Schrijven als uitlaatklep

Een beetje het gevoel dat ik gevangen zit tussen het niet zonder meer kunnen vertrouwen op woorden en het steeds maar denken van “iedere keer wordt het toch weer anders gezegd dus ik zal wel fout zitten want ik geloofde het toch?” . Ik weet het ik ben soms te goedaardig, zelf vindt ik dat beter dan kwaadaardig hoor. Het blijft alleen moeilijk. Woorden scheppen altijd een verwachting. En als ik zo min mogelijk aan verwachtingen doe, wat zijn woorden dan waard? Ik kom er achter, voor mij heel veel. En dan is het heel erg kwetsend als mensen het je kwalijk nemen dat je de woorden geloofd. Zeker als ze steeds veranderen. En zelfs dan ga ik er in mee merk ik. Te bang om te kwetsen of zoiets. Niet dat ik niet voor mezelf opkom maar toch, het blijft moeilijk en spms voel ik me een speelbal die tussen uitersten van diezelfde woorden stuitert niet wetende welke kant nou weer de juiste is. Dat stukje er voor mezelf zijn dat heb ik wel voor elkaar. Maar het stukje vertrouwen in mensen....

Ik loop sinds een tijdje bij de fysiotherapeut. Voor mij een hele nieuwe ervaring,ik heb het nog nooit gehad en dacht het ook nooit nodig te zullen hebben. De reden dat ik er loop is eigen,lijk een hele logische reden, maar ik heb er simpelweg nooit bij stil gestaan. Of liever gezegd ik heb de klachten genegeerd want "ik wist niet beter". Ik heb al jaren last van krampen en problemen rond mijn bekken. Eigenlijk al voor mijn eerste operaties aan.Maar stug als ik ben heb ik daar nooit echt aandacht aan gegeven. Even op de tanden bijten en door, dat was wat ik altijd deed. Maar sinds ik mijn PMT heb gehad, en mij stukken bewuster geworden ben van mijn eigen lichaam, neem ik de klachten ook een stuk serieuzer. Immers, het hoeft niet zo te zijn, er kan een betere manier zijn om met pijn om te gaan dan deze maar te negeren.Totdat je een (mid)dag plat ligt en je maar steeds afvraagt waar komt het toch weg? Dat is een hele domme vraag want ik weet donders goed waar het weg komt

Vorige week kwam een vriend aan met een "goed idee" voor me. Is Tinder niet iets voor jou? Je bent weer een tijdje alleen,je hebt je dingen zo te zien weer voor elkaar. Is het niet iets om eens te kijken of je op date kan gaan? Op date gaan? Ik vond het maar een vreemd woord. In mijn beleving ben ik ook nog nooit op date geweest. Tenminste zo heb ik het nooit voor mezelf verwoord. Daarnaast heb ik nou niet het idee dat ik "zoekende" ben zoals sommigen dat noemen. Ik heb eerst wel even genoeg aan mezelf. Ik weet dat zelfs in een van de laatste gesprekken met de psycholoog hij het eens ter sprake bracht.Of ik heil zag in een nieuwe relatie. En ik antwoordde eerlijk dat ik daar gewoon niet aan toe ben. Natuurlijk, ik mis het wel, ik zou liegen als ik dat ontken. Dat je iemand hebt om mee te delen en te praten en lief te hebben. Maar op dit moment kan ik mezelf daar gewoon nog niet aan toe geven. Simpelweg, het voelt niet al de juiste tijd. En wanneer die wel

Ik ben tegenwoordig in het bezit van een iPhone. De iPhone SE met 128 GB opslagruimte. Jawel een iPhone. En voor sommigen was het een verassing dat ik overschakelde van Android naar iPhone, wellicht heb ik me eens negatief over Apple uitgelaten en dacht men dat ik anti Apple was. Maar in werkelijkheid ben ik dat helemaal niet hoor, maar daar later meer over. Mijn eerste smartphones Mijn allereerste smartphone was een Nokia, type ben ik even kwijt, hij had een vast toetsenbord (wat ik toen heerlijk vond) en draaide op Symbian. Als je enigszins iets hebt met smartphones weet je wel hoe het verder gegaan is met Nokia en Symbian. Maar toen ik hem had beviel het me wel, simpelweg het hele smartphone idee was nieuw en eigenlijk was er nog helemaal niet zoveel voor te krijgen. Ik was een hipster zo u wilt. Na de Nokia kwam al snel dé smartphone van het moment (toen), de Samsung Galaxy (ja zonder cijfer er achter nog, het was de eerste). Er begonnen al steeds meer apps te komen en de

10 Maanden. Zo lang heeft het geduurd voor ik weer enigszins verder kon met Mij zijn. Ik hoor overal dat 10 maanden snel is.Voor mij voelde het als een eeuwigheid, een eeuwigheid waar ik eerlijk gezegd niet alles meer van kan herinneren, en dat is best eng. 10 Maanden van mijn trots opzij proberen te zetten, mijn koppigheid en mijn "ik weet wat ik moet doen en ik kan dit zelf wel". want als ik het zelf kon, had ik het allang gedaan. En had het ook gewerkt en had ik resultaat gezien. Dat bleef allemaal uit. Dus nu En nu dus "verder", wat dat ook moge zijn. Ik ben daar nog niet helemaal achter, maar dat is niet erg. Er zijn heel veel dingen waar ik niet helemaal achter ben, en dat is maar goed ook. Groeien en leren heet dat. Waar ik wel achter ben is wat ik zeker weten niet meer moet doen. Ik draai op mijn werk natuurlijk al weer een hele tijd mee op het rooster, ook al zat ik technisch gezien in de ziektewet. Maar daar was ik per december uit, en ik heb dez