Soms is het nog best wel moeilijk, zeker als het onverwachts komt.

Heel veel positieve dingen.
Laat ik daar mee beginnen, écht serieus positief.
Over 2 weken ben ik officieel de ziektewet uit (ik ben dat nu officieus). Dat is iets waar ik echt naar toe gewerkt heb. Ik mocht mezelf  van niemand een tijdspad geven op dat punt, maar stiekem hoopte ik dat het voor het einde van het jaar zover zou zijn.
En het kwam niet uit het "moeten" dat ik de ziektewet uit ga. Als ik wil kan ik er nog veilig heel lang in vertoeven. Maar ik wil niet meer, werken voelt goed en ik voel me beter op de werkvloer dan ik ooit gedaan heb. Ik beleef meer plezier aan mijn werk, ga met een voldaan gevoel weg en ik geniet er van, zo simpel is het. Ja, ik vindt het écht leuk! En wat ook leuk is dat ik het ook leuk vindt als ik het een dag niet doe. En dat is ook wel eens anders geweest.

Op medisch gebied zijn er een paar beste doorbraken geweest.
Ja, mijn FAP in het duodenum is wat uitgebreid. Maar het is allemaal in een goed stadium aangetroffen en ook al zijn er meer poliepen, het betekend niet dat ik dichter bij standje 'kritiek" gekomen ben. In tegendeel, voor iemand in fase 3 (van de 4 fasen waarbij 4 de kritieke is), ben ik bovenverwachting in goede conditie en melde de dokter dat er geen enkele reden was om me druk te maken over fase 4.
En stiekem heb ik me daar wel een beetje druk over gemaakt.

En het allermooiste nieuws: Na het zoveelste onderzoek van de uroloog is er een diagnose gesteld.
Mijn problemen zijn niet van anatomische aard. Dat wil zeggen dat alle organen er prima uit zien en ook goed reageren op alle testen. Waar mijn problemen weg komen is een zenuwbeschadiging (nou was dat al zo goed als aangenomen), maar mijn bekkenbodemspieren zijn ook heel erg overactief.
Bij de meting bleek dat ze al strak stonden als ik gewoon zit of lig.
En ik heb dan toch echt het idee ontspannen te zijn.

Dus daar komt speciale bio-feedback fysiotherapie voor (ja ik hoorde dat woord ook voor het eerst).
Toen de arts het lijstje op las wat de symptomen zijn ging er een wereld voor me open. rugpijn, soms problemen met ademen, moeite met plassen en uitplassen, pijn in en rond het bekken, onverklaarbare vermoeidheid en hoofdpijn. Ik kon alles afvinken.
De arts vond het maar raar dat het andere ziekenhuis daar nooit naar gekeken jad, of mijn klachten serieus genomen had. Ze waren immers 2 keer goed bezig geweest in het bekken en hebben daar meerdere spieren moeten doorsnijden.

Maar gelukkig, er komt nu dus een oplossing voor.

Maar waarom val ik dan terug?

En nu het nare nieuws.
En ik ben al een beetje over de schaamte heen..... Maar waarom voelt het dan alsof ik aan het terugvallen ben. Ik heb al dat goede nieuws gehad, ik heb er keihard voor gewerkt.
En nu de finish in zicht is lijkt hij tegelijk kilometers ver verwijderd.

Het is alsof mijn geest het niet kan accepteren, of niet aan toe durft te geven.
Net nu, op dit moment dat ik alles mee lijk te hebben, waren de afgelopen dagen, misschien wel de afgelopen 2 weken, heel naar.
Steeds maar weer glipte mijn gedachten weg naar dingen waardoor ik begin dit jaar vastliep. Steeds maar weer koppel ik dingen aan herinneringen.
Ik wil dat helemaal niet, ik ging juist zo goed en ik kon rust nemen in dingen en denken.

De afgelopen 3 dagen was het zo erg dat mijn lichaam er ook onder begin te lijden.
Je kan je afvragen wat er eerder was, het kip of het ei, en zo zag ik deze afgelopen 3 dagen ook. Liep mijn lichaam vast omdat de kop niet meewerkte, of ging de kop helemaal niet meer meewerken omdat het lichaam niet meewerkte?

3 Dagen ben ik amper het bed uit geweest, ik wilde mijn lichaam rust geven. Maar mijn kop bleef maar herinneringen projecteren. En ergens voelde het erger als het begin van de depressie want ik kon en wilde helemaal niks anders dan liggen en gewoon niet meedoen met de rest van de wereld.

Had ik daar dat hele proces voor doorlopen? Om op het einde er nog erger aan toe te zijn dan aan het begin? Waarom kan ik die kop niet rustig krijgen en dat lijf ook?
Ik begon daadwerkelijk ergens tussen paniek en depressie terug te vallen.

En dan is het ook klaar verdomme!

En vanmorgen was het eindelijk zo ver, ik kon weer boos zijn op mezelf.
Waar ben ik verdomme mee bezig, laat ik het weer zo ver komen? Ik ben van heel ver gekomen en ik ben zo goed bezig.
Ja ik ben superman niet en nee dat zal ik ook nooit worden. Maar ik kan wel meer dan wat ik nu doe.

En ik heb mezelf weer opgepakt en ik heb mezelf dat bed uitgeschopt en ben ook wat gaan doen.
Nog steeds wat boos op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen.
Maar aan de andere kant is het ook weer een les.
Een les dat ongeacht hoe hard je je best doet, en hoe goed ook alles lijkt te gaan, je het altijd mee draagt en het ook altijd een onderdeel van je zal blijven zijn.

De kunst is nu om dát ook leren te erkennen en aan voelen komen.
En dat gaat me ook wel lukken. Immers soms moet je het monster goed bekijken voor je weet wat het monster is.
Mijn monster is de terugval, en staat echt totaal los van alles wat uit die periode komt (want ook die hoort bij mij), het gaat er om dat ik uiteindelijk zie dat het monster geen monster is. Dat maak ik er van.

De laatste fase

En dat is dus de laatste fase van de burn-out en depressie. Eigenlijk de moeilijkste.
De fase waarin je eigenlijk alles wel weer kan, de fase waarin je volledig medicatie vrij bent en heel veel kennis hebt van jezelf.
En de fase waarin je dat nu in praktijk moet brengen zonder vangnet. Ik ben opgekrabbeld, ik sta weer, nu moet ik mijn evenwicht bewaren.
En soms gaat je geest je plagen, en de eerste paar keer dat dat gebeurd is heel eng.
Dat weet ik nu maar al te best.
Je vergeet zomaar alles wat je geleerd hebt en valt in een keer weer volledig terug.
Maar dat is niet erg, al klinkt het dat wel, ik ben in een paar dagen tijd immers weer goed.

En nu, nu moet ik niet teveel willen, de balans bewaren en mezelf niet meer zo makkelijk door mezelf het veld laten uit slaan.

Maar ja, het principe "eerst ik, dan de rest" heeft nooit in me gezeten, en dat zal ook wel nooit komen. Aard van het beestje.