Aan de bel getrokken

Waarom zet je iets heel persoonlijks zomaar online? Dat vraag ik mezelf wel eens af, en toch doe je het he. Is het een schreeuw om aandacht? Nee ik denk het niet, vanaf mijn ziekte priode plaats ik af en toe best heel erg persoonlijke dingen op mijn blog. Het is een uiting denk ik, de een doet het zus, de ander zo. Veelal plaats ik het ook om een ander een inkijk te geven hoe het leven soms is voor een chronisch zieke, of wat je kan doen om bepaalde dingen te voorkomen. Wie weet heeft iemand er wat aan, wie weet niet.

Veelal schrijf ik van me af, en daar werkt dit soms voor en soms niet. Wie t leest leest t, en wie niet wil lezen slaat t gewoon over. Je mag altijd een mening hebben, en ik wil m prima horen, of ik er wat mee doe is natuurlijk aan mij en vice versa.

Hoe persoonlijk is persoonlijk?

Tsja vandaag veel dingen door mn hoofd.

Sinds een paar weken gaan dingen niet “lekker” met me, en als ik heel eerlijk ben zijn dingen al een hele tijd niet lekker gegaan. Er zijn verschillende redenen en ik ga ze echt niet allemaal vertellen hier, daar zijn andere mensen voor.

Doorgaan, als een ongeleid projectiel. Dat is een beetje mijn allergrootste valkuil en daar val ik om de haverklap in. Hoe zwaarder dingen tegen werken, hoe meer ik er tegenin ga, zonder acht op mezelf te geven. Sterker nog zonder dat te zien.

En dingen gaan al een hele lange tijd niet zoals ik ze “wil”. Dus vlucht je weg in je werk, en de andere dingen waar je je wel goed in voelt.

En ondertussen stapelt er zich vanalles achter de schermen op en geef je dat nul aandacht.

Totdat ineens dingen gebeuren die je niet verwacht, niet ziet aankomen en tegen alles waar je in gelooft heendruisen. En dan kom je er achter dat de emmer niet vol is, de emmer is aan het overstromen en er komen maar emmers bij.

Je vindt jezelf liggend op bed terug, denkende ineens “wat doe ik hier?, hoe lang lig ik al en waarom kan ik niks meer?” En dat zijn hele angstige maar ook reeele vragen.

Je loopt vast in jezelf, komt er achter je nergens thuis te voelen, niks leuk meer te vinden en alles is “teveel”.

Jaren zag ik mezelf als een sterk, veerkrachtig persoon die altijd de klap opvong, zn hoofd ff schudde en dan maar verder ging.

Maar dan knapt er iets en blijk je helemaal niet sterk te zijn. Je moest het zijn want je had geen keuze. Het was sterk zijn of ten onder gaan in bijvoorbeeld ziekte. Sterk zijn, harder terugkomen, niet zeuren en doorgaan. Altijd doorgaan, nooit stoppen. Jezelf verliezen in werken. Alleen maar werken om maar zo weinig mogelijk vrije tijd te hebben. Want dan ben ik alleen, en alleen zijn....dat is niet mijn sterke kant ben ik achter gekomen.

Maar hoe komt het dat ik me zo alleen voel? Hoe ben ik alle contacten kwijtgeraakt met anderen? Hoe komt het dat ik mezelf zo ingegraven heb? Waarom kom ik hier maar niet uit en krop ik op en krop ik op en iedere teleurstelling stop ik weg en graaf me nog dieper in.

Vandaag contact gehad met een psycholoog, ook iets dat ik nooit verwacht had. Maar de afgelopen weken bleek maar weer dat ik alles behalve sterk laat staan stabiel ben. Huilbuilen....bij n kerel van 37,5 jaar. Ik schaamde me dood. Maar ze zijn er en ze hebben een reden.

Het wordt tijd om de problemen serieus te nemen zegt de psycholoog, want ik vertelde mijn verhaal en gevoelens en de nare gedachtes die me wakker houden s nachts en waar ik dacht een zeur te zijn, vond zij het nogal heel veel wat de afgelopen 20 jaar op mijn pad gekomen is. Pech, teleurstellingen, mensen die gebruik van je maken, te snel hoop hebben, en nog veel meer dingen. Heel veel meer dingen haalde ze uit me. Ik voelde alsof ik zes uur non stop aan het fietsen was, zo moe.

En daar waar je hoopt er “leger” van binnen uit te komen, kwam ik er juist supervol, nog voller weg.

“Dat is een fase, daar moet je nu doorheen en dat is en gaat heel zwaar worden, daar zal ik niet om liegen” zei ze. Bemoedigende woorden, maar wel de ware woorden. Geen doekjes er omheen winden.

Maar hoe kom ik mijn tijd dan door nu? Werken mag ik niet, ik zit maar wat thuis, of ga naar mn ouders om daar wat te wandelen.

Voel mezelf een belasting voor iemand anders, en heel eerlijk, ik zlou niet weten wie ik met mij moet lastigvallen. Ik ben niet zo’n leuk persoon vind ik zelf.

Opstaan na het hele harde vallen, al jaren, en er achter komen dat je eigenlijk niks hebt om voor te gaan maar gewoon de afgelopen 20 jaar maar doet zonder plan....of iemand. Ja dat is hard, maar ook waar.

Hoe leer ik te leven voor mij, hoe leer ik weer een vriendenkring op te bouwen en er lop uit te gaan. Hoe leer ik toekomst te zien en aan te werken. En vooral hoe leer ik rust te houden, in mn hoofd, in mn lijf, in mn leven. Wat wil ik? Hoe kan ik mezelf vinden en de ellende achter laten en de goede dingen houden? Wat zijn de goede dingen?

Hoe ga ik de komende tijd doorkomen alleen.....ik wordt al gek als ik er aan denk. Maar ik moet er wel aan denken. Maar niet teveel.

Ritme zoeken, mezelf overwinnen. Positief leren denken over mezelf. Schuldgevoelens naar anderen kwijt raken, leren minder verantwoordelijk te zijn voor dingen waar dat niet nodig is, schuldgevoelens naar mezelf kwijtraken. Mezelf weer als leuk zien, invullign geven aan een leven wat eerlijk gezegd amper invulling had......heel veel.

Ja de diagnose depressie was gesteld, het was een burn out en ik zag dat niet en ging door en dan gebeuren dingen en.....knap.....daar ga je. Lig je in puin, zit je op de stoel bij de psycholoog en kom je niet verder als: alles mislukt en dat is allemaal mijn schuld, ben ik het wel waard allemaal? Kunt u me helpen iemand te worden? Want ik voel me nu een niemand en zeker geen onderdeel van deze wereld.

Ga leuke dingen doen....okay die joe je een dagje en dan boem realiteit

Je komt hier uit, we gaan je helpen want ja je hebt enorm veel meegmaakt de laatste tijden en ook jij hebt een grens, daar zit je kilometers overheen. Ja het wordt eerst loodzwaar, maar je trekt wel aan de bel en dat is goed want zo bgaat het niet meer. Niet nu en niet straks.

Maar neem nu eerst een goede week rust......rust.....mijn sterkste kant....hoe doe ik dat.

Degene die het weet mag het zeggen.

Persoonlijk....ja heel erg. Maar ook wat ik er bij wil zeggen, ken je soms bij jezelf wat dingen die niet goed gaan in je hoofd.....bel gewoon je huisarts en maak een afspraak en praat, als je er zelf niet meer uit komt. Die mensen kunnen je helpen, doorverwijzen en dan zijn er mensen die je kunnen helpen. Je bent niet gek als je bij een psycholoog loopt, het is niet erg en je wordt er beter van. Mentaal.

Loop je te lang rond in een wereld waarin je jezelf negeert en leef je daardoor niet meer voor jezelf en raak je dat kwijt.....geloof me je hoofd gaat dan hele rare dingen doen en dat wil je niet meemaken.

En nu? En nu heb ik nog minimaal 2 weken ZW te gaan, wellicht meer en hoe ik dat invul.......hoe vul ik uberhaupt mijn leven in? Het enige wat ik weet is dat ik het niet weet.....en dat ik te moe ben om “weer te vechten”.....tsja, persoonlijk, maar....soms moet je dingen kwijt. Die het lezen wil, leest het, wie het gezeur vind...das ook je goed recht.