Getraumatiseerd

Zoals velen weten heb ik sinds een half jaar 2 katten. Natuurlijk weten dat veel want ik post veel foto's en filmpjes van ze her en der op de sociale media. Ik ben namelijk dol op mijn 2 katten, met al hun eigenaardigheden.

Wezens met een verleden

Mijn katten zijn niet de standaard katten. Het zijn wezens met een verleden, een behoorlijk heftig verleden ook. Ze zijn hun leven begonnen als straatkat in Taiwan, en straatkatten daar hebben het niet makkelijk. Ze worden verjaagd, belaagd, mishandeld en weggeschopt.
Mijn katten zijn gered en via een asiel bij mij terecht gekomen.

Ik wist helemaal niks van hun verleden, en eerlijk gezegd, had ik het geweten dan had het me nog niks uitgemaakt. Ik koos hun uit, zij mij. Zo simpel is het. Liefde op het eerste gezicht, in dit geval tussen een mens en een dier.

De oudste kat (Wonky) is een beetje de beschermengel van de jongste kat (Ushi). En ze zijn onafscheidelijk en doen alles samen. Want in hun verleden hadden ze elkaar nodig om te overleven.

Je merkt niet aan alles dat ze een heftig verleden hebben gehad hoor, je moet er een beetje op letten en ze leren kennen. Maar de eerste weken was contact heel sporadisch. Wonky komt nog wel eens bij vreemden als die over de vloer zijn, maar Ushi moet er niks van hebben. Die heeft nog steeds af en toe last van haar trauma's.

Je past je aan en merkt ook dat zij zich aanpassen

Dus wat doe je met 2 katten die getraumatiseerd zijn? Je geeft ze veel tijd, liefde en aandacht wanneer zij er om vragen. Vragen ze er niet om, laat je ze met rust, Hun kader is heel anders dan de normale kat en zal wellicht ook nooit zo worden.
Maar dat maakt ze niks meer of minder, het maakt ze wie ze zijn en dat accepteer je gewoon.

Je past je wat aan aan hun gedrag, en je merkt steeds meer dat zij zich aan jou aanpassen. Geven en nemen, ook met dieren werkt dat zo.

Wonky is ondertussen een knuffelkont, maar ook niet altijd. Hij is redelijk makkelijk gesocialiseerd, maar je moet niet een hand naar hem uitsteken, ik ook niet. Hij denkt dan dat er klappen volgen en geen knuffels. Hij krimpt in en schrikt weg.

Ushi heeft dat nog veel meer, ze rent weg en zoekt een stil plekje op.

Het is niet dat ze het niet willen hoor, als ze beiden op hun gemak zijn, zijn ze dol op knuffels, aaien en aandacht. Maar het moet van hun kant komen.
Zijn ze niet op hun gemak dan kruipen ze weg. het trauma blijft, ook al weten ze ergens dat het nu anders is.

Ik merk ook aan ze dat ze echt wel op mij gesteld zijn. Als ik thuiskom wachten ze me op en is het voluit miauwen en kroelen. Ze slapen dicht tegen me aan op bed, echt ze willen het heel graag.

Maar soms neemt dat trauma hun nog over en dan moet je ze gewoon hun gang laten gaan.

Het verleden is het verleden

En ik ben geen kattenpsycholoog. Ik kan ze wellicht hun trauma niet afnemen, en het zal er altijd in blijven zitten, je merkt het gewoon als je ze kent.

Het enige wat ik kan doen is ze laten zien en voelen, ervaren, hoe het ook kan zijn. Dat geweld niet bij het leven hoort, dat ze niet verjaagd worden of dat ze precies moeten doen wat iemand vind dat ze moeten doen. Dat ze de vrijheid hebben om lekker te doen wat ze zelf willen.

Ik kan hun verleden immers niet wegnemen, maar ik kan wel samen met hun een andere toekomst in gaan dan dat ze zelf gedacht hadden. Eentje met liefde, en geen haat.

Het is nog een lange weg te gaan, maar ik heb geduld. Het gaat steeds beter en ze blijven natuurlijk in eerste instantie kat met al hun katten eigenaardigheden.
Ze zullen wellicht nooit helemaal "normaal" worden, en weet je, dat is maar goed ook. want normaal is niet de maatstaf voor mij.

Ik vind ze geweldig om wie ze zijn, niet om hun verleden, niet om de zieligheid en ook niet om ee mogelijke toekomst.
Het zijn mijn katten en ik zou ondertussen niet meer weten wat ik zonder ze zou moeten. Met al hun gemiauw (hallo siamezen), nukkig gedrag (letterlijk van links naar rechts) en dingen die ik wellicht nooit zal snappen.

Ik hoef ze ook niet volledig te snappen immers, ik hou van ze en dat is waar het om draait.