Goedgelovig?

Een beetje het gevoel dat ik gevangen zit tussen het niet zonder meer kunnen vertrouwen op woorden en het steeds maar denken van “iedere keer wordt het toch weer anders gezegd dus ik zal wel fout zitten want ik geloofde het toch?” .
Ik weet het ik ben soms te goedaardig, zelf vindt ik dat beter dan kwaadaardig hoor.
Het blijft alleen moeilijk. Woorden scheppen altijd een verwachting. En als ik zo min mogelijk aan verwachtingen doe, wat zijn woorden dan waard? Ik kom er achter, voor mij heel veel.
En dan is het heel erg kwetsend als mensen het je kwalijk nemen dat je de woorden geloofd.

Zeker als ze steeds veranderen. En zelfs dan ga ik er in mee merk ik. Te bang om te kwetsen of zoiets.
Niet dat ik niet voor mezelf opkom maar toch, het blijft moeilijk en spms voel ik me een speelbal die tussen uitersten van diezelfde woorden stuitert niet wetende welke kant nou weer de juiste is.

Dat stukje er voor mezelf zijn dat heb ik wel voor elkaar. Maar het stukje vertrouwen in mensen.........ik weet aan de ene kant dat ik dat niet altijd moet hebben want dan wordt je snel gebruikt, aan de andere kant is het ook wel mijn natuur.