Op eigen kracht
Het valt niet te ontkennen dat ik ongeveer een half jaar geleden "geknapt" ben. Teveel tegelijk en veel dingen die ik maar niet kon snappen en sommigen wellicht nog steeds niet, of wellicht zelfs wel nooit.
Het is voor mij persoonlijk het ergste gevoel wat ik tot heden meegemaakt heb, eerlijk is eerlijk. En de eerste weken, tot maanden van die tijd blijven voor mij vaag als ik er op terugkijk. Enige wat ik zeker weet is dat ik niet mezelf was en ook niet kon doen wat ik wilde doen.
Ik was fysiek en mentaal op, volledig afgebrand en leeg.
De stap die je dan moet maken is de moeilijkste, hulp zoeken. Want vastzitten is iets wat me overkomen is en ik heb begeleiding nodig om er uit te komen. Immers, kon ik het zelf, deed ik het zelf wel.
En zo ben ik een traject ingegaan bij het GGZ (Lentis). Via de POH bij de huisarts, naar een reguliere intake, waarna ik nog een keer goed knapte en het de ambulante zorg werd. We waren ondertussen al dik 2 maanden verder en er was eigenlijk nog niks gebeurd met mij aan behandeling.
Ambulant klinkt heel erg, maar is het niet. In praktijk had ik gewoon 1 a 2 keer per week een contact daar. Puur om mij uit de crisis te halen en richting rust en behandelbaar te krijgen.
Maar rust zit al van nature in mij dus die kwam best wel weer snel op. Niet 24 uur per dag, maar zeker wel voelbaar.
En zo voelde het ook wel, want eigenlijk heb ik niks nieuws geleerd. Ik heb wel geleerd dat ik grenzen heb, maar ook die wist ik. We hebben geen therapie gedaan, gewoon gesprekken die diep in gaan op mij.
Ik had ook een hoofdbehandelaar, een psycholoog. Achteraf heb ik aan die wel het minste gehad, want als ik hem 5 keer gezien heb (een half uurtje) is dat veel. Ik kon prima met hem, maar qua behandeling was het eigenlijk niks. ACT is volgens mij best wel een goede therapievorm, maar dan moet hij wel volledig gegeven worden en niet mensen wel opdrachten meegeven maar er verder niks mee doen.
PMT kreeg ik ook, en krijg ik nog steeds. Dat is iets wat ik iedereen kan aanraden. Of je nu mentaal of fysiek wat hebt of niet. Een keer PMT leert je heel veel over je lichaamshouding, je non verbale communicatie en hoe je onbewust dingen doet. Daarnaast is het een hele goede vorm van revalidatie voor mensen met zware operaties achter de rug. Je leert beter je eigen lichaam aanvoelen en hoe je daar mee om kan gaan. En zeker na zware operaties is dat iets wat heel leerzaam in, en iets dat ziekenhuizen 10 jaar geleden wel eens vergaten. Gelukkig is PMT nu ook in ziekenhuizen een opmars aan het doen.
En eigenlijk is er nooit een echte therapie op mij losgelaten. Wel veel gesprekken over mijn leven, verleden, mijn keuzes en wat me overkomen is. Met de uitkomst "dan is het ook niet gek dat je een keer knapt".
Maar heel veel verder is het niet gegaan.
Ondertussen ben ik bezig met de wondere wereld van de Cognitieve GedragsTherapie (CGT). De meest gebruikte vorm van therapie voor zo ongeveer alles. Je werkt met lijstjes, gaat je gedachten opschrijven en bij langs, je gevoel en je moet ze "uitdagen" oftewel anders proberen te zien.
Ik ben er nu een tijdje mee bezig geweest, maar ik moet heel eerlijk zeggen......ik kan er helemaal niks mee. Soms klinkt het gewoon echt als "tegeltjeswijsheden".
Ik heb ook helemaal niks met het concept van "je moet niet zo denken, maar zo". Hoezo moet? Zo snel het woord moeten voorbij komt zet ik automatisch de hakken in het zand. Moeten? Waar blijft vrijheid als je moet? Ik moet al genoeg en in mijn hoofd wil ik graag de vrijheid hebben om niet te moeten.
Daarnaast klinkt het me ook als een soort "truukje" in de oren. Jezelf "anders" leren denken door de gedachte anders te bekijken. Onder het mom, als je dat maar vaak genoeg doet dan leer je het vanzelf zo te doen.
Het blijft een vaag concept, en ik weet dat het de nummer 1 is in de wereld van de psychotherapie, maar toch, na een aantal weken er mee bezig geweest te zijn maak ik mezelf er alleen maar gek mee in plaats van rustiger.
Ik heb verstand van koken, BBQ, stomme droge humor, trash metal, punk, scoutingdingen, twingo type 1, basgitaren, worst maken, benzine verkopen en nog best veel andere dingen waar ik weet dat ik goed in ben. Maar CGT staat er niet tussen.
Toch heb ik het gevoel dat ik niet door de psychologen nu ben waar ik ben. Dat is iets wat ik zelf gedaan heb. Op eigen kracht, met een zetje van mijn coach en mijn PMT-er. De rest, dat was puur ik.
En puur ik kan best we wat.
Ik ben van heel ver gekomen, heb niet eens zo gek ver te gaan nog,m en ja sommige dingen zal ik altijd meedragen met me. En sommige dingen zullen wellicht weer gebeuren, maar dan anders.
Het geeft ook niet, ik zie wel hoe het gaat.
Maar ik zal vanmiddag even een goed gesprek houden met mijn psycholoog over hoe ik wellicht verkeerd bezig ben met CGT, of dat het wellicht helemaal niks voor mij is. Er leiden meer wegen naar Rome immers.
Tot die tijd weet ik dat ik hier gekomen ben, op eigen kracht.
Het is voor mij persoonlijk het ergste gevoel wat ik tot heden meegemaakt heb, eerlijk is eerlijk. En de eerste weken, tot maanden van die tijd blijven voor mij vaag als ik er op terugkijk. Enige wat ik zeker weet is dat ik niet mezelf was en ook niet kon doen wat ik wilde doen.
Ik was fysiek en mentaal op, volledig afgebrand en leeg.
De stap die je dan moet maken is de moeilijkste, hulp zoeken. Want vastzitten is iets wat me overkomen is en ik heb begeleiding nodig om er uit te komen. Immers, kon ik het zelf, deed ik het zelf wel.
En zo ben ik een traject ingegaan bij het GGZ (Lentis). Via de POH bij de huisarts, naar een reguliere intake, waarna ik nog een keer goed knapte en het de ambulante zorg werd. We waren ondertussen al dik 2 maanden verder en er was eigenlijk nog niks gebeurd met mij aan behandeling.
Ambulant klinkt heel erg, maar is het niet. In praktijk had ik gewoon 1 a 2 keer per week een contact daar. Puur om mij uit de crisis te halen en richting rust en behandelbaar te krijgen.
Maar rust zit al van nature in mij dus die kwam best wel weer snel op. Niet 24 uur per dag, maar zeker wel voelbaar.
Persoonlijke coach
Ik had een persoonlijke coach waar ik heel goed mee kon. Die heeft me ook echt geholpen met mijn kijk op mezelf. Of zoals zij het liever zei "Jij deed dat zelf, ik stelde alleen de vragen en daarna was het net alsof jij jezelf behandelde. Je had alleen even een zetje de goede kant op nodig".En zo voelde het ook wel, want eigenlijk heb ik niks nieuws geleerd. Ik heb wel geleerd dat ik grenzen heb, maar ook die wist ik. We hebben geen therapie gedaan, gewoon gesprekken die diep in gaan op mij.
Ik had ook een hoofdbehandelaar, een psycholoog. Achteraf heb ik aan die wel het minste gehad, want als ik hem 5 keer gezien heb (een half uurtje) is dat veel. Ik kon prima met hem, maar qua behandeling was het eigenlijk niks. ACT is volgens mij best wel een goede therapievorm, maar dan moet hij wel volledig gegeven worden en niet mensen wel opdrachten meegeven maar er verder niks mee doen.
PMT kreeg ik ook, en krijg ik nog steeds. Dat is iets wat ik iedereen kan aanraden. Of je nu mentaal of fysiek wat hebt of niet. Een keer PMT leert je heel veel over je lichaamshouding, je non verbale communicatie en hoe je onbewust dingen doet. Daarnaast is het een hele goede vorm van revalidatie voor mensen met zware operaties achter de rug. Je leert beter je eigen lichaam aanvoelen en hoe je daar mee om kan gaan. En zeker na zware operaties is dat iets wat heel leerzaam in, en iets dat ziekenhuizen 10 jaar geleden wel eens vergaten. Gelukkig is PMT nu ook in ziekenhuizen een opmars aan het doen.
Weg bij ambulant, op naar regulier
Ondertussen zit ik al weer een beste tijd bij de reguliere zorg. Mijn PMT blijft doorgaan op eigen verzoek, en om de 2 weken heb ik nog contact met een psycholoog.En eigenlijk is er nooit een echte therapie op mij losgelaten. Wel veel gesprekken over mijn leven, verleden, mijn keuzes en wat me overkomen is. Met de uitkomst "dan is het ook niet gek dat je een keer knapt".
Maar heel veel verder is het niet gegaan.
Ondertussen ben ik bezig met de wondere wereld van de Cognitieve GedragsTherapie (CGT). De meest gebruikte vorm van therapie voor zo ongeveer alles. Je werkt met lijstjes, gaat je gedachten opschrijven en bij langs, je gevoel en je moet ze "uitdagen" oftewel anders proberen te zien.
Ik ben er nu een tijdje mee bezig geweest, maar ik moet heel eerlijk zeggen......ik kan er helemaal niks mee. Soms klinkt het gewoon echt als "tegeltjeswijsheden".
Ik heb ook helemaal niks met het concept van "je moet niet zo denken, maar zo". Hoezo moet? Zo snel het woord moeten voorbij komt zet ik automatisch de hakken in het zand. Moeten? Waar blijft vrijheid als je moet? Ik moet al genoeg en in mijn hoofd wil ik graag de vrijheid hebben om niet te moeten.
Daarnaast klinkt het me ook als een soort "truukje" in de oren. Jezelf "anders" leren denken door de gedachte anders te bekijken. Onder het mom, als je dat maar vaak genoeg doet dan leer je het vanzelf zo te doen.
Het blijft een vaag concept, en ik weet dat het de nummer 1 is in de wereld van de psychotherapie, maar toch, na een aantal weken er mee bezig geweest te zijn maak ik mezelf er alleen maar gek mee in plaats van rustiger.
Ik heb er ook geen verstand van
Ik weet ook dat ik er geen verstand van heb. Daarom ben ik daar ook naar toe gegaan. Ik wil leren, ik heb geen verstand van psychotherapie, ik ken wat boeken en tijdschriften, maar dat maakt mij geen psycholoog.Ik heb verstand van koken, BBQ, stomme droge humor, trash metal, punk, scoutingdingen, twingo type 1, basgitaren, worst maken, benzine verkopen en nog best veel andere dingen waar ik weet dat ik goed in ben. Maar CGT staat er niet tussen.
Toch heb ik het gevoel dat ik niet door de psychologen nu ben waar ik ben. Dat is iets wat ik zelf gedaan heb. Op eigen kracht, met een zetje van mijn coach en mijn PMT-er. De rest, dat was puur ik.
En puur ik kan best we wat.
Ik ben van heel ver gekomen, heb niet eens zo gek ver te gaan nog,m en ja sommige dingen zal ik altijd meedragen met me. En sommige dingen zullen wellicht weer gebeuren, maar dan anders.
Het geeft ook niet, ik zie wel hoe het gaat.
Maar ik zal vanmiddag even een goed gesprek houden met mijn psycholoog over hoe ik wellicht verkeerd bezig ben met CGT, of dat het wellicht helemaal niks voor mij is. Er leiden meer wegen naar Rome immers.
Tot die tijd weet ik dat ik hier gekomen ben, op eigen kracht.
Reacties
Een reactie posten