Schrijven als uitlaatklep

Het blijft een beetje vallen en opstaan. Maar dat is voor mij net zo als voor iedere willekeurige andere. Soms heb je geluk, soms heb je pech. Soms zit het mee, soms valt het tegen. De ene keer gaan dingen zoals je een beetje "verwacht" dat ze gaan, de andere keer gaat het (soms zonder wat voor reden dan ook) totaal anders en denk je.....waar heb ik dit nou weer aan verdiend? Omgaan met tegenslagen blijft gewoon een moeilijk ding. En ik heb behoorlijk wat tegenslagen gehad de afgelopen 30 jaar. Ze hebben me gemaakt wie ik ben, de goede kanten van mij, maar ook de slechte kanten. De grootste fysieke tegenslagen heb ik altijd wel goed kunnen incasseren. Dat waren hele duidelijke dingen en daar kon ik mezelf prima mee uit de voeten maken. En het heeft me ook geleerd mijn lichaam met al zijn tekortkomingen te accepteren. Een niet helemaal goed werkend maag-darm systeem, een stoma, poliepen en tumoren, en natuurlijk mijn doofheid. Ze staan een beetje bekend als "onzicht

Toen de legendarische Canadese formule 1 coureur Gilles Villeneuve zijn eerste ronden voor Ferrari reed, schoot hij bij de allereerste vrije training letterlijk uit iedere bocht van het circuit. De eerste ronden waren één groot drama leek het. Steeds stond hij achterstevoren of naast de baan. De teambazen van Ferrari wisten niet waar ze het moesten zoeken, wat hadden ze in hemelsnaam in huis gehaald? Na die eerste ronden kwam Villeneuve rustig de pits binnen. Woedend vroeg de hoogste baas wat hij aan het doen was. Villeneuve antwoordde rustig "Voor ik op de limiet van de wagen kan rijden, moet ik eerst weten waar die limiet ligt.Ik weet nu waar die ligt en ga mijn monteurs wat aanpassingen geven en dan ga ik op de limiet rijden." De teambazen waren verbaasd van dit brutale antwoord. Maar nog verbaasder dat de Canadees vervolgens ronde na ronde supersnelle tijden liet zien en een sublieme voertuigbeheersing. Natuurlijk staat Villeneuve ook bekend om zijn alles of niets st

De afgelopen 6 dagen waren niet mijn beste. Ik had last van, in mijn ogen, onverklaarbare ziekerige dingen. Ondanks dat mijn temperatuur niet heel erg richting koorts ging (wel verhoogd), ik een heel grieperig en ziek gevoel had alsof ik steeds "wegviel" en er constant een soort van elektrische schokken door mijn lichaam (vooral mijn hoofd) gingen, kon ik de vinger niet op de zere plek leggen. Ik voelde me aan de ene kant ziek, maar aan de andere kant kon ik fysiek ook nog best wel wat. Ik had behoorlijk wat dagen (bed)rust genomen, maar ik merkte niks aan verandering. Er kwam een verstopping tussendoor, en lage bloeddruk. Ik dacht, nou dan zou het daar wel van komen. En ben gewoon aan het werk gegaan. Maar ik wist me er eigenlijk geen raad mee. Zelden had ik zo een onverklaarbaar ziek gevoel zonder dat ik het kon plaatsen. En het was ook heel uitgebreid. Ik kan dingen ondertussen best weerleggen. Verhoging betekend kans op verstopping of een kleine ontsteking, dus n

Heel veel positieve dingen. Laat ik daar mee beginnen, écht serieus positief. Over 2 weken ben ik officieel de ziektewet uit (ik ben dat nu officieus). Dat is iets waar ik echt naar toe gewerkt heb. Ik mocht mezelf  van niemand een tijdspad geven op dat punt, maar stiekem hoopte ik dat het voor het einde van het jaar zover zou zijn. En het kwam niet uit het "moeten" dat ik de ziektewet uit ga. Als ik wil kan ik er nog veilig heel lang in vertoeven. Maar ik wil niet meer, werken voelt goed en ik voel me beter op de werkvloer dan ik ooit gedaan heb. Ik beleef meer plezier aan mijn werk, ga met een voldaan gevoel weg en ik geniet er van, zo simpel is het. Ja, ik vindt het écht leuk! En wat ook leuk is dat ik het ook leuk vindt als ik het een dag niet doe. En dat is ook wel eens anders geweest. Op medisch gebied zijn er een paar beste doorbraken geweest. Ja, mijn FAP in het duodenum is wat uitgebreid. Maar het is allemaal in een goed stadium aangetroffen en ook al zijn er m

Ik ben weer begonnen met sporten. Ik heb het langer dan een jaar niet meer gedaan. Ik had er natuurlijk de standaard excuusjes voor. Geen tijd was de meest voorkomende, en dat klopte ook wel, maar tijd maak je, tijd heb je niet. Waar het me ook meer om ging was eerlijk gezegd zelfbescherming. Ik ben nooit echt een groot fan geweest van sporten, maar ook ik weet echt wel dat het gezond voor het lichaam is, en voor de geest. Maar om het voor mezelf uitdagender te maken zette ik me wel doelen voor. Het liefst moeilijke doelen. Conditietraining heb ik niet zoveel mee. Ja, ik ben trots op mezelf als ik het gedaan heb hoor, maar op een loopband of ander cardio apparaat verveel ik me gewoon kapot. Ik dwing mezelf wel 3x per week op de fiets te stappen en dan een dik uur lang te gaan zweten. Geen wielrenner, zal ik ook nooit worden, maar toch een beetje up tempo. Hardlopen heb ik geprobeerd, maar door de operaties heb ik redelijk wat littekenweefsel in het gedeelte zitten waar de gemidde

2 Weken geleden had ik weer mijn jaarlijkse controle van mijn maag-darm stelsel. Een gastroscopie heet dat. Het komt er op neer dat ze mijn slokdarm, maag, 12 vingerige darm en dunne darm (en meer zit er niet achter mijn mond) met een slang met daar aan een camera gaan onderzoeken. Of in mijn geval 3x onderzoeken met 3 verschillende slangen met verschillende camera's en andere ziekenhuisdingen er aan waar ik de naam niet van weet, maar wat vast een hele goede functie heeft. Die slang brengen ze in via de mond, dit gebeurd gelukkig met een roes zodat je het zelf niet mee krijgt want het is alles behalve prettig. Een roes is een sedatie waarbij je licht in slaap valt, het is geen narcose, maar het zit er ook niet ver van af. Nadeel is wel dat als de ingreep pijnlijk is je soms wakker wordt uit de roes, en helaas dat was deze keer ook zo. Ik heb gelukkig niet heel veel meegekregen, maar genoeg om het te bestempelen als een nare ervaring. Gelukkig heb ik hem maar 1x per jaar. Tot nu

Het zit er weer bijna op. Twee weken vakantie. Twee hele weken. De laatste keer dat ik twee weken vakantie, echte vakantie, genomen heb kan ik me niet eens meer voor de geest halen. Zo lang ik bij de pomp werk in elk geval niet. En daar werk ik al bijna 20 jaar. Mijn vakanties waren vaak voor een scoutingkamp als leiding, of voor klussen aan mijn huis (wat wel heel leuk is maar ook wel stressvol), en voor de rest nam ik eigenlijk nooit vrij voor "mezelf". Ja herstelperiodes na ingrepen, of de burn-out annex depressie ZW. Maar daar kan ik niet van zeggen dat ze aanvoelen als een vakantie, die "vrije tijd" had ik liever niet gehad. En nu voor het eerst dus twee hele weken vrij, en eigenlijk in het thema van MIJ. Jawel met hoofdletters. Wat ga ik doen, voor mij, waar haal ik rust uit, waar voel ik me goed bij en wat doe ik als er letterlijk helemaal niks moet en hoeft. Een enorme uitdaging En geloof me, voor mij is dat juist een hele uitdaging. Tijd inplannen

En daar zat ik. 30 Jaar oud, tot 1,5 jaar geleden wist ik amper wat een poliep was. De ziekte FAP had ik nog nooit van gehoord toen, en het feit dat ik een ongeneeslijke ziekte had was nog nooit bij me opgekomen. Ondertussen was ik heel wat onderzoeken verder, had ik behoorlijke kennis van alles wat met darmen, pouchen, stoma´s en alles wat daar mee te maken had. Ik had een zware operatie gehad. Mijn dikke darm was verwijderd. Er was een tijdelijk stoma aangelegd. En ik had iets wat een pouch heet. Een soort opvangzakje voor ontlasting uit de darmen dat gemaakt is van een stuk dunne darm en aangesloten is op mijn rectum. Zodat ik, straks, als alles genezen is van binnen, op een normale manier kan ontlasten en niet afhankelijk ben van een stoma. Er zijn 2 chirurgenteams een dikke 10 uur mee bezig geweest om dit aan te leggen bij mij. Mijn lichaam was vanbinnen goed aangetast door de FAP. En iets wat normaal een standaard procedure is was uitgelopen op een intensieve en zware operatie

Vandaag was weer een PMT dag. Zoals ik wel vaker gezegd heb, PMT kan ik iedereen aanraden. Ik ga er dus altijd heel enthousiast heen en het stelt me nooit teleur. Vandaag gingen we verder borduren op de vorige sessie. Belasting en belastbaarheid en wat goed voelt en wat niet. En Joop weet dat altijd heel mooi te doen met hele simpele activiteiten en spellen. "Ik heb hier 4 ballen vast, dit voelt nog wel te doen maar veel meer kan ik niet vasthouden zonder er veel moeite voor te doen". Joop staat voor me met 4 basketbal achtige ballen in zijn armen. "Ik wil graag dat jij probeert zoveel mogelijk ballen vast te houden waarbij jij vooral let op wat goed voelt voor jou. Het is geen wedstrijdje, het gaat er om hoeveel jij aankan zonder dat je over je grenzen gaat." Ik ga staan en wil de ballen aannemen. "Waarom sta je op uit de stoel? Als je zit is dat vast comfortabeler en ik heb je niet gevraagd te gaan staan." Maar Joop, als ik zit en de stoel oo

Gewoon een gevoel wat ik al een aantal dagen heb, iets wat soms op de voorgrond, soms op de achtergrond speelt. Het klopt niet. Wat dat "Het" is zou ik niet weten, het is gewoon een gevoel dat er iets niet klopt. En dat iets hoeft niet eens met mij te maken te hebben maar kan net zo goed te maken hebben met iemand om wie ik geef of om de een of andere manier aan verbonden ben. Het is er gewoon en het wil mijn hoofd maar niet uit. En dat is best raar. Nou ga ik geen verhalen houden over helderziendheid, mentale projecties en connecties of alles wat daar mee te maken heeft. Ik ben wellicht te nuchter daarvoor of heb er simpelweg geen mening over, als het dat is voor iemand zal het dat voor iemand zijn. Zo simpel denk ik dan ook wel weer. Maar ik denk wel dat iedereen wel eens een soort van voorgevoel heeft gehad, of ze nou uitgekomen zijn of niet. Meestal komen ze uit, want komen ze niet uit dan vergeten we ze weer heb ik me laten vertellen. Klinkt ergens wel logisch. H

Zoals velen weten heb ik sinds een half jaar 2 katten. Natuurlijk weten dat veel want ik post veel foto's en filmpjes van ze her en der op de sociale media. Ik ben namelijk dol op mijn 2 katten, met al hun eigenaardigheden. Wezens met een verleden Mijn katten zijn niet de standaard katten. Het zijn wezens met een verleden, een behoorlijk heftig verleden ook. Ze zijn hun leven begonnen als straatkat in Taiwan, en straatkatten daar hebben het niet makkelijk. Ze worden verjaagd, belaagd, mishandeld en weggeschopt. Mijn katten zijn gered en via een asiel bij mij terecht gekomen. Ik wist helemaal niks van hun verleden, en eerlijk gezegd, had ik het geweten dan had het me nog niks uitgemaakt. Ik koos hun uit, zij mij. Zo simpel is het. Liefde op het eerste gezicht, in dit geval tussen een mens en een dier. De oudste kat (Wonky) is een beetje de beschermengel van de jongste kat (Ushi). En ze zijn onafscheidelijk en doen alles samen. Want in hun verleden hadden ze elkaar nodig om

Vandaag was het weer tijd voor een knipbeurt. Mijn baard moet eigenlijk om de 3 á 4 weken bijgewerkt worden. Iets wat ik zelf niet kan en wat ik uitbesteed aan een barbier. Jawel überhipster, ik ga om de zoveel tijd naar een barbier. Ik hou namelijk van het dragen van een baard. Waar het weg komt weet ik niet. Sinds ik mij moet scheren heb ik altijd wel iets van gezichtsbeharing gehad. Zo ergens tussen mijn 14e en 15e levensjaar is dat begonnen. Komt het omdat mijn vader ook een baard heeft? ik heb hem 1x zonder baard gezien en dat was echt wel even schrikken! (mijn moeder heeft hem ook maar 1 keer zonder baard gezien, dezelfde ene keer). Of komt het ergens anders weg? Ik weet het niet. Ik heb jarenlang een sik gehad, kin beharing zo je wil. Jarenlang een ringbaard, en ook redelijk vaak een gewone baard. Heel zelden heb ik het eens afgeschoren en iedere keer voelde het gewoon "niet mij" dus het zat er vaak erg snel weer op. Sinds een paar jaar heb ik een volle baard en

Het valt niet te ontkennen dat ik ongeveer een half jaar geleden "geknapt" ben. Teveel tegelijk en veel dingen die ik maar niet kon snappen en sommigen wellicht nog steeds niet, of wellicht zelfs wel nooit. Het is voor mij persoonlijk het ergste gevoel wat ik tot heden meegemaakt heb, eerlijk is eerlijk. En de eerste weken, tot maanden van die tijd blijven voor mij vaag als ik er op terugkijk. Enige wat ik zeker weet is dat ik niet mezelf was en ook niet kon doen wat ik wilde doen. Ik was fysiek en mentaal op, volledig afgebrand en leeg. De stap die je dan moet maken is de moeilijkste, hulp zoeken. Want vastzitten is iets wat me overkomen is en ik heb begeleiding nodig om er uit te komen. Immers, kon ik het zelf, deed ik het zelf wel. En zo ben ik een traject ingegaan bij het GGZ (Lentis). Via de POH bij de huisarts, naar een reguliere intake, waarna ik nog een keer goed knapte en het de ambulante zorg werd. We waren ondertussen al dik 2 maanden verder en er was eigenl

Ik heb het geluk dat ik oom ben. Een oom van 2 hele lieve eigenwijze kereltjes. De eens i 4 jaar oud, de andere 2, en ik hou van ze alsof het mijn eigen kinderen zijn. Ik mag heel graag bij ze zijn en met ze spelen en praten. De "kinderwijsheden" horen waar ik als volwassen man soms nog best wel wat van kan leren. Natuurlijk, soms hebben ook zij hun dag niet, en als ze moe zijn is er soms niks mee aan te gaan en alles verkeerd. Maar wie kent dat niet? Ik hou geen klap minder van ze. Voor mijn neefjes ben ik een soort superheld. Ik heb geen cape, geen raar pakje of "special powers". Mijn special power is dat ik hun oom ben. Bij mij mag bijna alles, soms meer als van papa of mama want ik kan net even meer afstand nemen tussen opvoeden en lol maken. Ik kan me prima in hun verplaatsen en zie in de vreemde lego bouwwerken ook wat zij er in zien. Maar dat zullen ouders vast ook hebben. Maar toch doet het soms een beetje zeer als ik met ze speel en praat. Een dub

Vandaag werd ik wakker met heel veel verdriet gedachten die malen als je herinneringen ziet Somerheid troef en het voelt echt heel naar Ik dacht "hey ik ben er" Maar dat is gedeeltelijk waar Minuten duren uren en mijn hoofd werkt niet mee ik wil vandaag doorkomen, maar hoe? geen idee Teleurstelling, angst, gekweld en verdriet Ik wil heel graag huilen  Maar het lukt even niet Eerste voelde het vrij zijn toch best wel heel goed maar toch is het vreemd wat "eenzaamheid" doet Niet dat ik me alleen voel, er zijn mensen die "praten" Maar ergens in mij voel ik me verlaten Door de hoop en de wil, door de passie en vuur waar ik zo hard voor werkte iedere dag, elk uur Het leek onder handbereik, ik kon het haast voelen is dit nou wat ze met een terugval bedoelen? Een stemmetje in mij zegt dat ik het verkeerd ziet Ik wil heel graag huilen Maar het lukt even niet Teveel gegeven en teveel gewend aan dat gevoel "h

We hebben ze allemaal wel. Dingen waarvan je zegt "dat zal ik nooit doen", om er op een gegeven moment achter te komen dat je het eigenlijk wel eens wilt proberen, of simpelweg doet. Het kunnen hele kleine dingen zijn, of hele grote, het maakt even niks uit het principe blijft hetzelfde. Vandaag heb ik een actie gedaan die in die categorie valt. Ik schaam me er eigenlijk niet eens meer voor ik heb me er overheen gezet. Ik heb.....jawel, broeken gekocht bij de Primark. Ik heb niks met kleding kopen Ik heb echt helemaal niks met kleding kopen. Ik draag ook al jaren dezelfde stijl kleding en ik zal dat ook nog jaren blijven doen. Ik voel me dr goed bij en dat is alles wat voor mij telt, mijn kleding is altijd een soort van 1997. En mijn kleding gaat lang mee, naja ik draag het lang. T shirts van concerten uit 2002 zijn eerder regel dan uitzondering. Maar gisteren zag ik dat mijn spijkerbroeken toch echt doorgesleten waren. Nou is dat tegenwoordig heel hip, maar niet ie

Eigenlijk loopt alles wel weer een beetje. Nee het is verre van perfect, maar perfect is ook niet wat ik wil. Er is veel meer rust, in mijn hoofd en in mijn dagelijkse dingen. Ik ken mijn grenzen en ik hou me er grotendeels aan. Soms een keer er over heen gewoon om even "uit de comfort zone" te stappen. Niet meer zoals ik altijd deed er alleen maar overheen en dan crashen. Binnenkort begin ik weer met diensten van 8 uur, op onregelmatige basis, want dat is nou eenmaal het werk dat ik doe. En ik ben goed in het werk dat ik doe, wellicht wat arrogant om te zeggen, maar het is wel zo. Maar er zijn  natuurlijk ook de dingen waar ik nog wat moeite mee heb. En dat is de uitdaging die ik nu aan ga. Vrije tijd Een van mijn grootste uitdagingen is vrije tijd goed doorkomen. Klinkt wellicht heel erg vreemd hé, we houden allemaal van vrije tijd en geen verplichtingen en gewoon, naja , vrij zijn. Ik zelf merk gewoon dat ik daar moeite mee heb, of had, we komen er nu achter.