Schrijven als uitlaatklep

Foto’s, ik weet hoe het komt, maar ooit ben ik begonnen met heel veel foto’s overal in mijn huis neer te zetten. Letterlijk overal waar je keek had ik wel een foto ergens liggen, hangen of staan, De vensterbank vol met foto’s van iemand waar ik graag naar keek. De oude (vreselijk lelijke Kwantum) boekenkast had een plank met 35 lijstjes, de schoorsteenmantel, het ouden dressoir in de slaapkamer stonden minstens 30 op. En dan nu is dat ineens over. Zo maar. Het is niks dat ik niets meer met de herrinering heb, het is gewoon dat ik geen foto’s nodig heb om ze te herrineren. Daarnaast weet ik van iedere foto exact nog de situatie, lokatie en gevoelens die er bij horen. Is heel mooi, maar soms vind je er een tussen staan en dan schiet je even vol, komt er pijn naarboven van een verloren tijd waarin alles heel anders was. Of zie ik foto’s van dingen die ik nu met dit lichaam niet meer kan doen, wat soms ook best hard is. Ik maakte vanmorgen een kast leeg , 100% stil zitten

Ruitenwissers Vandaag ging ik voor de verandering eens niet voor mijn darmen, maar voor mijn gehoor naar het ziekenhuis. Ook daar zijn dingen niet helemaal zoals ze moeten zijn. Na een grote gehoortest, die me altijd best moe maakt omdat t voor mij opperste concentratie is, een afsluitend gesprek met de KNO arts. Het was weer een stuk achteruit gegaan, eigenlijk heb ik een zwaarder gehoorapparaat nodig maar aangezien deze nog maar 3 jaar oud is moet dat nog maar even wachten, verzekeringstechnisch dan. Wat mijn verzekering echter wél vergoed is een wekker die licht en trilsignalen geeft (trilplaat onder t kussen) en daar heb ik wel heel erg belang bij aangezien ik nu de wekker een half uur vroeger zet omdat ik er gewoon kats doorheenslaap. Beide wekkers. De buren zijn vast blij met mij. Aangekomen bij de hoorspecialist, blijkt dat mijn gehoorbeschadiging dusdanog groot is,   meer dan 53 decibel verlies, dat ik niet alleen recht heb op een wekker, maar op een volledige

Blijkbaar behoor ik, ongewild, tot een subcultuur waar ik eerder het bestaan niet van wist. Een subcultuur waar ik zelf de regels en omgangsvormen pas net van leer kennen en me afvraagwat het eigenlijk is. Ongewild neem ik er blijkbaar deel aan en iedere dag wordt er mij wat meer duidelijk. Het is geen onaangename subcultuur, het is alleen een beetje vreemd. En alhoelwel het ongewild is dat ik er deel aan neem, is het niet geheel onprettig, alleen wat onwennig. Ongewild is in dit geval niet negatief bedoeld, het is gewoon dat ik niet wist dat de cultus bestond. Kijk het zit namelijk zo: Ik heb een baard. Velen zal dat wel opgevallen zijn, er groeit iets op mijn gezicht (niet op mijn hoofd dat is nog steeds zo kaal als een biljartbal). Ik heb mijn baard laten staan omdat ik het makkelijk vond om slechts de helft van mijn scheerwerk te doen, en een zeer belangrijk iemand voor mij zei dat het leuk leek. Maar toen hij een beetje groeide, dacht ik “kom, ik ga eens kijken hoe lang