Superheld zijn
Ik heb het geluk dat ik oom ben. Een oom van 2 hele lieve eigenwijze kereltjes. De eens i 4 jaar oud, de andere 2, en ik hou van ze alsof het mijn eigen kinderen zijn.
Ik mag heel graag bij ze zijn en met ze spelen en praten. De "kinderwijsheden" horen waar ik als volwassen man soms nog best wel wat van kan leren.
Natuurlijk, soms hebben ook zij hun dag niet, en als ze moe zijn is er soms niks mee aan te gaan en alles verkeerd. Maar wie kent dat niet? Ik hou geen klap minder van ze.
Voor mijn neefjes ben ik een soort superheld. Ik heb geen cape, geen raar pakje of "special powers". Mijn special power is dat ik hun oom ben. Bij mij mag bijna alles, soms meer als van papa of mama want ik kan net even meer afstand nemen tussen opvoeden en lol maken.
Ik kan me prima in hun verplaatsen en zie in de vreemde lego bouwwerken ook wat zij er in zien.
Maar dat zullen ouders vast ook hebben.
Maar toch doet het soms een beetje zeer als ik met ze speel en praat.
Een dubbele holle echo voel ik dan in me. De echo die me zegt dat ik zelf nooit kinderen op de wereld zal zetten. Hoe graag ik ook vader zal willen zijn, mijn ziekte heeft voor mij de keuze gemaakt, ik niet. Ik zal nooit een biologische vader worden, en soms, soms doet dat best pijn.
De andere holle echo is de echo van dat kleine lieve meisje dat tegen mij zij "wil jij mijn vader niet zijn?". En er was niks wat ik liever wilde dan dat, ook al zal ik het nooit kunnen zijn in de echte zin van het woord. En het was een hele beladen vraag van een jong meisje, en ergens ook een hele pijnlijke. Maar het vulde me ook met een onbeschrijfelijk gevoel van warmte, liefde en hoop naast alles. Ja, dat wil ik heel graag, maar hoe graag ik het ook wilde.....het is het niet geworden.
Ik ben een superheld, hun superheld. Zij hoeven niet te zien dat ik van binnen soms pijn heb die zij hopelijk nooit zullen hoeven begrijpen.
Het is niet mijn taak dat te vertellen aan hun. Ik ben de lieve gekke oom die niks te gek is. Ik speel mee met ieder spel en geniet intens van elk moment. Dat ik daarna in de auto terug soms een traan op mijn wang heb is niet hun schuld.
Ik zie in hun hoop, liefde en geluk. Jong en nog onwetend wat er allemaal op hun pad zal verschijnen. Maar ergens zijn we dat allemaal.
2 Jonge slimme kereltjes vol eigen nukken en karakter, soms overeenkomend, soms verschillend.
En het stille verdriet van hun oom is iets wat hun niet helpt, dat moet de oom zelf een plekje geven.
En dat zal nooit een wig vormen tussen de onvoorwaardelijke liefde die ik voor ze heb.
Ik gun ze, ik hoop voor ze, dat ze in alles beter worden dan ik. Dat ze vinden wat ze leuk vinden, lief hebben en waar ze in groeien kunnen. Dat ze de vrouw (of man) van hun leven tegenkomen en dat het geluk hun elke dag toelacht.
Net zoals ik het dat lieve kleine meisje gun, waar ik nog steeds een ongelofelijk zwak voor heb en die ik soms zie als ik met de neefjes dezelfde spelletjes en dingen doe als ik met haar deed.
Ik hoop ook dat zij alle geluk krijgt, alle kansen en alles waarin ze door kan groeien om nog meer haarzelf te worden. Ook al is de kans klein dat ik dat ooit zal zien, de vraag "wil jij mijn vader worden?" is een van de mooiste en tevens ook wel emotioneelste vragen die mij ooit gesteld is. Niet beladen met alle dingen er omheen die het heel moeilijk maken, maar beladen met liefde, liefde van een kind.
Net zoals ik nu van ze hou.
Maar tot die tijd mag ik nog erg van ze genieten nu ze kind zijn. en ze doen verbazen met mijn superpowers, zoals ze met speelgoed tractor en al optillen als ze de draai op het pleintje niet kunnen halen. Ze honderden keren duwen op de schommel. Tientallen keren meezingen met hetzelfde liedje en bij elk woord genieten.
Ik ben niet de enige superheld, voor hun ben ik dat wellicht.
Zij zijn het voor mij zeker, 2 superhelden van 3 turf hoog, die mij het gevoel geven van onvoorwaardelijke liefde, het gevoel geven iemand te zijn en waar ik uren naar kan kijken.
De wereld zit vol superhelden, en ik ben er een van. En mijn neefjes zullen zeker nu nooit zien wanneer Oom Ard zijn lichaam pijn heeft, of zijn hoofd ergens anders zit, dat is iets waar zij niks aan hebben. Voor hun ben ik die superheld, en dat geeft mij een goed gevoel.
Ik mag heel graag bij ze zijn en met ze spelen en praten. De "kinderwijsheden" horen waar ik als volwassen man soms nog best wel wat van kan leren.
Natuurlijk, soms hebben ook zij hun dag niet, en als ze moe zijn is er soms niks mee aan te gaan en alles verkeerd. Maar wie kent dat niet? Ik hou geen klap minder van ze.
Voor mijn neefjes ben ik een soort superheld. Ik heb geen cape, geen raar pakje of "special powers". Mijn special power is dat ik hun oom ben. Bij mij mag bijna alles, soms meer als van papa of mama want ik kan net even meer afstand nemen tussen opvoeden en lol maken.
Ik kan me prima in hun verplaatsen en zie in de vreemde lego bouwwerken ook wat zij er in zien.
Maar dat zullen ouders vast ook hebben.
Maar toch doet het soms een beetje zeer als ik met ze speel en praat.
Een dubbele holle echo voel ik dan in me. De echo die me zegt dat ik zelf nooit kinderen op de wereld zal zetten. Hoe graag ik ook vader zal willen zijn, mijn ziekte heeft voor mij de keuze gemaakt, ik niet. Ik zal nooit een biologische vader worden, en soms, soms doet dat best pijn.
De andere holle echo is de echo van dat kleine lieve meisje dat tegen mij zij "wil jij mijn vader niet zijn?". En er was niks wat ik liever wilde dan dat, ook al zal ik het nooit kunnen zijn in de echte zin van het woord. En het was een hele beladen vraag van een jong meisje, en ergens ook een hele pijnlijke. Maar het vulde me ook met een onbeschrijfelijk gevoel van warmte, liefde en hoop naast alles. Ja, dat wil ik heel graag, maar hoe graag ik het ook wilde.....het is het niet geworden.
Plezier en verdriet liggen soms dicht bij elkaar
En in die mooie momenten die ik met mijn neefjes beleef, komen die echo's soms opzetten en moet ik, als stoere grote oom, mij bedwingen de tranen niet los te laten.Ik ben een superheld, hun superheld. Zij hoeven niet te zien dat ik van binnen soms pijn heb die zij hopelijk nooit zullen hoeven begrijpen.
Het is niet mijn taak dat te vertellen aan hun. Ik ben de lieve gekke oom die niks te gek is. Ik speel mee met ieder spel en geniet intens van elk moment. Dat ik daarna in de auto terug soms een traan op mijn wang heb is niet hun schuld.
Ik zie in hun hoop, liefde en geluk. Jong en nog onwetend wat er allemaal op hun pad zal verschijnen. Maar ergens zijn we dat allemaal.
2 Jonge slimme kereltjes vol eigen nukken en karakter, soms overeenkomend, soms verschillend.
En het stille verdriet van hun oom is iets wat hun niet helpt, dat moet de oom zelf een plekje geven.
En dat zal nooit een wig vormen tussen de onvoorwaardelijke liefde die ik voor ze heb.
Ik gun ze, ik hoop voor ze, dat ze in alles beter worden dan ik. Dat ze vinden wat ze leuk vinden, lief hebben en waar ze in groeien kunnen. Dat ze de vrouw (of man) van hun leven tegenkomen en dat het geluk hun elke dag toelacht.
Net zoals ik het dat lieve kleine meisje gun, waar ik nog steeds een ongelofelijk zwak voor heb en die ik soms zie als ik met de neefjes dezelfde spelletjes en dingen doe als ik met haar deed.
Ik hoop ook dat zij alle geluk krijgt, alle kansen en alles waarin ze door kan groeien om nog meer haarzelf te worden. Ook al is de kans klein dat ik dat ooit zal zien, de vraag "wil jij mijn vader worden?" is een van de mooiste en tevens ook wel emotioneelste vragen die mij ooit gesteld is. Niet beladen met alle dingen er omheen die het heel moeilijk maken, maar beladen met liefde, liefde van een kind.
Superheld
En zeg nooit nooit, want nooit is een verkeerd woord als het niet in de juiste context gebruikt wordt. Maar liever ooit, en ooit hoop ik haar te zien als een sterke volwassen vrouw, net zoals ik ooit mijn neefjes wil zien als sterke lieve volwassen kerels waar je met recht trots op kan zijn, en zeggen: dat zijn mijn neefjes, en ik hou van ze.Net zoals ik nu van ze hou.
Maar tot die tijd mag ik nog erg van ze genieten nu ze kind zijn. en ze doen verbazen met mijn superpowers, zoals ze met speelgoed tractor en al optillen als ze de draai op het pleintje niet kunnen halen. Ze honderden keren duwen op de schommel. Tientallen keren meezingen met hetzelfde liedje en bij elk woord genieten.
Ik ben niet de enige superheld, voor hun ben ik dat wellicht.
Zij zijn het voor mij zeker, 2 superhelden van 3 turf hoog, die mij het gevoel geven van onvoorwaardelijke liefde, het gevoel geven iemand te zijn en waar ik uren naar kan kijken.
De wereld zit vol superhelden, en ik ben er een van. En mijn neefjes zullen zeker nu nooit zien wanneer Oom Ard zijn lichaam pijn heeft, of zijn hoofd ergens anders zit, dat is iets waar zij niks aan hebben. Voor hun ben ik die superheld, en dat geeft mij een goed gevoel.
Reacties
Een reactie posten