigenlijk niet wil zijn maar wel moet. En dan de rust in jezelf vinden is best heel lastig.

Ik kan dit allemaal heel mooi verwoorden en uittypen, betekend dat dat ik het zelf ook kan?

Helaas nog niet, het is een proces waar ik in vastloop en ook mijn weg in moet vinden.

Het begint bij erkennen, en ik moet erkennen dat er ook dingen zijn die ik niet kan.

Mijn manier is niet altijd de juiste, ik doe het al 25 jaar zo en zie waar het me bracht. Dat is wel een moment om je innerlijke trots los te laten en je open te stellen voor hulp van anderen. Want je kan niet alles zelf. Das niet erg, wordt niet boos op jezelf. Laat negatieve gevoelens zoveel mogelijk weg en kijk naar het positieve en waar jij dat ervaart en ga uit van mogelijkheden en niet de onmogelijkheden.

En dat is best een zware klus, en dat doe je niet zo maar even. En dat gaat me vast meer tijds kosten dan ik dacht. So be it.

Onmogelijkheden zijn dingen  die we onszelf opleggen.