Schrijven als uitlaatklep

Woorden , betekenissen, denken aan jou verloren door woorden diezelfde woorden maar ik hou echt van jou waar staan wij nu? staan we nog samen? de tijd die we hadden de tijd die we wilden en toch glipt door je vingers als water van tranen gelaten om fouten gemaakt door mezelf je was zo dichtbij en ook zo ver weg en ik wou dat ik veel vaker bij je was van je houden van je leren van jou worden tot mijn laatste dag en ergens daartussen ging het toch mis de spanning de onmogelijke situatie waar we in zaten wie zal het zeggen maakt stress je anders dan je bent? ben je altijd wie je denkt dat je bent kan je gevoel voor een ander je zo verblinden dat je naast iets heel moois in jezelf ook iets heel naars wakker maakt dat zo graag bij je wil zijn en daardoor jou niet ziet als jou maar een deel van mij en niet stilstaat dat respect betekend dat je accepteert dat jij anders bent dan ik niet beter niet slechter anders

Toch vreemd hoe een opmerking die niet veel te maken heeft met je jeugd, je ineens een hele vroeger herinnering geeft. Wist niet eens dat ik zo ver terug kon denken, blijkbaar wel maar dan niet op commando. Ik dacht ik schrijf m snel op, voor ik m kwijt ben. Natuurlijk is het waarschijnlijk de herinnering van toen die mijn hersenen feilloos hebben aangepast daar waar ze verbeterpuntjes zagen, maarja zo werkt het menselijk brein nou eenmaal. Dus deze herinnering is waarschijnlijk geromantiseerd tot het uiterste en ik weet niet eens of hij wel helemaal klopt. Ouders zijn vrij het aan te passen, want er missen veel details en dingen, maar dat zal dan wel weer komen omdat een kind dat niet belangrijk vindt. Komt ie Ik moet ergens tussen de 4 en 5 jaar oud zijn. Ik ga naar de kleuterklas van de Zuiderveldschool (toch, zo heette die school?) en in mijn ogen van kleuter is dat heel ver weg van huis. Geen flauw idee hoe ik heen en terug ging trouwens (bij mama op de fiets?). T