Over balans, grenzen, toegeven en opbouwen op fysiek gebied.

Ik ben weer begonnen met sporten. Ik heb het langer dan een jaar niet meer gedaan. Ik had er natuurlijk de standaard excuusjes voor. Geen tijd was de meest voorkomende, en dat klopte ook wel, maar tijd maak je, tijd heb je niet.

Waar het me ook meer om ging was eerlijk gezegd zelfbescherming.
Ik ben nooit echt een groot fan geweest van sporten, maar ook ik weet echt wel dat het gezond voor het lichaam is, en voor de geest. Maar om het voor mezelf uitdagender te maken zette ik me wel doelen voor. Het liefst moeilijke doelen.
Conditietraining heb ik niet zoveel mee. Ja, ik ben trots op mezelf als ik het gedaan heb hoor, maar op een loopband of ander cardio apparaat verveel ik me gewoon kapot. Ik dwing mezelf wel 3x per week op de fiets te stappen en dan een dik uur lang te gaan zweten. Geen wielrenner, zal ik ook nooit worden, maar toch een beetje up tempo.

Hardlopen heb ik geprobeerd, maar door de operaties heb ik redelijk wat littekenweefsel in het gedeelte zitten waar de gemiddelde mens poept, en door de schokken van het rennen wil dat wel eens scheuren. Kortom, hardlopen in de natuur valt af, loopband wil nog wel.

Maar ik ben echt meer van de krachttraining, ik kan daar een uitdaging in vinden en als ik een uitdaging vind, word ik fanatiek.

Zes keer per week krachttraining

Tot een dik jaar geleden was ik zo fanatiek dat ik zes keer per week krachttraining deed. Iedere dag een andere spiergroep, iedere week het gewicht omhoog, om de zes weken een ander schema. Ik was best wel hardcore.
En ik deed het niet voor de "sportschool looks". Een sixpack zal ik nooit krijgen, die buik van mij is zo vaak open geweest dat die nooit plat wordt, dat hangt altijd wat naar voren simpelweg omdat de spieren daar wat beschadigd zijn. En ik hoef ook geen platte buik, ik eet te lekker en soms te veel. Weet ik, maar deert me niet echt.

Maar wat ook gebeurde met 2 jaar 6 keer per week steeds over de fysieke grens heen gaan, is een beetje het lijf slopen. Ik hield te weinig rekening met dat ik geen goede "core strength" had, oftewel het midden van je lichaam, buikspieren. Die kan ik gewoon niet teveel belasten.
Gevolg, ik gebruikte andere spieren, of ging gewoon zwaar over de limiet heen.

Eerst me houden aan wat de artsen me aanraden aan gewicht, maar als dat maximum bereikt is......waar is de uitdaging dan? Dus ik ging er vaak overheen.
En rust nemen? Wat is dat?

Ik was gefocust om mijn lijf over die grenzen te jagen en nieuwe te vinden, en rust hoorde niet op het repetoir. Teveel bezig mezelf te bewijzen tegen.....mezelf denk ik.

En toen mijn lichaam dat uiteindelijk niet trok was de uitdaging weg, geen zin meer, gedesilusioneerd en niet voor de eerste keer, ben ik er mee gestopt.

Balans en toegeven

Er zijn voor mij, en voor velen wel denk ik, moeilijke dingen. Toegeven en balans zijn daar 2 van. En ik ben er heel slecht in.

Maar nu ik weet dat mijn lijf weer een stapje richting die zo gehate klasse 4 gegaan is van FAP, weet ik ook dat het goed is om een wat fitter lichaam te hebben.
En de laatste tijd heb ik er ook iets te luxe op los geleefd. Geen spijt van, maar het hoeft ook niet elke dag.
Dus sinds 2 weken ben ik weer aan het sporten.

En het is best moeilijk, want deze keer wil ik het goed doen, dus deze keer rem ik mezelf af, dat is al moeilijk.
Maar deze keer merk ik ook aan mijn lichaam dat de grens dichterbij ligt. Ik heb net een stuk gefietst, en waar ik voorheen goed doorkwam, was het nu zoeken. Ik heb simpelweg de energie niet meer.
Afgelopen avond heb ik me wel keurig door 20 minuten loopband gewerkt, maar iedereen die cardioapparaten kent weet dat ze niet een sin de buurt komen van het "echte".

Ook met de krachttraining merk ik, ondanks dat ik echt licht begin, dat het niet meer is wat het was.

En is dat erg? Ja en nee.
Ik heb nu die stok achter de deur, en nu voel ik mijn lijf ook beter aan. Wellicht is het altijd al zo geweest maar "drukte" ik mezelf er gewoon doorheen. Met alle gevolgen van dien.

Dus ook al schrok ik behoorlijk van mijn prestaties, ik heb het geaccepteerd als mijn nieuwe nul meting.
Dit is wat ik kan, en dat is goed voor nu.

En dan nu wél met balans én grenzen langzaam opbouwen.
Het hoeft niet meer te zijn wat het was, het kan zelfs veel beter worden. Als ik deze keer mezelf als uitgangspunt neem en meer tijd besteed aan opbouwen en mijn grenzen leren kennen en erkennen.

Ik zal nooit een strak gespierd lijf hebben met een mega conditie, hoeft ook niet. Ik wil gewoon weer een goede basis hebben........en ook al heb ik een hekel aan sporten.....het voelt toch als een overwinning als ik het gedaan heb. En daar doe ik het voor.