Schrijven als uitlaatklep

De afgelopen 6 dagen waren niet mijn beste. Ik had last van, in mijn ogen, onverklaarbare ziekerige dingen. Ondanks dat mijn temperatuur niet heel erg richting koorts ging (wel verhoogd), ik een heel grieperig en ziek gevoel had alsof ik steeds "wegviel" en er constant een soort van elektrische schokken door mijn lichaam (vooral mijn hoofd) gingen, kon ik de vinger niet op de zere plek leggen. Ik voelde me aan de ene kant ziek, maar aan de andere kant kon ik fysiek ook nog best wel wat. Ik had behoorlijk wat dagen (bed)rust genomen, maar ik merkte niks aan verandering. Er kwam een verstopping tussendoor, en lage bloeddruk. Ik dacht, nou dan zou het daar wel van komen. En ben gewoon aan het werk gegaan. Maar ik wist me er eigenlijk geen raad mee. Zelden had ik zo een onverklaarbaar ziek gevoel zonder dat ik het kon plaatsen. En het was ook heel uitgebreid. Ik kan dingen ondertussen best weerleggen. Verhoging betekend kans op verstopping of een kleine ontsteking, dus n

Heel veel positieve dingen. Laat ik daar mee beginnen, écht serieus positief. Over 2 weken ben ik officieel de ziektewet uit (ik ben dat nu officieus). Dat is iets waar ik echt naar toe gewerkt heb. Ik mocht mezelf  van niemand een tijdspad geven op dat punt, maar stiekem hoopte ik dat het voor het einde van het jaar zover zou zijn. En het kwam niet uit het "moeten" dat ik de ziektewet uit ga. Als ik wil kan ik er nog veilig heel lang in vertoeven. Maar ik wil niet meer, werken voelt goed en ik voel me beter op de werkvloer dan ik ooit gedaan heb. Ik beleef meer plezier aan mijn werk, ga met een voldaan gevoel weg en ik geniet er van, zo simpel is het. Ja, ik vindt het écht leuk! En wat ook leuk is dat ik het ook leuk vindt als ik het een dag niet doe. En dat is ook wel eens anders geweest. Op medisch gebied zijn er een paar beste doorbraken geweest. Ja, mijn FAP in het duodenum is wat uitgebreid. Maar het is allemaal in een goed stadium aangetroffen en ook al zijn er m

Ik ben weer begonnen met sporten. Ik heb het langer dan een jaar niet meer gedaan. Ik had er natuurlijk de standaard excuusjes voor. Geen tijd was de meest voorkomende, en dat klopte ook wel, maar tijd maak je, tijd heb je niet. Waar het me ook meer om ging was eerlijk gezegd zelfbescherming. Ik ben nooit echt een groot fan geweest van sporten, maar ook ik weet echt wel dat het gezond voor het lichaam is, en voor de geest. Maar om het voor mezelf uitdagender te maken zette ik me wel doelen voor. Het liefst moeilijke doelen. Conditietraining heb ik niet zoveel mee. Ja, ik ben trots op mezelf als ik het gedaan heb hoor, maar op een loopband of ander cardio apparaat verveel ik me gewoon kapot. Ik dwing mezelf wel 3x per week op de fiets te stappen en dan een dik uur lang te gaan zweten. Geen wielrenner, zal ik ook nooit worden, maar toch een beetje up tempo. Hardlopen heb ik geprobeerd, maar door de operaties heb ik redelijk wat littekenweefsel in het gedeelte zitten waar de gemidde

2 Weken geleden had ik weer mijn jaarlijkse controle van mijn maag-darm stelsel. Een gastroscopie heet dat. Het komt er op neer dat ze mijn slokdarm, maag, 12 vingerige darm en dunne darm (en meer zit er niet achter mijn mond) met een slang met daar aan een camera gaan onderzoeken. Of in mijn geval 3x onderzoeken met 3 verschillende slangen met verschillende camera's en andere ziekenhuisdingen er aan waar ik de naam niet van weet, maar wat vast een hele goede functie heeft. Die slang brengen ze in via de mond, dit gebeurd gelukkig met een roes zodat je het zelf niet mee krijgt want het is alles behalve prettig. Een roes is een sedatie waarbij je licht in slaap valt, het is geen narcose, maar het zit er ook niet ver van af. Nadeel is wel dat als de ingreep pijnlijk is je soms wakker wordt uit de roes, en helaas dat was deze keer ook zo. Ik heb gelukkig niet heel veel meegekregen, maar genoeg om het te bestempelen als een nare ervaring. Gelukkig heb ik hem maar 1x per jaar. Tot nu