Over rustiger zijn, self fulfilling prophecys, pech en luxe
Ik had deze week best een vreemde week. Laat ik daar mee beginnen. Na twee weken praktisch alleen maar late diensten gedraaid te hebben ging ik een week van vroege diensten en een nachtdienst in (dienst overgenomen). Kortom een behoorlijke aanslag op mijn ritme, en door schade en schande weet ik nu hoe belangrijk ritme is, maar tegelijk ook: in mijn werk hoort dat er nou eenmaal bij. Donderdag had ik een vroege dienst die ik tot 16:00 kon laten doorgaan. Ik was bezig met het reinigen van ons buitenterrein. Hogedrukspuit, schoonmaakmiddel en veel schrobben. In de warmte was dat echt geen feestje. Tegen een uurtje of 13:00 was ik ook best gesloopt. Maar koppig als ik ben dacht ik in eerste instantie: ik ga gewoon door tot ik neerval het moet en zal 300% goed worden ook. Die gedachte heb ik eens goed bekeken en mezelf voor gek verklaard dat ik op dat moment zo kon denken. Immers, wat schiet ik er mee op? Het werk was goed genoeg gebeurt, en waarom zou ik mezelf de vernieling in wer